जे न देखे रवी...

......अजूनही !

आसमंत व्यापून टाकलेल्या त्या मखमली ढगांमधून
वीज चर्र्कन धरणीमध्ये निघून जावी ....
------असेच त्यांचे ते शेवटचे शब्द ....
सगळं काही भेदून
विस्कळीत करून टाकणारे..... अगदी क्षणार्धात !

स्वप्नांनी तुडुंब भरलेल्या आपल्या मनाला .....
अगदी रिक्त करून डोहाच्या तळाशी नेऊन ठेवल्यासारखे !

साखरझोपेच्या डोळेजड सीमेवरून
हाकारणार्‍या अनघड कल्पनांची
वास्तवाच्या धगीत
कापूरवाफ होताना बघण्याची
आता सवय करून घेतोय

मास्कावगुंठित श्वासात
अवकाळी पावसाचा विषण्ण मृद्गंध
ऊरफोड भरून
पाऊसगाणे गाण्याची
आता सवय करून घेतोय

नशिबाची परीक्षा घेतली

असाच नंबर डायल केला

समोरून मधुर आवाज आला

हॅलो , मी बोलतेय , बोला ...

आवाजानेच जीव गारेगार झाला

आहाहा , मनातल्यामनात जणू स्वप्नांचा बंगला

बंगल्यात लगेच राहायला गेलो, मिळून आम्ही दोघे

दोनाचे चार , कुटुंब फोनवरच झाले मोठे

देऊन टाकल्या तीन चार ऑफर

उधळली नको ती मुक्ताफळे

समोरची पार येडी झाली

श्वासांचा बाजार शिगेला पोचलाय
करोनाचा विळखा सर्वाना पडलाय
लालीपावडर लावून घरात जरी बसला
तरी करोनारूपी राक्षस घरात जाऊन डसला

वॉट्सऍपवर तर नुसता ऊत आलाय
अरे , तिथे जाऊ नका रे
त्याला करोना झालाय

इस्पितळात तर जायची सोयच राहिली नाही
रेमडीसीवीर नाही तर खाट मिळत नाही
अरे कुठून आणू मी हे सर्व ,
जर तो इलाजच अस्तित्वात नाही

कवितेनंतर बाकी उरल्या
शब्दांचे विभ्रम मी बघतो
ऐकून आहे ठिणगीचाही
बघता बघता वणवा होतो

वळीव कोसळता वणव्यावर
राखेची रांगोळी होते
अगणित थेंबांतिल थोड्याश्या
थेंबांची पागोळी होते

सोसून पागोळ्यांचा मारा,
तरारून अंकुर जो फुटतो
वृक्ष होऊनी त्याचा, अनघड
शब्दांनी तो डवरून जातो

आकार घडीव घडले..
[पण] आघात अनावर होते!

डोळ्यांशी डोळे भिडती..
संवाद कोवळे होते!

स्वत्वाची ओळख नाही..
[प्रतिबिंब सोवळे होते!]

अंधार असु देत जरासा..
तेजाचीच सवय होते!

आयुष्य क्षणांतून घडते..
अन् क्षण, मोजके होते!

--

निसटून जातसे काही..
बहुतेक रेशमी होते!

राघव

आता मनाच पाखरू
घर कुठे बांधणार?

नव्हतं ठाऊक
आठवणींच झाड
तू कधी तोडणार|

भाळला होतास
अखंड चिवचिवाटावर,

नव्हतं ठाऊक
ध्वनीसाज बोलीचा
तू निष्पर्ण करणार|

निराळा पसारा
जाणूनही.. आवरणार,

नव्हतं ठाऊक
झाले​ पसा~याचे जाळं
तू शिकारी कोळी असणार|

देवाघरची नाती संभाळावी
खत पाणी घालुन वाढवावी
तेव्हा कुठं प्रेमाच फळ आणी
विसाव्या पर्यंतची साथ मिळते
पाचा ऊत्तराची (आयुष्याची) कहाणी
साठा ऊत्तरी सुफळ संपूर्ण होते

एकही कविता आताशा
काळजाला भिडत नाही
शब्द मोहक विभ्रमांनी 
भ्रमित आता करीत नाही

कोरडा असतो किनारा 
लाट फुटते मत्त तरिही
जखम होते खोलवर पण 
रक्त आता येत नाही

प्रार्थनांचे मंत्र निष्प्रभ, 
बीजअक्षर श्रांतलेले
भंगलेल्या देवतांना 
आळवूनी भ्रष्टलेले