कविता

छोठ होत वय माझ,
‌ पण खोट नवत प्रेम प्रिये .
माध्यमिकच्या त्या बाल वयातील
तू माझ पहिल पहिल प्रेम प्रिये.
शाळेच्या पहिल्याच दिवशी
पाहून तुज आकर्षिले माझे मन प्रिये .
तुझ पाहण्याची मज असायची ओढ प्रिये.
तुज पाहता शाळेच्या आदोगर,
हृदयाचा पडायचा टोल प्रिये.
तुझ्या येण्याने Classroom म्हणजे,
जणू बहरलेला मोगराच प्रिये
तुझ्या समवेत class मधे Inglish History ही वाटे गोड प्रिये.
तू नसताना Class मध्ये संगीतही वाटे बोर प्रिये.
हे सर्व घडायचे माझ्या मनी पण,

रेंगाळलेली सांज होतांना
नभीधुंद जरा माघार घेते,
चांदण्याची रात होतांना
तुझ्या मिठीचा आधार घेते||१||

दवांत भिजलेला गुलाब
पहाटे खुडण्याचा अपराध करते,
नको थांबवू तुझ्यासाठी
काट्याचाही घाव एकवार घेते||२||

नाजूक वात तेवतांना
देवाला कधी प्रश्न विचारते?
उमलू दे तुझे नेत्रदीपक
उरला जरी मी अंधार घेते||३||

बांधून रहस्य गाठोडे
पाऊलवाट प्रवासाला निघते,
विसावशील मन गाभारी
तुझा अनमोल व्यापार घेते||४||

ज्या प्रश्नांना नसते उत्तर
तेच मला खुणविती निरंतर
अज्ञेयाच्या पल्याडून कुणी
म्हणते,"यातून सुटका नाही"

तीन मितींची अभेद्य कारा
तिचे दार किलकिले उघडुनी
बघती प्रतिभावान थोडके
तेही म्हणती,"सुटका नाही"

तुंदिलतनु तुपकट ध्येयांची
हाक ऐकुनी डळमळते मन
उनाड भटकी पायवाट मग
खेचून म्हणते,"सुटका नाही"

जलाशयाच्या उदरामध्ये, गूढ कहाणि वसते आहे.
मनात माझ्या काही का ही?, म्हणता आतच बसते आहे.

जुन्या चहाला पुन्हा नव्याने उकळी आणू,
दात नसू दे, चणे खायला कवळी आणू!

अंदर नंगे बाहर चंगे सगळे येथे
ज्ञान पाजण्या कफनी थोडी ढगळी आणू!

ढंग, लहेजा, भाषा आपली आतषबाजी,
माळ लवंगी, बॉम्ब लक्षुमी-सुतळी आणू!

दुनियेला या कसले सोने लागुन गेले?
आपण आपली बाळ बाहुली (बेबी डॉलही) पितळी आणू!

गूण लागला नाही तरिही वाण लागु दे
ढवळ्या-पवळ्यासाठी ढवळी-पवळी आणू !

कृष्ण व्हायचे आहे पण वाजेना पावा,
दह्या-दुधा-लोण्याला शोधुन गवळी आणू !

~मनमेघ

इंद्रधनू...

निरोप घेताना म्हणालो मी,
माझी आठवण ठेव..
नशिबापुढे हतबल आपण,
जोड्या ठरवतो देव....

क्षणात सारं बदललं तरी,
विसरू कशी तुला..?
तिचे साश्रुपूर्ण नयन,
विचारत होते मला....

निशब्द शांततेत घुमला,
उदास तिचा उसासा..
पण हात हाती घेऊन दिला,
तिनंच मला दिलासा....

केली जरी प्रीती,
पण सोडली नाही नीती..
अपराधासम खंत कशाला,
सोड मनातील भीती....

शब्द असे पडता कानी,
धरिले तिचे पाय..
परमहंस नाही गं मी,
पण तू आहेस शारदा माय....

कसाही बरसला, तरी मजा ती संपली.

मन घाबरे घाबरे, जीव झाला व्याकुळ
कुठे दिसेना रस्ता, सर्व अंधार अंधार.
कधी शित सरी मध्ये, नाहुनी निघालो
सवगड्यांच्या संगे, चिंब चिंब झालो
कधी थंड वारा अंगास झोंबला
अंगातल्या रगेने,तो ही तिथे शमला
पण आज तुला पाहताना, दूर दूर पळालो
जीवाच्या आकांताने, घरा मधे धावलो
कुठे आशेचा किरण, हळुच डोकावला
काळया कुट्ट ढगा मध्ये, लख्ख विजेचा प्रकाश
रोज ऐकुन नवीन नवीन, माणूस सरावला
जीवाचा काय तो मोल, गेलेे सारे विसरून
कोडग्या मनाला, आता काय ती भीती
कसा ही बरसला, तरी मजा ती संपली.

प्रेरणा प्राची ताईचा चाफा

तुझी आठवण
नागचाफा
सळसळत केशर
अत्तर
मन माझे
मोहणारा

तुझी आठवण
गुलाबी चाफा
प्रीतधारा
बरसवणारा
रंगाने सदैव
मोहवणारा

तुझी आठवण
कनकचंपा
डुलत डुलत
कर्णिकार
मधाळ सुंगधी
झंकारणारा

तुझी आठवण
देव चाफा
रेशम
निशा वेळी
तेज:पुंज
रोजच उजळणारा

तुझी आठवण
भुइचाफा जो
आत लपवता
कंद मृण्मयी
पहिली सर अन्
रुजून येई.

तुझी आठवण
हिरवा चाफा
मोहवणारा
खुणावणारा
दृष्टीला परि
नच दिसणारा.

तुझी आठवण
पिवळा चाफा
मधुगंधाने
दरवळणारा
सुकला तरिही
जाणवणारा.

तुझी आठवण
कवठी चाफा
तिन्हिसांजेला
हळू उमलतो
रात्रि सुगंधी
सोबत करतो.

तुझी आठवण
खुरचाफ्यासम
अपर्ण होउन
मूक फुलांनी
भरून अंगण
तुलाच अर्पण.

परवाच्या होळीला मला आठवल्या त्या राजपूत स्त्रियांनी केलेल्या जोहारच्या होळ्या पृथ्वीराज, संभाजी महाराज, राजा दाहीर यांनी केलेल्या सर्वस्वाच्या होळ्या, नंतर इंग्रजांबरोबर स्वातंत्र्ययुद्धात अनेक वीरांनी केलेल्या आपल्या संसाराच्या होळ्या.

जन आला दिन होळीचा, उधळीत विविध हे रंग
आसेतु-हिमाचल राष्ट्र, होलिका स्वागता दंग !

उत्साह खरोखर मोठा, पक्वान्ने घर घर बनती
पण मज या हर्षोल्हासी, वेगळ्या होलिका स्मरती!

भूपाल सिंध प्रांताचा, आठवतो मज दाहीर
ज्याने पहिला या देशी, झेलला यावनी वार!