तरूस लगडली सुवासिक आम्रफळे
परी कोयी अन बीया मोजतो हा बळे
पाण्यात मासे उसळतात
रेतीच्या खोप्यास हसतात
तृष्णार्त कृष्णा टोचती का खडे
जळात उतरू कसा प्रश्न हा पडे
आर्जवी पाणिते अवीट
परी कृष्णास दिसे का मीठ
खेळती कधी लहर कधी लाट
प्रश्नांकीत किनारी मुरलींची पाठ
तुडूंब सरोवर नरतनी पक्ष्यांचे थवे
पाण्यात हसरी राधा रुक्मिणी सवे
ह्या दिवसांचं काही कळतच नाही बुवा...कधी शेवरीच्या कापसासारखे आपसूक उडतात,कधी लोखंडी रोलरसारखे ढकलावे लागतात....
कँलेंडरमधे दिसणारे दिवस दिसतात त्यापेक्षा अधिक जवळ असतात...
प्रत्येक उगवणारा दिवस मावळतोच...उद्याचा दिवस दिसेलच याचीही काही खात्री नसते.....
काही लोक दिवस मोजत असतात ... काही लोकांचे दिवस फुलत असतात......
काही गोष्टी फक्त दिवसा करतात....कोणी गेला तर त्याचेही दिवस इतर लोक करतात....
दिवसाढवळ्या गुन्हे घडले तर त्याची दखल लगेच घेतली जाते....
काही दिवस दिसतात .....काही दिवस दाखवले जातात....काही दिवस सरतात....काही तरीही उरतात....
रोजची गर्दी, रोजचा प्रवास, कटकट करत मी ऑफिसला येतो
कंपनी ची कॉन्फरन्स, गोव्याला जायचं, आनंदाचा माहोल असतो
हो काय? मी साशंक होतो. कसला तरी विचार करतो
आता मिळाला ना ब्रेक ! मग यावं नाही का आनंदाला उधाण! मी म्हणतो
उलट इथे मात्र मनालाच कसलातरी ब्रेक लागतो
नाही; माझा प्रॉब्लेमच आहे.
मीं खोल खोल कोस‌ळ‌त अस‌तेवेळी, तुझी भूमिका न‌क्की काय होती? फक्त एक त‌ट‌स्थ ख‌र‌ं तर उदासिन प्रेक्ष‌काची की अशा एका मित्राची ज्याला मला ख‌र‌ं पाह‌ता हात देऊन व‌र ओढाय‌चे होते पण त‌से क‌र‌णे ज‌म‌त न‌व्ह‌ते, ब‌घ्याची अस‌हाय भूमिका क‌र‌ण्याप‌लीक‌डे काहीही क‌र‌ता येत न‌व्ह‌ते? की त‌ळ्याच्या काठाव‌र ब‌सून बुड‌णाऱ्याची म‌जा प‌हाण्याचा आसुरी आन‌ंद मिळ‌व‌णाऱ्या सेडिस्ट‌च्या भूमिकेत तू होतास्? मला कळतच नाही. तू बोल‌त नाहीस आणि माझ्याक‌डे तरी कुठे अशी जादूची कांडी आहे की मला तुझ्या म‌नात‌ले ओळ‌ख‌ता यावे?
(प्रेरणा: स्व.श्री.पु.ल.देशपांडे ह्यांच्या सिद्धहस्त लेखणीतून उतरलेलं अजरामर व्यक्तिचित्र: नारायण…!)
शाळेत असतानाची गोष्ट ! म्हणजे कोऱ्या पाटीवर अज्ञानाचे धडे नुकतेच गिरवायला सुरवात केली होती तेंव्हाची! बाईंनी वर्गात प्रश्न विचारला,
"जगातील सर्वात थंड पदार्थ कुठला?"
माझ्यासहित वर्गातले नव्वद टक्के हात वरती झाले. एरवी माझा हात दिसला नसता, पण आज दिसला.
राग, मत्सर, लोभ, द्वेष, अहंकार कुठल्याही नातेसंबंधात अपरिहार्यपणे येणारे हे भोग. कुणी कधी जिंकतं तर कधी कुणी हरल्याचं दाखवतं. पण साचत जातं काहीतरी आतल्या आत. घुसमट होते. तापलेल्या मनावर पुटं चढत जातात अपमानाची आणि मग कधीतरी कोंडलेली वाफ नको तिथे फुटते. पोळून निघतात मनं. मग रस्ते वेगळे होतात. दिवस जातात, वर्षं उलटतात. आणि मग एखाद्या नाजूक क्षणी जुनी पायवाट आठवते. भुरभुरणाऱ्या पावसात पसरणारा मातीचा गंध दाटून येतो छाती भरून. फिरून कुणाला तरी परत भेटावं अशी आस लागते. दूर आहे म्हणून काय झालं, शेवटी कुठलातरी चिवट बंध रेंगाळतोच मागे. त्याच रेशमी धाग्याला पकडून कुणीतरी साद घालतं.
टीप :-हा धागा एका बोक्याची गोष्ट ह्या धाग्यांवरून स्फूर्ती घेऊन लिहिला आहे.
माझ्या कवितेची शाई
आहे अजब मिश्रण
भस्म अधुऱ्या स्वप्नांचे
त्यात अश्रुंचे शिंपण
कधी माझ्या कवितेचा
शब्द निनादे आभाळी
कधी धरती विंधतो
कधी गुंजतो पाताळी
कवितेची ओळ माझ्या
कधी फुलांनी वाकते
कधी बोलता बोलता
गहनाशी झोंबी घेते
माझ्या कवितेत जेव्हा
फुंकीन मी प्राण नवा
तेव्हा तुम्हा रसिकांचा
पाठीवरी हात हवा
