मांडणी

गणपत वाणी, सतत मागणी.

विड्या ओढून थकलेला गणपत वाणी
कवितेच्या छपराखाली
अलंकार गोळा करताना मला दिसला.

म्हणाला,
'पूर्वीसारखे संपन्न अलंकार आता
कोण कवी वापरतो?
तसा एखाद दुसरा हौशी असतो
नाही असं नाही, पण त्याला काय अर्थेय ?'

त्याला एकदा मालक म्हन्ले,
'अरे, इतक्या अलंकृत कवितेचा खप होत नाही
काव्यापेक्षा कवित्व जड
आवरा आवाराच्या हाकाट्या पडतात
कवितेला हाणून पाडतात.
गणप्या, आता तुझं काम एकच,
अलंकार काढायचे, अन
कविता वाळत टाकायची.'

'मग काय होईल मालक?'

ती आली होती फक्त एकदाच घरी

एक वाटी दूध मागायला

मला वाटले तिला दूध आवडते

म्हणून गेलो म्हशी पाळायला

खरी पंचाईत तेव्हा झाली

जेव्हा कळले म्हैस व्यायल्याशिवाय

दुध देतच नाही

म्हशींसोबत एक रेडा बघितला

बाप माझ्यावर जाम भडकला

शिव्या देउनी खूप बुकलला

व्यक्त केले मग मी पुढचे पत्ते

सांगून टाकले त्यांना , भावी सुनेला दूध आवडते

इकडे झाला उलट गेम

रेड्याने धरला म्हशीवर नेम

रेडा असा काही चौखूर धावला

प्रेमाचा डाव बघता बघता उधळला

बाप माझ्यावर भरपूर पिसाळला

शून्याची महती भारी

या भूवरी शून्यावरी

शून्य बैसे शून्यापरी

शून्यात असे दुनिया सारी

शून्यात देखता शून्य भासे

शून्य शून्यात हासे

शून्यात अनन्य अर्थ असे

शून्यासम दुजा कुणी नसे

शून्यात बेरीज शून्य

शून्यात वजा शून्य

शून्य गुणिले शून्य

शून्य भागिले शून्य

धन्य धन्य तो शून्य

ज्याने शोधिला ते त्याचे पुण्य

शून्यात सुरु सारे

शून्यात मिळे सारे

का वाढावी उगा रे ?

दुःखाचे हे पसारे

उगा धावीशी तू अनन्य

जाण कर्म मर्म शून्य

सुरुवात तुझी शून्य

कशी वाटली आमची दहा बाय दहा

आनंद ओसंडून चाललाय पहा

शेजारी शेजारी मांडलीय चूल छोटी

सासू लाटतेय चपाती

भाजतेय सून मोठी

धाकटीने घातलाय कपड्याना पीळ

मधली करतेय पोरांचा सांभाळ

छोटंसं घर त्याचं इनमीन चार वासं

इवल्याश्या घरात राहतात बाराजण कसं ?

महालाला लाजवेल अशी घराची शोभा

महादेव प्रसन्न हस्ते जागोजागी उभा

घराला घरपण माणसांनीच येते

भुई चालेल कमी पण लागते घट्ट नाते

सिद्धेश्वर विलास पाटणकर

त्यांचं प्रेम दुधासारखे सफेद होते

मस्त पैकी उतू जात होते

आनंदाची साय जाऊन जाऊन

भांडण एवढे वाढते

कि त्याचे घट्ट दही होते

विचारांची पकड सैल होतं जाते

रंगवलेलं काय वेगळंच पण घडत मात्र दुसरंच असते

आता प्रेम, प्रेम नसते , तर त्याच ताक झालेलं असते

हेवेदावे मांडले जातात ,

वादावर वाद घातले जातात

भावना घुसळून घुसळून वर येतात

" शिल्लक राहिलेल्या आठवणी "

प्रेम आता प्रेम नसतं, तर बनतं त्याचं लोणी

असंच काही काळ साठवलं जातं

"मी कशाला जाऊ ? ती येईल हवंतर "