विडंबन

.
(चाल : प्रिया आज माझी नसे साथ द्याया -)

बया आज माझी नसे वात द्याया
असो बंद डोळे मिटो पापण्या या..

नको गाणी आता जरा झोपतो मी
सुरांची तिच्या आज ती हूल नाही
बयेवीण ना त्रास होईल आता..

किती छान म्हटले तरी त्रास होतो
जरी कान बंदी तरी बोल येतो
शिरा त्या गळ्याच्या फुगाव्या किती त्या..

न भांडी धुवाया,न कामा उशीर
कसा आज हातास येईल जोर
मुखी यातना रात्र जागेल गाया..

किती आठवू मी अशा भांडणांसी
पुरे लाटण्यावीण शब्दांस खाशी
कशाला उभी ती मनीं महामाया..!
.

ढीश्श....क्लेमर!!! >>> आंम्हास तसे सर्व काही साधे सरळ रुचते,आणी पचतेही! वेळच आली तर,वेडे/वाकडेही पचवू कदाचित.,,,
पण... सरळ होणारे पदार्थ मुद्दाम कोणी जड करून खावयास दिले,आणी वरून मी सांगतो तितके वेळाच चाव,आणी मी म्हणतो तसेच गिळ! असे म्हटले तर ते आमच्या लेखी(इथे लिहायच्या नव्हे! ;) ) गिळगिळीतच होइल. म्हणून आंम्हास "त्यानी" जे सुचविले,ते यांना बोधप्रद होवो,अशी "जड" प्रस्तावना करून ही जिल्बी तळायला-सोडत आहे. तिचा बाकिच्यांनीही आस्वाद घ्यावा..असे मी सांगतो.

कविता/लिखाण हा आपला प्रांत नाहि. जी लोकं हे करतात त्यांच्याबद्द्ल आपल्याला प्रचंड आदर आहे. मिका कवी म्हणुन ग्रेट आहेतच त्यामुळे खालील विडंबन करुन त्याना दुखवावं किंवा त्यांची खील्ली उडवावी असा विचार अजीबात नाहि. फक्त हे उत्स्फुर्त सुचलं म्हणुन लिहलं. आधीच म्हटल्याप्रमाणे आस्मादिक कवी नसल्यामुळे कडव्यांमधे कदाचीत रिदम नसेल आणि दम तर त्याहुन नसेल :D म्हणुन गरज भासल्यास धागा जरुर उडवावा.

दुधाचं दहि बनायला
ताकाची गरज भासते
तसचं दह्याचं लोणी बनायला
रवीची (घुसळणी) गरज लागते

ढिशुम क्लेमर ;) --- गेल्या काही दिवसात,मि.पा.चे जे "झाले'',ते स्पॅम अ‍ॅटॅक मुळे झाले,पण प्रस्तुत जिल्बी ही,आंम्हाला मि.पा... आले..आले...अश्या बातम्या लागल्यावर..मि.पा.वर येता येता,जे काही "झाले"..त्यामुळे आलेली आहे,ती तितक्या'च मजेनी चाखावी,ही णम्र विणंती...! :p

(ही जिल्बी,आंम्ही मठ्ठा पीत,मा.आगोबास समर्पित करीत आहोत! )

दादा कोंडके यांची मनापासुन माफी मागुन...
१७/५/२०१३ रोजी गणरायाचरणी मंत्र्याच साकडं ह्या गीतात थोडफार बद्दल करुन व शीर्षक बदलुन पुन्हा प्रकाशीत करीत आहे, तरी सर्व वाचक बंधु-भगिनींनी वाचुन प्रतिक्रिया जरुर कळवाव्यात.(चालः काठी न घोंगड घेऊद्या की र )

शाल आणि श्रीफळ घेऊद्या की र...।
मला बी मंत्री होऊ द्या की...॥धॄ॥

मी निवडुन आल्यावर ।
करेन जनतेचा उध्दार ।
बंगला बांधीन एक सुंदर ।
तो तुमच्याच पैशावर ।
फॉरच्युनर गाडी घेऊ द्या की र...।
मला बी मंत्री होऊ द्या की...॥१॥

(पुढील काव्य हे मंगलाष्टक्च्या लयीत वाचावे)

घातला दारी मंडप लग्नाचा, खर्च तो बहु केला…
पार्टी हळदीची दिली सर्वा, नाचुन जीव बहु थकला….
एवढे धुंद रात्रनृत्य ते झाले, सकाळी आम्बे हळदी मदतीला ….
तेव्हाच अंतर्मन सांगे हृदयाला, बाबा सांभाळ रे स्वतःला…
नाही कळले परी का म्हणतात तेव्हा …
शुभ मंगल सावधान …

आली समीप लग्न घटीका, heart beat तो वाढीला,
पाहिले न माझ्या वधूस पहिले, बाप धाका पुत्र घाबरला,
काय जाणे असेल कशी ती अप्सरा…
रंभा, उर्वशी कि मेनका, तेवढ्यातच भट कोकलला,
शुभ मंगल सावधान …

कविवर्य बा.भ.बोरकर यांची माफी मागून,

माझ्या पूण्याच्या भूमीत, गड्या प्रदूषणाचे ढग |
कड्या कपारी मधोनी, धूर निघे भकाभक ||

माझ्या पूण्याच्या भूमीत, उन्हाळ्यात घामाच्या धारा |
पावसाळ्यात दारापूढे, बनती रस्त्यांच्या नद्या ||

माझ्या पूण्याच्या भूमीत, काळी माती काळे पाणी |
एके काळी या मातीत, सुवर्ण नांगर फिरवला जाइ ||

माझ्या पूण्याच्या भूमीत, इतिहासाची पाळेमूळे |
आणि अडकतात वादात, आमच्या इथले पुतळे ||

माझ्या पूण्याच्या भूमीत, परप्रांतीयांची रे रास |
'भाऊ', 'दादा' शब्द गेले, बनले भैया सगळेच ||

ते आले होते मझाकडे आज एकदम खुशित,
मि हि त्यांचे एकदम हसत स्वागत केले.
मि त्यांला म्हनालो सासरेबुआ मि काहिहि करेन तुम्हाला हसत पाहन्यासाटि,
तुम्ही फक्त एकदा हो म्हना हो"
त्यांने हि हसत उत्तर दिले" हो हो जवईबापु आत मि माझ्या मुलीचा हात तुमच्याच हातात देईल तिला गरज तुमचीच आहे हो .."
आनि ते माझा मिटित विरुन गेले ,
आता मि मि राहिलो नवतो, ते ते रहिले नवते ,
दोघाना हि ओड पिण्याची लगलि होति ,
मग कस कोन जाने या स्व्पनाल नजर माझिच लगलि,
एक पेग मरल्यावर मि त्यांला मझ्या दुसर्‍या लग्नाचि गोश्ट सानगितलि आनि लगेचच रुम त्यांचि गाटलि.