मांडणी

भोपळ्याने सर्व भाज्यांना दमात घेतलं

सांगितलं मी आजपासून आहे तुमचा राजा

शेपू पालक सर्वानी शेपूट घालून मान दिला

अन बनल्या भोळी प्रजा

शेपूला केला मंत्री त्याने

पालक झाला प्रधान

धुसफुसणारी भेंडी वझीर केली

देउनी खास सन्मान

कसेबसे ते राज्य उभारले

कांदे बटाटे रुसले

संख्येने ते जास्त म्हणोनि

आरक्षण मागत सुटले

कोथिंबीरही मिरचीसंगे चूल मांडते वेगळी

कडीपत्ताही राग आळवतो तर पुदिन्याची बंडाळी

वांगे आपले अलिप्त तेथे , ना कसलीही चिंता

गनिमीकावा गवार वापरते , वाढवत सुटते गुंता

लाल करा ओ , माझी लाल करा

येता जाता लाल करा

पुसा मला तुम्ही येता जाता

पुसूनि पुरते हाल करा ,

लाल करा ओ लाल करा

येता जाता लाल करा

भजा मज तुम्ही भाई दादा

तुमचाच राहीन , हा पक्का वादा

गॉड बोलुनी बेहाल करा

लाल करा ओ माझी लाल करा

येता जाता लाल करा

समजू नका मज ऐरागैरा

नीट बघून घ्या माझा चेहरा

या गोंडस, लोभस मित्रासाठी

प्रेमाची पखाल करा

लाल करा ओ माझी लाल करा

येता जाता लाल करा

नका कटू कधी बोलत जाऊ

बनेन मग मी शंभू न शाहू

ठोकत राहा

घडत जाईन

बोलत राहा

ऐकत जाईन

येऊन दे मनातले बाहेर सारे

कल्पनेला अनाहूत बळ मिळेल

शब्दपंखानी उडत जाईन

पोहोचेन सत्वर कवींच्या गावा

सुंदर कविता लिहीत जाईन

रांगतोय सध्यातरी असं वाटतेय

हळूहळू तुमच्या जवळ येत जाईन

प्रेमाने प्रेमाला जोडत जाईन

ठोकत राहा असेच

हळूहळू घडत जाईन

शोधत राहा स्वतःमध्ये मला

इथेच पुढे असेन तुमच्यासमोर

जवळ येता जरा , दूर दूर जात राहीन

बनायचंय थंडगार बर्फ़ावानी

माया करा मजवर आपुल्या लेकरावानी

कल्पनेच्या जगात रमतो मी

नजरेतून पायउतार होणं

कधी जमलंच नाही

काय शोधत होतो अखेरपर्यंत

ते कधी कळलंच नाही

तो वेग मंदावला असाच

वारा बेभान वाहतच होता

धावता धावता कधी थांबलो

ते कळलंच नाही

खाली जमिनीवरूनच घेतला

वेध मी आकाशाचा

इच्छा मनात धरिता

तारा निखळून पडला

काय मागितलं होतं

अन काय पदरात पडलं

ते समजलंच नाही

सांगोपांगी कथा बहू ऐकल्या

काही ठेवल्या मनात

तर काही ओठात

जे घडलं प्रेमात माझ्या

ते तुला सांगूनही कधी कळलंच नाही

माझं प्रेम माझ्याकडेच राहिलं

तप्त झाली धरा सारी

दहाही दिशा त्या पेटल्या

दिनकराशी हात मिळवुनी

उग्र होऊनि परतल्या ॥

मरूत व्यस्त, घाले गस्त

थैमान चहूकडे माजले

पशु, प्राणी, झाडे, पक्षी

नद्या नाले भाजले ॥

रुक्ष झाले वृक्ष सारे

सावलीपण महाग ती

यत्र तत्र वणवा पेटला

स्वस्त झाली आग ती ॥

कोपला तो, झोपला तो

भक्ती कमी जी जाहली

मोह मायेत प्राण सारे

म्हणुनी झाली काहिली ॥

{{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}}

सालं, आज जीव कासावीस झालाय

तिकडं अकरा कळ्यांचा विनाकारण बळी गेलाय

आज मी पण एक बाप आहे

पण खरं सांगू मित्रानो

या देशात बाप होणं , श्राप आहे

केलं असेल त्यांनीही त्यांच्या मुलांना टाटा बाय बाय

त्यांना थोडंच ठाऊक होतं

पुढे होणार आहे काय ?

त्या माउलींचा तीळतीळ तुटला असेल जीव

पण इथे कोणालाच पडली नाही आहे त्याची जाणीव

आजूबाजूच्या लोकांनी केली असेल चौकशी

आपली मुलं कुठे आणि आहेत कशी ?

जो तो आपापलं बघून सांत्वनाला गेला असेल

थोडा वेळ रडेल तिथं आणि परत कामाला लागेल

सत्वर ये तू निघोनी आता
निबीड अरण्यी कंटक वाटा

हे अंतर आता पाश म्हणू कि
नाश जीवाचा करिल ऐसा
तुझ्या रुपाचा तीर्थघटाचा
जन्मजान्हवी, श्वास मिटावा

नकोच आता वियोग असा कि
दो तीरांचे वा हिमालयाचे
बंध तोडूनी पाश टाकूनी
माझे उरले संचित आता
तुझ्या रुपाशी मिळून जावे

जिथून आले हासत खेळत
तिथेच माझे असणे नसणे...
इतकेच होवो पुण्यसलीले,
तुझ्या तटाशी भंजन व्हावे
भस्मचिता अन् बंधमोक्षही
उरू नये ते काही काही....

सत्वर ये तू निघोनी आता
निबीड अरण्यी कंटक वाटा....
शिवकन्या

मी स्वप्न पाहत नाही

कारण , मला ते पडत नाही

नेहेमी ठरवतो आज झोपल्यावर स्वप्न बघायचे

काहीतरी वेगळंच बनायचे

मी पडतो , लकटतो त्या पलंगावर

विचार हाच असतो , कि आज स्वप्न बघायचे

डोळे काही मिटत नसतात

स्वप्न कुठले बघायचे नि कसे ?

याचेच विचार मनात घोळत असतात

हळूहळू झापड यायला लागते

डोळे जड होत जातात , निद्रादेवी प्रसन्न होते

मिट्ट काळोख , कसलीही आठवण नाही , कसलीच साठवण नाही

डोळे उघडतात , पण तोंडावर पाणी शिंपडून

पुन्हा एक तासभर पलंगावर तस्साच पडून राहतो

एकदा टारझन अंगात आला

काढून टाकले कपडे सर्व

पायपुसण्याचा लंगोट केला

अन जंगल प्रवास सुरु झाला

कुणीही ओळखू नये

म्हणून हेल्मेट घातले

बाहेर येताक्षणी घराच्या

भरपूर सारे कुत्रे मागे लागले

वाट मिळेल तिकडे धावत सुटलो

पारंब्या अन वेली शोधू लागलो

नव्हत्या त्या म्हणून गाड्यांवरून

उड्या मारू लागलो

आरोळ्या ठोकून ठोकून घसा सुकला होता

कुत्रांचा झुंड काय पाठ सोडता नव्हता

स्टेमिनापण संपत आला होता

टारझन अंगातून कधीच निघून गेला होता

लंगोट मागे पडून , दिगंबर अवतार सुरु झाला होता