सध्या बराच उकाडा आहे सगळीकडे त्यामुळे सगळीकडे कुलर/एसी नाहीतर निदान फॅन ची तरी प्रचंड मागणी आहे. थोडा वेळ जरी वीज गेली तरी आपला जीव कासावीस होतो.
परवा रात्री दिवसभर दमून मस्त झोप लागली होती पण नेमकी पहाटे २/२.३० ला वीज गेली आणि घामाच्या धारांनी जीव पार कासावीस झाला. कुठे पेपर ने वारे घे कुठे पाणीच मार चेहऱ्यावर असे उद्योग चालू होते. अचानक पेपरने वारे घेता घेता मन भूतकाळात गेले.
येई हो अण्णा रे माझे माऊली ये ।
कीबोर्डवरी बोट ठेऊनी वाट मी पाहे ।। धृ।।
आलिया गेलिया कोणी धाडी निरोप ।
कराडमधी आहे माझा मायबाप ।। १।।
काळा शर्ट अन विजार कैसा सुंदर दिसला ।
घोड्यावर बैसोन अण्णा शुक्रवारी गेला ।। २।।
अण्णांचे चार शब्द आम्हा नित्य जाळ लावी ।
अण्णादास म्हणे आता कोण कळ लावी ।। ३।।
आधीच्या चार भागांची लिंक
http://www.misalpav.com/node/39750
http://www.misalpav.com/node/39761
http://www.misalpav.com/node/39789
http://www.misalpav.com/node/39798
गब्ब्यानं पाच-दहा मिनिट टाईमपास केला. आतमध्ये जाची त्याची काही हिम्मत होयेना. त्याची बायको म्हनली,
"आव चाला की आतमंदी"
"हाव..जाऊ ना"
आधीच्या तीन भागांची लिंक
http://www.misalpav.com/node/39750
http://www.misalpav.com/node/39761
http://www.misalpav.com/node/39789
"उल्लू बनवतं का बे सायच्या मले?" गब्ब्यांन बबन्याच्या कानाखाली मारली.
"काय झालं बे? काऊन मारतं मले?
"इमानाची वेळ काय सांगतली मले तू?"
"सात वाजता हाय ना सायंकाळच्या."
"सात वाजता?"
"हो मंग."
सगळे शब्द कधी कधी साथ सोडून निघून जातात
दूर दूर रानात एकटे पळून जातात..
मन घिरट्या घालत रहातं वटवाघळांसारखं
पटकन फांदि न मिळणाय्रा..
प्रयत्न करतो मी खूप. शब्दांना पुन्हापुन्हा माझ्या दावणीला बांधायचा.
पण ते गेले एकदा,की जातातच.
पुन्हा परत भेटेपर्यंत!
शब्दांचा हा पाठशिवणीचा खेळ.
हेच माझं अटळ प्राक्तन आहे की काय
असं वाटेपर्यंत...
ते त्याच खेळाचा भाग म्हणून मला करवंदीच्या जाळीअडून डोकावणाय्रा उनाड पोरासारखे लांबून हळूच बघायला लागतात.
आधीच्या दोन भागांची लिंक
http://www.misalpav.com/node/39750
http://www.misalpav.com/node/39761
झालं ना !! गब्ब्या फ्यामिलीले घेऊन इमानात जाणार हे गोष्ट साऱ्या गावात पसरली. गब्ब्याले येताजाता लोकं प्रश्न इचारू लागले, सल्ले देऊ लागले.
ज्याइची आजलोकची जिंदगी फाट्यावर येष्टीची वाट पायन्यात गेली ते लोकं गब्ब्याले शानपनाच्या गोष्टी सांगू लागले.
प्रसंग पहिला-
स्थळ : आमचे घर
वेळ: मध्यरात्रीचे २.३०
पहिल्या भागाची लिंक
http://www.misalpav.com/node/39750
इकडं गब्ब्यांन पैश्याची जुळवाजुळव सुरु केलती. इमानात बसाची त्याची लय इच्छा व्हती. त्यानं बायकोला न सांगता गावच्या बँकेत एक खातं ओपन केलंत. जमनं तसे पैसे टाकत जाय तो त्याच्यात. गब्ब्यांन गपचिप जाऊन पैसे काढून आनले. अन तिकडं बबन्यानं तिकीटाची जुगाडबाजी चालू केली. बबन्या एक नंबरचा फकाल्या मानुस. त्येच्या पोटात काही रायते का? अन तसपनं खेड्यात कोनती गोष्ट लपून रायते ? येक दिवस बबन्यानं गब्ब्याच्या हातात तिकीट टिकवलं...
"घे बे सायच्या.जमवला तुया जुगाड"
"आपल्याले येकडावं तरी इमानात बसाचं हाय गड्या."
डोस्क्यावरून उडणाऱ्या इमानाकडं पाहत गब्ब्या म्हनाला.
"येडा झाला का बे तू..तुले कोन घीन का इमानात?"
"काऊन? तिकीट काडल्यावर तं घ्याच लागीन नं त्याईले."
"असं नाय घेत बे कोनाले. इंग्लिश लोकं असतेत तिथं."
"म्हंजे?? अन तुले काय म्हायती बे?? तिकिट काडून यष्टयीत बसतो तसं इमानात बसाचं."
उगाच किंचीत धुगधुगलेला
विस्कळीत अन विखुरलेला
अस्ताव्यस्त भरकटलेला
पंचविशीतला पालापाचोळा
मी एक उदाहरणार्थ कोसला
(अर्थात भालचंद्र नेमाडे यांच्या कोसला कादंबरीचा भावानुवाद)
