जे न देखे रवी...

ही रात निळीशार,
ओतीत चंद्र-धार...
स्वप्नातल्या कळ्यांना
देते नवा आकार!

पाण्यात चंद्र-पक्षी,
मांडून सौख्य-नक्षी...
किरणावरी शशीच्या
होतात मंद स्वार!

कुणीतरी..

कुणीतरी माझच मला,
नव्यानं ओळखायला शिकवलं..

आरशाचं स्थान जनात नसून,
मनात असलेलं दाखवलं..

विचारांच्या पसारा-याला,
मनातच आवरायला शिकवलं..

बावरलेल्या मनालाही,
आशाकिरणांनी सावरलं..

सैरभैर चित्ताला त्यानं,
विवेक देऊन स्थिरावलं..

कोमेजलेलं चैतन्य,
एका आशीर्वादानं फुलवलं..

लाॅकडाउनमध्ये लागलेल्या छंदाने आता थोडं बाळसं धरलंय म्हणायला हरकत नाही. काही लेख आणि थोड्याफार कविता एवढी मोजकीच शिदोरी गाठीशी असताना असं म्हणणं धाडसाचंच आहे, पण मूळ मुद्दा हा की नाविन्याची ओढ बऱ्याचदा स्वस्थ बसू देत नाही. त्यामुळे काव्याचे वेगवेगळे प्रकार करून पाहावेसे वाटले.

शुभेच्छा देतो की मस्करी करतो? : नागपुरी तडका

सुख-समृद्धीच्या देतो शुभेच्छा
की तू करतो मस्करी?
कुठून येईन रे भाऊ धन
आम्हा शेतकऱ्याच्या घरी?

सहज त्या दिवशी तू
फोटोसाठी पोज़ काय दिलीस,
नकळत माझ्या ह्रदयाची
तार छेडुन गेलीस..

कस् सांगू तुला काय
झक्कास दिसलीस तेव्हा,
असाच मला छळायचा
तुझा छद जगावेग.ळा..

काढलेस जरी असले फोटो तर
प्लीज़ दाखवू नकोस मला,
ते क्षण मिस केल्याचा
त्रास होतोय मनाला..

आत्मारामाची दीपावली..!!

अंधारातून प्रकाशाकडे,
जाणारी ती वाट,
जीवनात आली,
मंगलमयी पहाट..

किती काळ आसूसून,
पाहतेय मी वाट,
अंतरीच्या गाभाऱ्यात "त्याला",
माझ्या शरणागतीचा पाट..

समर्पणाचा स्नेह,
सद् भावनांची उटी..
अभ्यंगसमयी अशी,
"त्याच्या" चरणी मिठी..

मला प्रत्यक्ष एकदाही न भेटता
तुला माझ्या मनाचा गाभारा गवसला
आणि मी
मी मात्र तुला माझ्यात शोधायचं सोडून
इतरत्रच भटकत राहिले ...

*दिवाळी इथली आणि तिथली*
बंगल्यामधे सगळीकडे विजेची रोषणाई
गिफ्ट बाॅक्सेसमधून ओसंडते मेवे मिठाई
खातील तरी किती..अर्धे वायाच जाई
कशाचीच तमा इथल्या कोणालाच नाही !!
झगमगाटात वाहतो पैशांचा महापूर,
आसमानात पसरे हजारो फटाक्यांचा धूर !
तिजोरी भरून वाहिली तरी 'अजून' चा सूर,
कोण करेल भस्मसात हा लालसेचा असुर !!

(गैरमुरद्दफ गझल)

नको सत्ता, नको दौलत
हवी केवळ तुझी सोबत

पुरे ती रोजची कामे
चहा घेऊ, बसू बोलत

कुणालाही नको सांगू
तुझ्यामाझ्यातली गंमत

कधी होणार तू माझी
कळू दे ना तुझेही मत

सभोती रंग मुबलक पण
निराळी ही तुझी रंगत

(समाप्त)