दोन भिकारी भीक मागती
पुलाखाली करिती वस्ती
नेहेमी नेहेमी करुन याचना
भुलवी फसवी पांथस्थांना
एके दिवशी सांज वेळी
अशीच होती रीती झोळी
कोसुनी त्या चंद्रमौळी
करिती याचना भरण्या झोळी
धूर प्रकटला, डोळे दिपले
शिवशंभोने दर्शन दिधले
दोघांसी तीन अंडे दिले
इच्छा धरुनी फोड तयासी
इप्सित मिळेल त्वरित तुम्हांसी
दोघेही ते खुश जाहले
परतीच्या प्रवासा निघाले
दोघांच्याही दोन वेगळ्या वाटा
जाण्यापूर्वी गळाभेटा
वर्षानंतर भेटू पुन्हा आपण
देऊ यथेच्छ एकमेका आलिंगन
तिच्या कपाळावरचा घामाचा थेम्ब
ओघळून हळुवार हनुवटीपर्यंत आला
आधीच फिल्डिंग लागली होती
पण कॅच मी केला
कित्येकांनी हाय खाल्ली
बऱ्याच जणांनी माघार घेतली
सर्वांदेखत चाटून पार फस्त केला
गड्या , मी पहिला टप्पा पार केला ॥
दुसऱ्या टप्प्यात दाखल झालो
मैत्रिणींच्या कळपात आलो
दोन फारच जिवलग होत्या, तिच्या
नकळत त्यांचा लाडका भाऊराया झालो
बघता बघता सेमीला गेलो ॥
सेमीत गाठ होती तिच्या क्रूर भावांशी
नीट खेळलो नाही तर जाणार होतो जीवानिशी
एकुलती एक बहीण होती त्यांची
देहाचे भाषांतर
.....
उठता बसता
बोलता हसता
होतच राहते भाषांतर
देहाचे, त्यावरील छिद्रांचे....
स्पर्शाने स्पर्शाचे भाषांतर
वाचावे, ब्रेल लिपीसारखे
आंधळे होऊन...
कि, स्पर्शाने अनुभवावे
शिलालेखाचे भाषांतर
काळापलीकडे गेलेले .....
कि स्पर्शाने उलगडावी
अगम्य देहलिपी
हजारदा अनुवादीत करूनही
अर्थ न लागणारी....
जरा व्याकरण चुकले तरी
निर्धास्त असावे
देहाचे भाषांतर
असते एका संपूर्ण
काळाचे अर्थांतर .....
-शिवकन्या
स्वातंत्र्यपूर्व काळामधे त्या वेळच्या इंग्रज राज्यकर्त्यांनी हिंदू आणि मुसलमानांमधे डावं-उजवं करण्याचा प्रयत्न केला.
अनेकदा हिंदूंना डावलून मुसलमानांना झुकतं माप दिलं गेलं. यामुळे हिंदूंमधे आपल्याला डावललं जातं आहे अशी एक सुप्त भावना होती.
यातूनच हिंदूत्वाच्या राजकारणाला सुरुवात झाली. सावरकरांनी भारतीय राजकारणामधे हिंदूत्वाचा ठळकपणे उच्चार केला.
गणपत वाणी, सतत मागणी.
विड्या ओढून थकलेला गणपत वाणी
कवितेच्या छपराखाली
अलंकार गोळा करताना मला दिसला.
म्हणाला,
'पूर्वीसारखे संपन्न अलंकार आता
कोण कवी वापरतो?
तसा एखाद दुसरा हौशी असतो
नाही असं नाही, पण त्याला काय अर्थेय ?'
त्याला एकदा मालक म्हन्ले,
'अरे, इतक्या अलंकृत कवितेचा खप होत नाही
काव्यापेक्षा कवित्व जड
आवरा आवाराच्या हाकाट्या पडतात
कवितेला हाणून पाडतात.
गणप्या, आता तुझं काम एकच,
अलंकार काढायचे, अन
कविता वाळत टाकायची.'
'मग काय होईल मालक?'
ती आली होती फक्त एकदाच घरी
एक वाटी दूध मागायला
मला वाटले तिला दूध आवडते
म्हणून गेलो म्हशी पाळायला
खरी पंचाईत तेव्हा झाली
जेव्हा कळले म्हैस व्यायल्याशिवाय
दुध देतच नाही
म्हशींसोबत एक रेडा बघितला
बाप माझ्यावर जाम भडकला
शिव्या देउनी खूप बुकलला
व्यक्त केले मग मी पुढचे पत्ते
सांगून टाकले त्यांना , भावी सुनेला दूध आवडते
इकडे झाला उलट गेम
रेड्याने धरला म्हशीवर नेम
रेडा असा काही चौखूर धावला
प्रेमाचा डाव बघता बघता उधळला
बाप माझ्यावर भरपूर पिसाळला
शून्याची महती भारी
या भूवरी शून्यावरी
शून्य बैसे शून्यापरी
शून्यात असे दुनिया सारी
शून्यात देखता शून्य भासे
शून्य शून्यात हासे
शून्यात अनन्य अर्थ असे
शून्यासम दुजा कुणी नसे
शून्यात बेरीज शून्य
शून्यात वजा शून्य
शून्य गुणिले शून्य
शून्य भागिले शून्य
धन्य धन्य तो शून्य
ज्याने शोधिला ते त्याचे पुण्य
शून्यात सुरु सारे
शून्यात मिळे सारे
का वाढावी उगा रे ?
दुःखाचे हे पसारे
उगा धावीशी तू अनन्य
जाण कर्म मर्म शून्य
सुरुवात तुझी शून्य
माझे अपहरण ...
मी पोते, सुतळी, दाभण घेऊन तयार आहे..
मी वाट पहात, दबा धरून बसलेय.
मला माझेच अपहरण करायचे आहे..
कुत्रा माग काढणार नाही,
भिकारी चुकून माझी एखादी खुण लक्षात ठेवणार नाही,
गाड्यावरचा भाजीवाला ओळख दाखवणार नाही,
शाळेत जाणारे पोर मला बघून हसणार नाही,
नाक्यावरचा फुटकळ तरुण मला बघून, न बघितल्यासारखा करणार नाही,
कुणी रिक्षावाला माझ्या अगदी जवळून रिक्षा नेणार नाही,
....... असे सगळे जुळून आले कि ,
मी माझेच अपहरण करेन ....
कशी वाटली आमची दहा बाय दहा
आनंद ओसंडून चाललाय पहा
शेजारी शेजारी मांडलीय चूल छोटी
सासू लाटतेय चपाती
भाजतेय सून मोठी
धाकटीने घातलाय कपड्याना पीळ
मधली करतेय पोरांचा सांभाळ
छोटंसं घर त्याचं इनमीन चार वासं
इवल्याश्या घरात राहतात बाराजण कसं ?
महालाला लाजवेल अशी घराची शोभा
महादेव प्रसन्न हस्ते जागोजागी उभा
घराला घरपण माणसांनीच येते
भुई चालेल कमी पण लागते घट्ट नाते
सिद्धेश्वर विलास पाटणकर
वेंकटने तीन हजार रियाल खात्यात जमा झाल्याचे स्क्रीनवर पाहिले. सिगरेट क्रश केली. उठला. पुढच्या महिन्यात किमान शंभर रियाल तरी वाढवा, नाहीतर हा मी निघालो सौदीला, असं उद्या बॉसला दमात घेऊन सांगायचं, असा विचार करून तो पार्किंगकडे वळला.
