काल जुनी अडगळ साफ करताना कॉलेज मध्ये असताना ट ला ट जोडून लिहिलेली कविता सापडली. जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या आणि रात्री ४ वाजेपर्यंत बायकोशी गप्पा मारत बसलो. सहज तुमच्याशी शेअर करावी वाटली म्हणून इथे टंकली.
पहिली कविता मी लिहिलेली, माझ्या बायकोला (तेव्हा गर्लफ्रेंड होती) एका साध्या कागदावर लिहून गुलाबा सोबत दिलेली. तिने तो कागद अजून जपून ठेवला आहे.
मला ना तुझ्या प्रेमाचं गणितच कळत नाही
तुझी प्रेम करण्याची रीत मला कळत नाही
गेल्या दोन दिवसात असे वीर भेटले कि ज्याचे नाव ते.
त्या पक्ष्याची वाट पहात आहे.....
बसेन ते झाड माझे,
शिटेन ती फांदी माझी,
असले त्याचे आक्रमण नाही!
घरटोघरटी माझी पिले
माझ्याच पिढ्या, माझेच वंश
असली माणुसकी त्याची नाही!
मैत्री कधी कुणाशी केली नाही,
पण बुडत्या मुंगीसाठी
पान टाकायचे विसरला नाही!
चमचमणारी छाती फुगवणे नाही,कि
तोऱ्याने मान फिरवणे नाही!
पंखांचे मिटणे केवळ सुंदर
जणू मौनाचे शिल्प पुरातन!
पाय कधी दिसू नयेत
इतके त्याचे असणे प्रगाढ,
युगायुगांची पौर्णिमा उजळावी
इतके त्याचे पंख सतेज!
कॉलेजला असताना सतत माझे तिरपे बोलणे ऐकून आणि आत्ताचे माझे उपहासात्मक (त्याच्या भाषेत 'बकवास') लिखाण वाचून वैतागलेला एक मित्र परवा तुळशीबागेत भेटला.(त्याला मित्र म्हणावे लागते कारण तो माझ्या फेसबुक फ्रेंडलिस्टमध्ये आहे आणि आम्ही तुळशीबागेत भेटलो कारण दोघांचेही लग्न झालेले आहे !) खूप दिवस फरार असलेला गुन्हेगार एके दिवशी अचानक नाक्यावर चहा पिताना दिसल्यावर एखाद्या पोलिसाला जसा आनंद होईल तसाच काहीसा आनंद मला त्याच्या चेहऱ्यावर दिसला.
तो नुसता हंसायचा, फारफार तर खुणा करायचा
तसा कधीचाच येऊन बसला होता,माझ्या साठीनंतर
पण, त्याला घाई नव्हती ,कसली मायाही नव्हती
लहानपणी,तरुणपणीही, कधी दिसला होता
पण तेंव्हा मधेच लुप्त झाला होता
बासष्ठीला हॉस्पिटलातही उशाशीच होता, स्तब्ध पहात होता
मी विचारलं तर ,अजून वेळ आहे म्हणून खुणावत होता
पंचाहत्तरी करायची का बाबा, मुलगा विचारत होता
हा मागे मिष्किलपणे डोळे मिचकावत होता
ऐंशीनंतर जरा धुरकट दिसू लागले होते
तरी हा स्वच्छ दिसत होता
कालांतराने ही गेली तेंव्हा दोन दिवस गायब होता
टीप : खाली जे काही लिहिलंय ते गेल्या काही दिवसातले माझे अनुभव आहेत आणि १००% सत्य आहेत. अगदी नावेही बदललेली नाहीएत
माणूस जसा जसा मोठा होत जातो, फक्त वयाने नाही , मनाने मानाने आणि पैशाने , तेव्हा स्वतःची काही तत्वे काही नियम स्वतःच तयार करत असतो . समाजाचे नियम असतातच पण काय बरोबर काय चूक याचे , पण प्रत्येकाचा स्वतःचा असा वेगळा हिशोब असतोच. आता तो हिशोब दुसऱ्याला पटतो कि नाही हा नंतरचा मुद्दा. यापूर्वी हा विचार फारसा करायचो नाही , पण गेल्या काही दिवसातले आलेले अनुभव इथे सांगावे वाटले म्हणून हा फाफट पसारा .
भूतकाळ - (सुमारे २१०० वर्षांपूर्वी. शकसंवताच्याही आधी सुमारे दिडशे ते दोनशे वर्षे )
हिरव्या शालूत
कळी लाजली
फुलपाखराचे जी
झिंगाट झाले जी.
फिरफिर नाचला
शिट्टी वाजवली
झिंगत म्हणाला
आय लव यू.
झिंग झिन झिंगाट
झिंग झिन झिंगाट.
प्रिन्स चिमण्याने
डाव साधला
बेसुध फुलपाखरू
चोचीत धरला.
फुलपाखरू खाऊन
चिवताई खुश
चिवचिव प्रिन्स
आय लव यू.
झिंग झिन झिंगाट
झिंग झिन झिंगाट.
दूर झाडावर काळा कावळा त्यांचे प्रेमाचे चाळे बघत होता,.......
सायंकाळी मित्रा समवेत घरी पार्टी चा बेत ठरला होता..
बीअर मद्य आदी आणुन ठेवले्लेच होते..
मटण आणायचे होते....
दुपारच्या रणरणत्या उन्हात तो खाटकाच्या दुकानांत आला..
१ किलो मटण अशी ऑर्डर दिली..
अन त्याचे लक्ष बाजुला बांधलेल्या उन्हाच्या चटक्यात पाण्याविना तळमळ्णा-या बक-या कडे गेली..
व त्याचे मन हेलावले...
पण तो क्षणांत भानावर आला
अन विचार करु लागला....
मी संवेदना क्षम व्यक्ति आहे का दांंभिक????
