ट्रिंग ट्रिंग असा वाजतो जेव्हा Tone..
तेव्हा सर्वाना आठवतो तो "Telephone"
१९९० च्या दशकात केलेला तो पहिला कॉल
आजही आठवतो चाळमालकांच्या घरातला हॉल...
हॉल मध्ये फोनचा "डब्बा" असायचा ठेवलेला
येता-जाता निरखत असायचो आम्ही त्याला..
चाळीतले ते जोशी , नाडकर्णी , आणि पाटील
सर्वांचे कॉल त्या डब्बा फोन वर यायचे..
अन कोणाचा फोन आला आहे हे सांगायला
लहान मुलांनी घरोघरी पळायचे...
काही वर्षांनी,
ती वाचत असता कविता
डोळ्यात तरळले पाणी
गवसले हरवले शब्द
आठवली विस्मृत गाणी
ती वाचत असता कविता
भळभळल्या बुजल्या जखमा
दु:खाच्या शाश्वत प्रहरी
उन्मळल्या अविचल सीमा
ती वाचत असता कविता
मी पुन्हा हलाहल प्यालो
अवलाद नवी सर्पांची
मी गळा माळुनी नटलो
ती वाचत असता कविता
शेवटची बेडी तुटली
करुणेची धून अनाहत
झंकारत आतून आली
रात्रीच्या जेवणाआधी युवराज काहीतरी सटरफटर खात सोफयावर पसरले होते. तेवढ्यात त्यांच्या व्हाट्स ऍप्पवर काहीतरी मॅसेज आला. सोफ्यावरूनच हात लांब करून युवराजांनी समोरच्या टीपॉयवरचा मोबाईल घेतला. त्यांच्या मित्रांच्या ग्रुपमध्ये आलेला मॅसेज त्यांनी वाचला.
"रात्री ८ वाजता पंतप्रधान देशाला संबोधित करणार."
ते वाचल्यावर युवराजाच्या कपाळावर आठ्या पडल्या. ते मनात म्हणाले,
"तेच्यायला..आता परत हा काहीतरी बोलणार. आणि मला त्यावर काहीतरी प्रतिक्रिया द्यावी लागणार. दिवसभरात का बोलत नाही हा माणूस? ही कोणती वेळ आहे भाषणं ठोकायची?"
अडखळत अडखळत चालताना फार पारा चढतो
असं वाटतं जो तो येऊन माझ्याच पुढ्यात अडतो
ट्रॅफिकमधे गाडी स्कूटर, गर्दीमधे माणसं
हॉर्न वाजवून, ओरडून बिरडून बदलत नाही फारसं
वाटतं एकेकाला कुदवावं, किंवा सरळ साला उडवावं
काय म्हणजे मला चायला ज्याने त्याने अडवावं?
पण कुदवताही येत नाही, उडवताही येत नाही
मनाला जे हवं ते घडवताही येत नाही
आता आम्ही सलमान खान नाही, की कुणी लोकल डॉन नाही
आणि बघताच जगाने बाजू व्हावं, अशी आमची शान नाही
बरं उडत बिडत जाऊ शकू तर आम्ही ब्याट म्यान नाही
मग आहेच आपली चरफड, शिव्या-शाप नि खळखळ
कृष्ण-विवराच्या
गर्भीच्या कल्लोळा
वेध का लागती
दिक्काल-मुक्तीचे ?
स्थूलास व्यापून
सूक्ष्मात सांडता
कैवल्य ओलांडी
उंबरे कशाचे ?
तुझ्या नि माझ्या
निर्लेप नात्याला
पाश हे कशाला
जीवन मृत्यूचे ?
भरली होती एकदा 'Social Networking' ची सभा
Twitter होता मध्यस्थानी, Facebook सोबत उभा..
चढ़ाओढ़ होती लागली, कोण Social Networking चा राजा
Google Plus आणि Ibibo करत होते प्रसिद्धीसाठी गाजा - वाजा..
Orkut म्हणाले Facebook ला , तुझ्यामुळे गेली माझी खुर्ची
Facebook च्या आगमनाने Orkut ला भलतीच लागली होती मिरची..
Linked IN म्हणाले आहे मी 'Professional', मलाच करा 'King'
सगळे म्हणाले, "Timepass" की बात करो तो "LINKED IN is Nothing " ..
Whatsapp म्हणाले गर्वाने, करतात मला सगळे Like
काय माहित,देव जाणे, रूसून कोपऱ्यात का बसले Hike..
सध्या निवडणुकांमुळे वेगवेगळ्या पक्षांच्या उमेदवारांचे उत्पन्नाचे आकडे वर्तमानपत्रांमध्ये वाचायला मिळत आहेत. त्यात देखील जे आधी पासूनच मान्यवर (?) आहेत त्यांच्या संपत्तीमध्ये गेल्या कार्यकाळात झालेली वाढ हि विशेषत्वाने नोंद घेण्यासारखी आहे. केवळ पाच वर्षातील हि प्रचंड वाढ बघता हि सगळी मंडळी कोटीच्या कोटी उड्डाणे घेऊन वेगाने संपत्तीकडे झेपावत आहेत असे दिसून येते.
वृत्तबद्ध लिहिताना
माझी एक गोची होते
यमक जुळवू जावे तर
अलगद काही निसटून जाते
माझी कविता "जुळत" नाही
टोटलच बघा लागत नाही
(अन जुळलीच बेटी चुकून तर..)
कमावलेली कृत्रिमता
हट्टीपणे हटत नाही
कवितेचे झटपट वर्ग
कुठे कोणी घेतं का?
असल्यास जरा सांगा मला
प्रतिभा विकत मिळते का?
(एक कोडं सुटत नाही ...)
भावना इतक्या तरल कशा?
शब्द इतके रुक्ष कसे ?
मग त्याची कविता वाचता वाचता
डोळ्यात पाणी येतेच कसे?
त्या आतल्या द्युतीला
उमजू कसे? न कळते
-जी सर्वव्यापी ऐसे
स्थलकाल भरुनी उरते
चक्षूस ना दिसे ती
पाळी न नियम कोते
क्षणमात्र लुप्त होते
क्षणि झगमगून उठते
ही तीच का मिती, जी-
-स्पर्शात रंग भरते
-ध्वनितून नव-रसांना
-उधळीत गंध होते
माझ्या घरात कौलारू छपरातून एक तिरीप यायची. जमिनीवर निट वर्तुळ काढणारी. आणि तिच्यात असंख्य रंगीबेरंगी पऱ्या रहायाच्या. घराला माळा होता. त्यावर जुनी पुस्तकं , नारळ , भांडी, ट्रंका असं काहिही शोधताना खजिन्याचा मालक असल्या सारखं वाटायचं . लपाछपी च्या खेळात सतत जिंकवण्या साठी असंख्य जागा अपोआप तयार व्हायच्या . फटाक्यांची पिशवी अडकवायला फक्त ताई चाच हात पोचेल असा मोठा खिळा होता . चौकात आंधळी कोशिंबीर कितीही मुलं खेळू शकतील एवढी जागा होती. पडवी वरच्या सोप्या सारखा सुबक सोपा मी कुठेही बघितला नाही आणि पडवी वरच्या रांगोळी सारखी रांगोळी कधीही कुठेच सजली नाही .
