साबुदाण्याची खिचडी, त्यावर शेंगदाण्याचं कूट
निर्मला ताईंनी दिली, बारा लाखांपर्यंत आयकर सूट!
पोळीत लपला आलूवडा, चहा कपभर खास
बजेटची चर्चा झाली, आता सगळं झालं बास
खिशात राहतं थोडं, केला सगळ्यांनी नवस
निर्मला ताईंनी बनवला सगळ्यांचा हसरा दिवस
साबुदाण्याची खिचडी, त्यावर शेंगदाण्याचं कूट
निर्मला ताईंनी दिली, बारा लाखांपर्यंत आयकर सूट!
सायकल चालवली जरा, फिटनेसची शान
बजेट ऐकत बसलो, झाला गोड ताण
टॅक्सचा जुगाड संपला, हसू फुटलं मुक्त
निर्मला ताईंनी दिली सूट, मिळालं आयुष्याचं गिफ्ट!
मोक्षाची ती घाई,
संगम त्रिवेणी नेई,
मौनी डूबकी देही,
अमृतस्नान ।।
नेत्यांचे स्नान,
गर्दी ही बेभान,
गमावले प्राण,
निष्पाप तीस ।।
सर्वा तीच वेळ,
मग तोच खेळ,
कसा करील मेळ,
प्रशासन ।।
मौनी अमावस्या,
मोक्षाची समस्या,
कीव आली मत्स्या,
तैरतांना।।
(सासवड - कस्तुरबा आश्रम येथील एका
सांस्कृतिक कार्यक्रम प्रसंगी , एका ८५ वर्षाच्या आजोबांनी खणखणीत आवाजामध्ये गीतरामायणातलं एक गाणं सादर केलं . त्यावेळी माझ्या मनात त्यांच्या माझ्यातल्या तुलनेबद्दल जी भावना झाली, ती मी या कवितेतून मांडलेली आहे . )
------------------------------
पंच्याऐंशीतला तरुण उभा माझ्या समोर ताजा !
पंचेचाळीशीतला बसलेला मी, अन् गुडघा दुखतो माझा !
त्या वेळचं हवा पाणि, अन् त्यांनी खाल्लेलं अन्न ताजं !
आणि प्रिझर्वेट पिझ्झा बर्गरवर फुगलेलं पोट माझं !
बिनधास्त उभा तो वाडा हळहळणारा
वर पिंपळ थकला तेथे सळसळणारा
ते जळमट काही प्रवेशद्वारापाशी
तृण उंच वाढले बिलगे तरु पर्णांशी
पोपडे जरासे भिंतीवरती ओले
अन धाप टाकुनी उदास खिडकी बोले
निखळले कसे हे अलगद वासे काही
ते वैभव सारे जिथे द्यायचे ग्वाही
ती विहीर जेथे जमायचे बघ खेडे
वाजायाचे ते रहाट करकर वेडे
देव्हारा तिथला कसा पोरका झाला
चढविली कशी ना कुणी फुलांची माला
मी धावत सुटलो स्वप्नांच्या त्या पाठी
ना मिटली तरिही चिंतेची ती आठी
बैसतो स्मृतीच्या त्याच नदीच्या काठी
मी बालपणाला पुन्हा जगायासाठी
नसे भोवती छत्रछाया वडील
गुरू आतला सावली ती वसे
नसे सोबती पितृमाया वडील
गुरू लाभला प्रेम पाठी तसे
उरी पोकळी पोरकी राहिलेली
भरूनी जिवाला मनी पाविले
नदी कोरडी आटली वाहिलेली
भिजूनी किनारा तृषा भागिले
नसे पाहिले धैर्यशाली वडील
गुरू राखला हात माथी असे
नसे जाहले आप्तवाली वडील
गुरू जागला साथ जन्मा जसे
मने कोवळी कोंडली घुस्मटून
करी मोकळा बंध जे राहिले
फुले पाकळी सांडली कुस्करून
सुवासास वेचू गुरू वाहिले
नसे सोय बोलून सत्यात काही
जगाला हवे ते असत्यात राही
उगा मौन राखून विश्वा पहावे
वहात्या जगा वाहुनी तू रहावे
घळे आसवांतून पाषाण लेणी
मुकी साचताना उरी दैव देणी
अबोलाच बोलून गाईल गाणी
स्थितप्रज्ञ राहूनही काळ वाणी
झरे ज्ञान मर्मातले होत ओळी
जरी सांडले वेचले घेत झोळी
शिदोरीच वाटेत ही चालवावी
उपाशी जिवा तेवढी चाखवावी
जातीयवादींचे प्राण झाले कासावीस,
परतून पुन्हा आलेच देवेंद्र फडणवीस !!
अपमानाचे पचवले हलाहल,
शांत राहिले, पाहून कोलाहल ।।
जातियवादींचा विषारी अपप्रचार,
देवेंद्र फक्त महाराष्ट्र विकासविचार ।।
अति केला द्वेष कारण ब्राम्हण,
आता तरी हा सक्षम आहे म्हण ।।
चीत केले देवाने देशद्रोही धार्जीणे,
लाजीरवाणी त्यांची हार व जीणे ।।
योग्य वेळी हिंदूशक्ती एकवटली,
घराणेशाहीने सफशेल धूळ चाटली ।।
देवेंद्रच आहे भगव्याशक्तीचा शिल्पकार,
राखेतून घेतली झेप,विजय स्वप्नसाकार ।।
पूर्वरंगांची जुन्या प्रतिमा नवी ही पश्चिमाई
शब्दवेलींना नवेली पालवी ही पश्चिमाई
विस्मृतींचे दाटती काहूर जेव्हा अंतरी या
भोवताली फेर धरते लाघवी ही पश्चिमाई
चोरुनी बघता हिला मी चोरते नजरा कधी ही
खेळते नेत्रांतुनी का पल्लवी ही पश्चिमाई
बोलते, हसते तशी, रुसते कधी फुगते कधी ही
सांग ना होते कशाला मानवी ही पश्चिमाई
कोण तू अन् कोण मी हा शोध आता संपला अन्
भासते अवघी मनाला भैरवी ही पश्चिमाई
- कुमार जावडेकर
(अलीकडेच 'पश्चिमाई' हा ब्लॉग (त्रैमासिक स्वरूपात) आम्ही यु.के.त सुरू केला. त्याच्या दिवाळी अंकासाठी लिहिलेली ही गझल.)
भरण्या घडा रिक्त जो सांडलेला
खेळण्या उगा डाव हा मांडलेला
रडण्या कुठे काळ तो थांबलेला
भिडण्या उभा ठाकला पांगलेला
जगाने जरी हारला मानलेला
समर्पूण सारे जगा जाणलेला
प्रसंगात ओढून तो ताणलेला
सुटे बाण लक्ष्याकडे ठाणलेला
दिवा तेवता जागला लाविलेला
उभी रात्र सांभाळतो वाहिलेला
स्वतः साक्ष अंधार तो राहिलेला
असा सूर्य नारायणा पाहिलेला
भिती वाटता जीव काहूर राही
न जाणे कसे काय होणार काही
विचारात गुंतून डोके सदाही
उरी दाटता भाव आभास पाही
खरे काय ते की मनाचाच कावा
कुणी ओळखावे कसे सांग देवा
जिवाचा मुठीतून आकांत धावा
धगत्या मनाला कसे शांत ठेवा
भिताना मनाची मनालाच याही
हताश क्षणाची असे होत लाही
रडूनी नसे साध्य इच्छाच काही
मनी आसवांना जगी अंत नाही
दिसे स्वर्ग बाहेर पाताळ आत
अडोसाच नाही उभा वादळात
निमूट स्वतः पाहिले मी मनात
दिसूनी मला मी नसूनी तयात
