मध्यंतरी डायरी लिहिणे बंद केले होते. निसर्गाच्या सोहळ्यात रमलो होतो. उन्हाळ्याची भट्टी पावसाच्या धारांनी थंड झाली. एक उत्साही शिरशिरी सगळीकडे पसरली. मातीचा सुगंध भरभरून आत साठविल्यावर उन्हाळी घामट चिडचिडीचा विसर पडला. ह्या वर्षी पावसाने देखील हात आखडता न घेता, भरभरून जीवनदान केले. जुन्या कवितेत म्हटल्याप्रमाणे “आनंदीआनंद गडे जिकडे तिकडे चोहीकडे” भरून वाहत होता.
Dedicated to Mumbai खड्डे ...
वाटेवर खाडे चुकवीत चाललो
वाटले जसा फुल टाईट जाहलो
मिसळुनी ट्रँफिक मधी, एक हात सोडूनी कधी
आपुलीच सेल्फ स्टार्ट कधी मारित चाललो
पुढचा ब्रेक दाबीत , मागचीचा ऐकीत हाँर्न
तोंडातच शिव्या घालित चाललो
करूनि मान तिरकी ,परि ती दिसेना मिररवरती
अलवार आरसा फिरवित चाललो
चुकली तालात कट, पडला बोनेटला स्क्रँच
ढळलेला तोल सावरीत चाललो
खांद्यावर बाळगिले ओझे सँकचे
फेकून देऊन आता परत चाललो
ग्लास झाले रिते सारे
भरा पेग तो नवा रे
भास अन आभास आता
संगतीला हवा रे ..
रात्र चढली अंगावरती
जरा सावरा जिवा रे
अंधाराच्या सोबतीला
लुकलुकणारा दिवा रे...
किती रिचविले हे आम्ही ग्लास ऐसे
किती उधळिले त्यावरी वेळ पैसे
किती रात्री आम्ही असे टुन्न झालो
रिते ग्लास ते पाहुनी सुन्न झालो...
आभासी सुखाची शंभर शकले
डोक्यावर मिरवत फिरत होता
एक उन्मत्त अश्वत्थामा...
पोतडीतले उद्याच्या चिंतेचे
बाटलीबंद भूत
पाठीवरल्या गाठोड्यातून
शोधत होते सुटकेचा रस्ता ...
निराश सुस्काऱ्याचे फवारे
शकलांच्या सुकल्या खपल्या भेदून
चौफेर उसळत धावत सुटले
भळाळत्या चिळकांड्या
कारंजी होऊन नाचू लागल्या...
बाटलीतलं भूत बाहेर काढून
रिती बाटली फिरवत
अस्वस्थ अश्वत्थामा फिरतोय
दारोदार, तेलाची भीक मागत...
बाटलीतलं भूत आता
मानगुटीवर बसलंय!!
"पप्पा,तुम्ही स्कुल मध्ये जायचे तेंव्हा मोबाईल नव्हते पण kodak camera तर असायचा ना मग तुम्ही त्याने स्कुलचे,स्कुल फ्रेंड्सचे फोटो का काढले नाहीत?"
माझ्या मुलाने हा प्रश्न केला आणि मन भुर्रकन शाळेच्या दिवसात गेले.
दिवाळी,घरातील कोणाचे तरी लग्न,उरूस आणि जून मध्ये सुरु होणारी शाळा अशा मोजक्याच प्रसंगी मिळणारे नविन कपडे त्यात शाळेचा पांढरा शर्ट,खाकी पँट नविन मिळणे हि सुद्धा एकप्रकारे चैनीची गोष्ट होती.
मंडळी आपल्या लहानपणी सर्वांना आकर्षण असायचे ते दिवाळीला मिळणारे फटाक्यांच्या बरोबर नविन कपड्यांचे कारण फटाके फुटल्यानंतर मोठा आवाज व्हायचा आणि नंतर येणारा धुराचा वास जसा आवडायचा तसाच दिवाळीत अंगावर असणाऱ्या नविन कपड्यांचा सुगंध हा मनाला वेडे करायचा.
थोडे मोठे झाल्यावर कधीकधी गावातल्या कोणाच्यातरी लग्नात मोठाल्या पंख्यांवरून सोडलेला अत्तरमिश्रित पाण्याचा फवाराही आवडू लागला नंतर नंतर तर नवरा-नवरी यांच्या आसपास वावरताना कार्यालयातील पंखा नाहीतर आलेला वारा सुद्धा अत्तर,सेंटचा मनमोहक सुगंधी झुळूक द्यायचा.
काय मस्त सकाळ उजाडलीये अजुनही झोपुन राहावसे वाटतंय , पण आईने तरीही उठवलेच. नाही तर शाळेला उशीर झाला असता. सगळं लवकर आटोपले तेवढ्यात शैला, शारदा आल्याच. मग डबा दफ्तरात टाकुन तशीच पळाले शाळेला.
शाळेत जाता जाता वाटेत त्यांना काल आईकडे नागराजदादा आलेला सांगितले आणि कायतरी पिक्चर काढाणारे म्हणे तर मला काम करायला पाठवशील का हे विचारत होता. तशा "अय्या खरंच" दोघी एकदमच किंचाळल्या. "ए मग तु हिरोईन झलीस की आम्हाला नाही ना विसरणार? " आणि "हिरो कोण आहे ?" "काय नाव पिक्चरचं?" प्रश्नाचं मोहोळ माझ्या मागे लावले. अगं अजुन कशात काय नाही मलाच माहित नाही तर तुम्हाला काय सांगु.
ब्लॉग लेखन सुरु करताना सुरवातीला लिहिलेली या कवितेची आठवण झाली. काही कवींसाठी कविता सुद्धा एक व्यवसाय आहे 'बाजारात कवितेला चांगला भाव मिळाला पाहिजे'.
कोळया सारखे जाळे विणुनी
करितो शब्दांची फेकाफेकी.
गाफिल श्रोत्यांना त्यात बुडवुनी
घेतो दाद मनाजोगति.
कधी सांगतो सिने नट्यांच्या
लफड्यांची स्टोरी.
कधी रंगवितो वासनामयी.
रंगील्या राती.
कधी चालवितो व्यंगास्त्रांचे बाण
राजनेत्यांवर्ती.
कधी उडवितो रक्तांकित
वीरश्रीची गाणी.
उजवी डावी वेडी वाकडी
नुसती शब्दांची खेळी.
"कवींनी धुमाकूळ घातलाय
निव्वळ उच्छाद जिकडेतिकडे
ब्लॉगचा कट्टा ,फेसबुकची भिंत
ते ट्विटरची टाइमलाईन
कवीच कवी सापडतात
इकडेतिकडे चोहीकडे
एक जागा मोकळी सोडली नाही..
गझला काय, चारोळ्या काय
अरे दीर्घकाव्य लिहून
उप्पर से हायकू कायकू लिखनेका बाबा?
'कवी इलो' ची हाकाटी ऐकू आली की
पळत सुटतात सगळे सैरावैरा
कवींना दिलंय आपण मोकळे रान
आपले व्हाट्सऍप खुले सोडले
दिली आपली व्यासपीठं आंदण..
व्यासा, तू पण कवीच होतास ना रे?
आता यावर एकच उपाय उरलाय......"
मरणाआधीच मेलेल्या
जित्या मढ्याचा प्राण
चितेच्या चटक्यांनी कळवळून
बाहेर पडला आणि लांबूनच
जमावाचे अश्रू न्याहाळताना
त्याला खदखदून हसू फुटले...
भेसूर नजर भवताली भिरभिरली
अन् हात पसरून आत्मा
निघाला भीक मागण्यासाठी..
देहक्लेशांची नाटके बंद करा,
अन् चित्तक्लेशाचे रेचक रिचवा..
होऊ द्या झडझडून झाडा
पडून जाऊ द्या विकृतीच्या कृमी
कधीतरी जेव्हा वाटेल लाज,
गळून जाईल लिंगाचा माज..
माझ्या झोळीत काही घालू नका
पण एक तरी मेणबत्ती पेटवा
मंद थरथरता उजेड
आतल्या आवाजापर्यंत पोचवा..
