कैच्याकैकविता

(१)
समुंदर हूं मैं
लौटकर आऊंगा.
त्सुनामी आली
वाहून गेले त्यांचे
स्वप्नांचे मनोरे.

(२)
चित भी मेरी
पट भी मेरी
सरडे माझे
सारे जिंकले.

(३)
शेअर बाजाराचा फंडा
त्याला कळलाच नाही.
शॉर्ट टर्म गेन साठी
लाँग टर्म तोटा केला.

सुपारीबाज टपोरीने खंडणीसाठी कपाळावर टेकविलेल्या कट्ट्याचा
निष्ठुर घोडा
घोडेबाजारात निष्ठेची झूल आडसाली बदलण्यात निर्ढावलेला
संधिसाधू घोडा
जितांनी केलेल्या जेत्यांच्या जयजयकारात गुदमरलेला
अश्वमेधी घोडा
बुद्धिबळाच्या कृष्णधवल अवकाशात अवघडलेला
अडिचक्या चालीचा घोडा
गर्निकाच्या युध्दविकल चौकटीत पिकासोने कोंडलेला
टाहो फोडणारा घोडा
व्याधविद्ध मृगनक्षत्राच्या झगमगत्या चौकटीत दडलेला
तेजोमेघी घोडा
बहुरूपी घोडा
समजू लागलाय
थोडा
थोडा

https://www.misalpav.com/node/48814 कावळ्यांची फिर्याद

https://www.misalpav.com/node/51617- कावळ्यांची फिर्याद-२

मास भादव्याचा आला, झाला पितृपक्ष सुरू
वायसांची, एक्स्ट्रा-ऑर्डिनरी सभा होती सुरू

त्रासलेले काही,काही माखलेले, काही कुरकूरत होते
पिपंळाच्या पानां परी, कावळे अधिक होते

उडत,काही,पडत काही,तर काही,
"नशीब खोटे आपले", म्हणून बडबडत होते

https://www.misalpav.com/node/51686पेर्णा

पैजारबुवां.... माफी,माफी,माफी.....

मुलगा शिकला विकास झाला
आला लग्नाला...
मुलगी शोधा विनवू लागला
बाजीराव नानाला...

काय अपेक्षा, कशी पाहीजे
विचारले नानाने....
चाटगपटला विचारून सांगतो
म्हंटले, (अर्ध्या) शहाण्याने....

आखूड शिंगी,बहुदूधी,
पण काळी सावळी........
नाना विचारता झाला
मॅच होत नाही रे भौ,ही तर जाफ्राबादी
चाटगपट म्हणाला.....

कावळ्यांची फिर्याद
पिंपळाच्या झाडावर कावळ्यांची भरली होती सभा....
चला,चला,चला...समोर मास भादव्याचा उभा.

संतप्त सारे काक होते,काकरव आसमंती गुजंला....

पितृपक्षी दुर जाऊ,प्रस्ताव त्यांनी मांडला.

कर्म कुणाचे फळं कुणाला, का दर्भ मागे लावला ?
क्रुद्ध होऊनी प्रभूने, पूर्वजांचा एक चक्षू फोडला.

लंपट,लुब्ध,छद्मवेषी गंधर्व होता ,काकवेष धारूनी.....
हिन कर्म,पाप त्याचे,शाप आपल्या माथी गेला मारूनी.

प्रेर्ना - मातीचे पाय

पयन स्प्र्शुन अले
ते हत मलले होते
लक्क उमग्ले तेवहा
ते पय मतिचे होते

मि केवल पहत होतो
पयन्च्य खल्चि धुल
ति ललतस लववि
हे एकच मथि खुल

मि इथ्वर पहुन अलो
पौल्खुना विर्नर्या
अधि कुन्वत, मगुन
कप्ति विकत हस्नर्या

अत पुन्ह चलवे पुधे,
कि परत फिर्वे?
सोस न-लयक पयन्चे
पुसुन अव्घे तकवे?

प्रेमल श्ब्दन्चि ओल
मनत र्झिपत नहि
व्हवे नत्मस्त्क
पयहि दिसत नहि

एके दिवशी- दुसर्‍या प्रहरी- नेत्र उघडता तिसरा
मितीत चवथ्या- झालो दाखल -(खतरा होता जबरा)
पाचावरती धारण बसली - षट्चक्रे लडखडली
सप्तरंग मिसळले वर्णपटी- श्वेतप्रभा लखलखली
अष्टसिद्धी नवविधा भक्तिच्या चरणी शरण जव गेल्या
अनाहताच्या अनुनादाने - दाही दिशा दुमदुमल्या

बोले चिडीया (मिडीया ?) बोले कंगना
हाय मै हो गयी बेघर साजना...

तोडलंस माझं घर, तुटेल तुझा गुरूर
एक दिवस येशील, तू पण रस्त्यावर जरूर

बोले चिडीया बोले कंगना
हाय मै हो गयी बेघर साजना...

सुटेल तुझं धनुष्य, पुसेल तुझ नाव
तुझाच बाण करेल, तुझ्याच XXत घाव

बोले चिडीया बोले कंगना
हाय मै हो गयी बेघर साजना...

अशाच एका धुंद, सोनेरी संध्याकाळी
सहज फिरायला निघालो होतो
सहज मंजे मुद्दामच …
– मला स्वतःशीच मोठ्याने बोलण्याची खोड आहे
– घरात उगाच तमाशा नको म्हणून बाहेर पडलो.
नकळत पाय तळ्याकाठच्या शांत रस्त्यावर वळले

– मनात तात्त्विक वगैरे विचार घोळत होते.
कोs हं ? … मी कोण आहे ?
मै कौन हूँ ? व्हू आयाम ?

मुळ कवी दिपक पवारांची क्षमा मागून....

(आली जरी रात सजणी...)

आली जरी रात सजणी

झाली किती रात सजणी, नावडे मजला "थांब जरा येते", सांगणे.

अधिरला जीव माझा, असे कसे तुझे हे वागणे.

खडबड, खडबड आवाजास, ताल देती तुझी काकणे.

बरे वाटते का असे, सारखे सारखे वाकून माझे पाहणे.

झोपले चंद्र तारे,निद्रिस्त झाल्या उषा निशा.

मोकळ्या झाल्या आता, कुजबूजण्यास दाही दिशा.