प्रेमकाव्य

गद्य लिहू का पद्य फारच गोंधळ झाला. सध्या आमचं दिल के चैन रातोंकी नींद लुटून शांत झोपलेल्या एका मैनेस हे काव्यपुष्प द्यायचे आहे. तुम्हाला काय वाटतं?
कसं झालंय?

तू आहेस ना...
अगदीच वेडी आहेस
कुठल्या तरी वेगळ्याच जगातली

आजकाल तूच असते सगळीकड
माझ्या मनात माझ्या स्वप्नात
चाहूल पण लागून देत नाहीस
तू आलीस की असं
मोरपीस फिरवल्यासारख वाटतं

असं वाटतं
खूप खूप बोलावं
खूप खूप ऐकावं
मनातलं गुपित सांगून टाकाव
पण तुला पाहिलं की
काही सुचतच नाही

मागे वळून पाहताना त्रास होतो-
मागे वळून पाहू नकोस!
आठवून भूतकाळ वाईट वाटतं-
मागचं काही आठवू नकोस!

दिल्या-घेतल्या वचनांची
फिकिर तू करू नकोस
ठोकरलेल्या प्रियकरास
दया बिलकूल दावू नकोस!

गेलीस निघुनी सोडून मला
एक मागणी नाकारु नकोस
या जन्मी भेटलिस, कृपया
पुढल्या जन्मी भेटू नकोस!!

(जुनी कविता- बहुदा 9वी/10वी ला असताना केली होती.)

मिटल्या डोळ्यांत माझ्या स्वप्न तुझे जागते
घे मिठीत गुंफुन सख्या ही रात्र आहे सरते

कसा संपेल अबोला मी शब्द जोगवा मागते
तुझ्यापाशी सख्या का माझे हे वैभव हरते

हुरहूर ही असे मनी तरी का शांत शांत वाटते
तप्त धरेवर जशी अचानक श्रावणसर कोसळते

उमजले ना नाते तरीही जन्मांची ओळख पटते
तळहाताची रेषा माझी तुझ्या हाती का उमटते

मित्रांनो, खूप दिवस झाले मनात काही तरी घोळत होते, पण सांगड बसत नव्हती... आणि अशातच 'व्हॅलेन्टाईन डे'ला कुठून तरी प्रेरणा मिळाली आणि गोष्टी आपोआप जुळत गेल्या... शब्द साधे आहेत, कुठे चुकलो तर समजून घ्या...

तू डोळे, मी काजळ
तू डोंगर, मी नदी
तू ढग, मी वारा
तू कमळ, मी चिखल...

तू रस्ता मी दिशा
तू श्वास, मी ध्यास
तू पाऊस, मी छत्री
तू ऊन, मी सावली...

तू टेबल, मी खुर्ची
तू अंगठी, मी बोट
तू चंद्र, मी तारा
तू मांजर, मी कुत्रा...

तू फळा, मी खडू
तू सवय, मी खोड
तू सुई, मी दोरा
तू चष्मा, मी नाक...

वाटेवरी कुणाच्या
आहे अजून चाफा!
मंद परी जीवघेणा,
आहे तसा पसारा!

ऊन उठून येते रात्री,
घर गोळा होते नेत्री!
कुणी दिसते, कुणी विरते!
परी चाफ्यापाशी सारे,
हताश होऊन बसते!

मंद परी जीवघेणा
आहे तसा पसारा
वाटेवरी कुणाच्याही
असू नये गं चाफा!

-शिवकन्या

एक सांगू? ऐकशील?
ते कंगव्यातून सुटणारे केस
राहूदे तसेच, भुरभुरूदे
तेवढाच त्यांना विरंगुळा
...अन् मलाही!

वाराही कधी लाडात येतो
पदराशी सलगी करतो
तू तशीच राहा, मला सावरू दे
खेळू दे त्या दोघांना
...अन् मलाही!

मोकळी छान हसताना
इकडे तिकडे पाहताना
वेडी डूलं झुलत राहतात
झुलू दे त्यांना मजेत
...अन् मलाही!

गालावरच्या खळ्यांना
लाल ओठ नि चंद्रबिंदीला
न्याहाळत बसतो आरसा
पाहू दे ग निवांत त्याला
...अन् मलाही!

- संदीप चांदणे

तुझी गुलाबी मखमल हवीये ,
मखमलितला गोड मध हवाय
अनानामिका ला नको देउस ,
जोपर्यंत तो अनामिक मी असेन

उचकी लागलिय प्रिये ,मोड्लोय पुरता
प्रणयी वात्सल्य हवय , हवय आता
तुझ्याबिगर असतो मी जेव्हा ,
दीन दुबळा असतो मी तेव्हा

मला तुझ्या प्रेमाची जरुरी नाही ,
फक्त तुझ्या प्रेमाची खोली हवी
घातकी वाटतो दुरावा तुझा
तुझ्याशिवाय श्वाश नाही माझा

पर्वा नाही मला कुठ्येस तू ,
फक्त तुझ्याजवळ हवाय मी
अन हवाय तुझ्या प्रेमाचा स्वाद ,
तू माझ्यात न मी तुझ्यात आत