मुक्तक

तू आहेस ?? की हा तुझा भास आहे ??
वार्‍याच्या झुळकेमागोमाग आपसुक
येणारा मोगऱ्याचा धुंद सुवास ??
छे ! हा तर तुझाचं गंध खास आहे....

वही उघडता तुझा चेहरा दिसू लागतो
मी ही मग तुला आवडल्या असत्या,
अशाचं कविता उलगडू लागतो, तेव्हाही,
तू पानभर ओसंडून नुसती दरवळत असतेस…

काळ्याभोर आकाशात चंद्राकडे पाहताना
ढगांच्या आडून तुचं डोकावताना दिसतेस,
दुर पार क्षितिजाच्या पल्याड, पहाट-पालवी
उगवेपर्यंत माझ्याबरोबरीने जागी राहतेस...

भौतिकशास्त्रातील जटिल भानगडींनी भंजाळून जायचो
तेव्हा आइन्स्टाईन एक अप्राप्य आदर्श
-नव्हे प्रेषितच- वाटायचा

मग एकदा
लोबाचेव्स्किच्या भन्नाट भूमितीने
युक्लीडच्या भारदस्त भूमितीला
जिथे फाट्यावर मारले
तिथे
अगदी तिथेच
पिंजारल्या पिकल्या केसांचा
मिश्किल म्हातारा उपटला.

म्हणाला," अरे ठोंब्या,
भौतिकीतील न्यूनत्व सावरणाऱ्या
सापेक्षतावादाची पुरेशी पुंजी
माझ्या गाठीशी असूनही
पुंजवाद पचनी पडलाच नाही माझ्या
अन् शिवाय
UFT(#)च्या गाठोड्याची गहन गाठ सोडवूच शकलो नाही शेवटपर्यंत"

सखे फेर धरू ...गरागर
जात्यावर दळण फिरे... गरागर

पीठाचे मांडे करू...भराभर
चुलीसाठी सरपण शोधू ...भराभर

रानातून सरपण आणू... झरझरा
अशी पावले टाकू...झरझरा

रानात गवत पसरले...दूरवर
मागे फिरू ,घर राहिले...दूरवर

यंदाचा दिवाळी अंक आमच्या संस्थळावर आलाच नाही
सदरहू जिलब्या आम्ही स्वप्नातच पाडल्या आहेत
कालपर्यंत लेखकूनी कोणापाशी तक्रारी मांडल्या नाहीत
कीबोर्ड जळमटले, डोळे शिणले
संस्थळावर जिलब्यांसाठीचे आवाहन शोधित फिरलो
अभिजात भाषेचे नवे सोवळे नेसून भिरभिरलो
पण
यंदाचा दिवाळी अंक आमच्या संस्थळावर आलाच नाही...

(वरील खरडीचे एखाद्या ज्ञात कवितेशी साधर्म्य आढळल्यास तो योगायोग समजावा..)

चमचमणारी चांदणी
मला व्हायचीच नाही,
काळ्याकुट्ट रात्री
ती चंद्राशिवाय
एकटीच झुरत राहते...

पहाटेची उषा
मला व्हायचीच नाही
विखुरलेल्या किरणांनी
सूर्य हट्टाने
तिला होरपळतो...

रंगीत फुलपाखरू
मला व्हायचेच नाही
कोमल फुलाला
नकळतही टोचून
बढेजाव मिरवायचा नाही...

मला व्हायचंय नदी...सरिता...
खळखळ मधूर नादात
अस्तित्व माझं जपतं
तुझ्या कुशीत शिरणार आहे
नदी-समुद्राच्या मिलनात
तू माझा समुद्र होशील ना..
तिथे तृषा विरेल
बहरेल अंतरंग गहिरे
-भक्ती

थोडासा चिडलेला.... अंमळ रुसलेला..

परतीचा पाऊस...

विजांच्या मागून जोरदार गरजला
बरसून दमल्यावर रस्त्यात भेटला
सवयीप्रमाणे थोडावेळ दाटला
मग जाताना कानात पुटपुटला...

कागदाच्या होड्या सोडताना
आताशा भेटत नाहीस ?
पन्हाळीखाली चिंब भिजताना
मुळी दिसतचं नाहीस ?

अनवाणी पायांनी वाहत्या
पागोळ्यांमागे धावत ही नाहीस
की ओंजळीत विरघळणाऱ्या
बर्फ़ाळ गारा वेचित नाहीस

इतका मोठा झालास की पावलांना
गुंजभर चिखल ही लागु देत नाहीस
इतका थोर झालास की कपड्यांवर
थेंबभर ओलसुद्धा सहन करीत नाहीस..

निबिडात दडलेल्या
निळ्याभोर पाखराची
लवलवती लकेर
जेव्हा कानावर येते....

निळ्यासावळ्या निर्झरा
फेसाळत, कवळून
पाणभोवर्‍याची माया
जेव्हा पैंजण बांधते...

मावळतीच्या बिलोरी
आभाळाला तोलूनिया
एक इवले पाखरू
जेव्हा पंखावर घेते...

काजळल्या नभावर
निळी रेष रेखाटत
दिशा, कोन झुगारून
जेव्हा उल्का कोसळते....

.....काळजात रुजलेल्या
कुण्या कवितेची ओळ
ध्यानीमनी नसताना
तेव्हा ओठावर येते