जे न देखे रवी...
नुसतं हो म्हटलं म्हणून जुळत नसतं नातं..
नुसतं हो म्हटलं म्हणून जुळत नसतं नातं..
आखून दिल्या वाटेवर रुळत नसतं नातं..
माती हवी मायेची, अन् थोडं खारं पाणी,
सुक्या कोरड्या मनामध्ये रुजत नसतं नातं..
जपलं नाही जीवापाड तर मुकं मुकं होतं..
शब्दाविना स्पर्शाविना फुलत नसतं नातं..
रागावून रुसून वरून गप्प बसलं तरी,
हाकेसाठी एका, आत झुरत नसतं नातं?
जलाशय
आलो परतुनी आणखी
जाहलो जुना जरी
अजून माझा जीव तरंगे
पाचूच्या पाण्यावरी
गारवा असा त्याचा की
भिडतो आत्म्यास थेट
वितळते जग अवघे
मीच एक तरंगते बेट
तिरप्या कोनातूनी येई
सुवर्ण प्रकाश शलाका
स्पर्षता पाण्यास गारठे
कवडसे जणू मूक हाका
काही शब्द
काही शब्द असतात मुके
उभे उन्हात जणु पोरके मुले
भूतकाळात ना भविष्यात डोकावत
सहज वर्तमानाच्या क्षणांत घुटमळत
वाटते समोरच्या मनी कराव घर
रेंगाळावे उशीशी कोणाच्या रात्रभर
पण होतात ह्रदयी कप्प्यात बंद बंद
हसतात डायरीच्या पानांतून मंद मंद
-भक्ती
११/०१/२०१७
लाल बदामी प्रेम
जेव्हा माझी गोष्ट ....
तुझ्या तोंडून सुरु होते होते ना ,
ती मी भान हरपुन ऐकते
तु म्हणतोस " स्विटु ..तुझा DP मी जेव्हाही zoom करुन बघतो तेव्हा तेव्हा जाणवतं तुझं वेगळेपण ....
भव्य कपाळ , त्यावर शोभणारी चंद्रकोर ...
डोळे ...बोलके नि काळेभोर...
नाकावरचा तीळ तर रेअर खुप रेअर ...
गुलाबी गुलाबी ओठ , हसलीस की त्यातुन एक साइडचा दात हळुच डोकावतो बाहेर ..."
तप्तमुद्रा
जेव्हा निर्मम कठोर
आसमंतात दाटले
तेव्हा अनाहत आत
खोलवर निनादले
अनाघ्रात अदृृष्टाची
जाणवली रूणझुण
स्पर्श,गंध,रस, रंग
एक झाले कल्लोळून
आकलनाच्या कवेत
आले-आलेसे वाटले
अज्ञेयाच्या धुक्यामध्ये
नकळत वितळले
जाणिवेची नेणीवेशी
जेव्हा थेट भेट झाली
जुन्या जखमेच्या जागी
तप्तमुद्रा उमटली
अवघे भरून आले..
सोडून सांजवेळी जाता कुणीतरी ते
घर मोकळेच होते.. अवघे भरून आले..
विसरावयास बसता आठव अचूक भिडतो
अवकाश पोकळीतील, अवघे भरून आले..
मायेस ओतणारी.. ती ऊब सांत्वणारी..
अवघे सरून गेले.. अवघे भरून आले..
होता मनात बहुदा तो शब्द ओळखीचा..
निरभ्र अभ्र सारे अवघे भरून आले..
--
निळ्या टिक दाखवा हो।।
काही लोक WhatsApp वर मेसेज वाचल्याचे कळू नये म्हणून निळ्या टिक ऑफ करतात.त्यांना विनंती
मूळ गीत : निजरुप दाखवा हो
गीतकार: ग.दि.माडगूळकर
निळ्या टिक दाखवा हो।मॅसेज वाचल्याचे कळू द्या हो।
निळ्या टिक दाखवा हो।।
अपेक्षेने लिहितो मी; प्रतिसाद त्यास द्या हो।
निळ्या टिक दाखवा हो।।
कोणी इथे तळमळतो; त्याची चिंता सरु द्या हो।
निळ्या टिक दाखवा हो।।
लाख चुका असतील केल्या...
निसटले वर्ष मला
पाठमोरेसे दिसले
त्याची बघून हताशा
माझे काळीज द्रवले
म्लान वदनाने त्याने
हलकेच विचारले
जगशील का रे पुन्हा
दिस चार माझ्यातले
विचारात मी पडलो
चार कोणते निवडू
आनंदात गेले ते, की
चुकांनी जे केले कडू
निवडले मग चार
चुका मोठ्या केल्या ज्यात
सुधारेन म्हणताना
गेलो आणखी गर्तेत
ये जेवण है, इस जेवण का....
ये जेवण है, इस जेवण का
यही है, यही है, यही है रंगरूप
थोडी कम हैं, थोड़ी रोटीयाँ
यही है, यही है, यही है पाव सूप
ये ना कोसो, इसमें अपनी, मार है के पीट है
उसे दफना लो जो भी, जेवण की सीट है
ये स्वीट छोड़ो, यूं ना तोड़ो, हर फल इक अर्पण है
ये जेवण है, इस जेवण का...
यमकं बिमकं, कविता बिविता..
तू म्हणालास ,
"यमकंबिमकं, कविता बिविता ऐकून होतो नुसता जाच
माझ्यासाठी कधीतरी तुझीमाझी गोष्ट वाच."
मला खुदकन् आलं हसू, आपली गोष्ट कशी वाचू?
आगा नाही पिछा नाही, गोष्टीला त्या नावही नाही,
अशी गोष्ट सांगतात का? आणि कुणी ऐकतात का?
समजा जर सांगितली तर तुझं नाव घालू कसं?
नावच जर बदललं तर मी पुढं बोलू कसं?
तो तिला कुठं भेटला, सांगताना पापणी थरथरेल.
योगेश्वर...
योगेश्वर....
अज्ञानी जीव, होई वेडापिसा..
तयाचे समाधान, योगेश्वर.
मनी असे नित्य, प्रश्नांचे आवर्त..
तयाचे उत्तर, योगेश्वर.
भवनदी माजी, आशेचा भोवरा..
रक्षी तो सोयरा, योगेश्वर.
देहाच्या ममत्वे, दु:ख निरंतर..
आनंद निधान, योगेश्वर.
मानवी जीवन, वृत्तीचा पसारा..
तयासि निवृत्ती योगेश्वर.
मन तुझे-माझे
तुझ्याशी बोलता
मन माझे जणु बेभान होते
तुझ्याचं विचारात
मन माझे विरते
तु जवळ नसता
मन तुझ्यासाठीच झुरते
विरहात ही
मी तुझ्यातच रमते
तु कितीही दुर असावा
तरी तुझ्या मनाला
कधीही माझा विसर
न व्हावा
कविता
मनमोहन कृष्ण येतो स्वप्नी
मधुर पावा मनात गुंजतो.
होते मी हि राधा वेडी.
अंगणी चाफा डोलू लागतो !!
चाफ्याच्या मधूर सुगंध लहरी ,
दरवळती दूर दूर रानी वनी
गंधाने त्या वेडा होऊन
कृष्ण येतो माझ्या स्वप्नी...!!
चाफा माझा सोनसळी
सुगंध अनुपम जगात ,
जीवा शिवाची भेट घडवतो,
राधा कृष्णाच्या रूपात !!
-वृंदा
सामान्य माणूस....
सामान्य माणूस...
वर्गात लोकं म्हणती स्कॉलर,
जपतो आमची स्वच्छ कॉलर,
सहसा नशिबी नसतात डॉलर,
खिशात फक्त ओंजळभर चिल्लर...
रांगोळीत आमच्या सजते,
आकांक्षांची नक्षी,
स्वप्नांच्या झाडावर रोज,
नव्या इच्छांचे पक्षी...
मनातल्या नकाशावर,
आयुष्याची रूपरेखा,
वाळूत काढतो रेषा,
ते आम्ही पांढरपेशा...
शायरी..
पाना फुलांवरूनी, फिरतो कधी जरासा?
शायरीचा मम मनाला, यत्किंचित गन्ध नाही!
शब्दांवरी जरासा, आहे लोभ मनाचा
सहसा तसा तयांना, मी हात लावत नाही!
अर्थास प्राप्त होता,शब्दास जाग यावी
ऐश्या प्रभावितेची,मी साक्ष मागत नाही!
मी सहजतेचा प्रवासी,असतो तिच्याचपाशी
रचनेत हाव रचितेची ,अशीही मनात नाही!
म सा वी
आता हे कोडे नेमके सोडवायचे कसे?
म्हणजे
विलायती
देशी
पहिल्या धारेची (हातभट्टी)
ह्या मधली कुठली निवडायची?
कुणाला आईस जास्त लागतो
कुणाला कमी
कुणाचा चिअर्स
तर कुणाचा चांगभलं
कुणाचा चखना काजू
तर कुणाचा चकली
फारच घोळ आहे बुवा.
कुणाचा एक पेग पुरतो
तर
कुणाचे दोन शिवाय मजा नाही
....
....
मी पाहिलंय...
मी पाहिल्यात इच्छा आकांक्षांच्या कळ्या.
उमलताना फुलताना, मस्त बहरताना.
काहींना झाडावरच कोमेजताना.
काहींना निर्माल्य होताना.
मी पाहिलेत निर्धाराचे पाषाण.
अविचल स्तब्ध असताना.
प्रयत्नांचे घण चिकाटीने सोसतांना.
मूर्ती बनून श्रद्धास्थानी बसताना.
आरसा
झालं गेलं गंगेला मिळालं,
विचार करू नये फारसा.
बाकी सगळे ऐकतात हो,
पण ऐकत नाही तो फक्त आरसा.
आरशाची एक मोठी गंमत असते,
त्यात पाहिल्यावाचून राहवत नाही.
प्रतिबिंब नव्हे प्रखर सत्य ते,
अधिक काळ पाहवत नाही.
आरशावर का चिडू मी,
तो थोडीच आठवणी साठवत होता.
पण त्याच्या कडे पाहताना नेहेमी,
मला माझा भूतकाळ आठवत होता.
चंद्रायण..!
ही रात निळीशार,
ओतीत चंद्र-धार...
स्वप्नातल्या कळ्यांना
देते नवा आकार!
पाण्यात चंद्र-पक्षी,
मांडून सौख्य-नक्षी...
किरणावरी शशीच्या
होतात मंद स्वार!
मुसाफिर..
मुसाफिर...
अवचित एका मुसाफिरानं,
जीवनात पाऊल टाकलं..
भूतकाळाच्या क्षणांचं पान,
त्यानं अलगद पुसून टाकलं..
परीस स्पर्शानं त्याच्या,
मनाला मोहरुन टाकलं..
आभार कसे मानू त्या योगेश्वराचे,
ज्यानं माझं आयुष्यच उजळून टाकलं....!!
जयगंधा..
३०-११-२०२०.
- ‹ previous
- 3 of 438
- next ›