काहीच्या काही कविता

वासनामयी डोळ्यांनी
पाहिले तिच्याकडे मी.
नवयौवना कोमलांगी
नोट नवी कोरी
दोन हजाराची.

विरहाच्या अग्नीत
तडफडू लागलो

तरीही

विवश होतो मी
अलंघनीय होती
सुट्ट्या पैश्यांची ती
अमिट लक्ष्मणरेखा.

लैच दिवसांनी मिपावर आलो आणि पहिल्याच धाग्यावर हात शिवशिवायला लागले....

काळी असे कुणाची, आक्रंदतात तेची,
मज पांढरी स्फुरावी, हा दैवयोग आहे,

सांगू कसे कुणाला, मी ब्यांकेत गेलो नाही,
ही सवय डेबीट कार्डची, हीतकारी ठरत् आहे,

काही करु पहातो, नसतात लोक तेथे,
पूसता कळे असे की, तो लायनीत आहे,

परीर्वतन जहाले, रात्रीत काय ऐसे,
की भर सायंकाळी, हा बार रिक्त आहे,

-(पैजारबुवा) आनंदीआनंद

जीवनाच्या वाटेवर बरीच होती स्वप्न
ह्रदयाच्याच्या जवळची बरीच होती मानसं
आयुष्याच्या सायंकाळी सगळं कसं दाटून आलं
मनाच्या ह्या कोपर्यामध्ये स्थान तुझं तेच राहिलं
भरुन येत मन कधी, वाटत उधळुनी द्यावा खेळ सारा
मनातल्या ह्या वादळाला हवी आता नवी दिशा...!

अत्यंत सुंदर अर्थवाही रचनेचे विंडंबन करणे जीवावर आले होते,पण नंतर लक्ष्यात आले ही कलाकृती विडंबन नसून चाल तिथून घेऊन केलेली स्वतंत्र वाट्चाल आहे.

दसरा मेळावा होऊन गेल्याने ही कवीता येणे आवश्यक होते.

मूळ कवींनी (राजेंद्र देवी) मोठ्या मनाने माफ करणे.

पाहून स्वप्ने सत्तेची
बोकाळली आहे संराशा१
आता कोठे होऊ लागल्यात
पाठवणी जराश्या

का करीशी भणभण
या वखवखलेल्या सत्ताबाजारात
आता कोठे मिळविल्यात
खुर्द्यात चवल्या जराश्या

कधी तरी पुन्हा आपण भेटायला हवं..
ओळखीचं हसून बोलायला हवं..

किती ती धूळ गैरसमजांची,
मनाला स्वच्छ झाडायला हवं..

कुठंतरी आत सलतंय का काही?
समजूतीचं मलम तिथं लावायला हवं..

जे झालं ते झालं, ते होणारच होतं
अपराधीपणाचं ओझं फेकायला हवं..

पूलाखालून खूप पाणी वाहून गेलंय
आनंदानं जीवन आता जगायला हवं..

अर्ध्यावर सोडू नये, गोष्ट किंवा नातं
एकदा वेळ काढून ते संपवायला हवं..

हजारांच्या नोटेची चमक पाहीन म्हणतो
मी बी बियर बार काढीन म्हणतो...!!

बियरला रास्त भाव
भेटला काय, न भेटला काय
पिणार्‍यांच्या मनांत
असल्या भूक्कड गोष्टी येतच नाय
मी पण थोडे फार कमवीन म्हणतो
मी बी बियर बार काढीन म्हणतो...!!

पिणार्‍यांना नशा
चढली काय, न चढली काय
पिणार्‍यांना भरपुर रिचवायची सवयच हाय
मी पण थोडे फार कमवीन म्हणतो
मी बी बियर बार काढीन म्हणतो...!!

गेले काही दिवस सरसकटीकरणाचा तडका आणि अभंग वाचून आमच्या शहरी असंवेदनशील मेंदूच्या झुडुपाला एक कवितेची डहाळी उगवली. ती डहाळी त्याच्यासोबतच्या पालापाचोळ्यासकट येथे चिकटवत आहे... गोड मानून घ्यावी.

***********************

तुमचे शेतकरी नेते, तुमच्याच तोंडास पुसती पाने | दोष सगळे मात्र, असंवेदनशील शहरी लोकांचे |
शेतीतून मंत्र्यास होती, कोटींचा फायदा | तुला नाही वावडे, अशा दांभिकपणाचे |
रे गझलाकारा, आवर तुझे दुकान | गेले ते दिवस, फुकट सहानुभुती मिळवण्याचे ||

त्याची केव्हाही आठवण आली तरी,
सर्वांगावर सरकन् काटा येतो,
डोक्यावरचा केस न केस उभा रहातो,
आणि थंडीच्या दिवसातही दरदरुन घाम फुटतो,

अंधारलेल्या डोळ्या समोर, नाचतात आकृत्या भेसुर,
जिभेला पडते कोरड आणि काना मधून निघतो धुर,
कित्येकांना याने लाचार बनवले, भिकारी बनवले,
याच्या दहशती मूळे कित्येक पापभिरु दूराचारी झाले,

तो आहेच असा भितीदायक,
आता पर्यंत भेटलेला सर्वात मोठा खलनायक,
मी मी म्हणणा-यांची त्याच्या पुढे टरकायची,
नुसत्या आठवणीने कित्येकांची बोलती बंद व्हायची,

काल सकाळी आमची जीवन वाहिनी अडकली आणि आम्ही या गाण्यात कसे अडकलो कळलंच नाही
( चाल: एका पावसात दोघांनी भिजायचं)
----------------------------------------
मध्य पश्चिम हार्बरने जायायच
एका पावसात सर्वानी अडकायचं

तशी दिसेना लोकल केंव्हा पासून
गर्दी जाहली ठाण्याला तेंव्हापासून
आता तिकीट कशाला काढायचं
एका पावसात सर्वानी अडकायचं

वाशी लोकल लागेल स्टेशनाला
तेंव्हा शोधूया जागा शिरायला
हात सोडून तसेच सावरायचं
एका पावसात सर्वानी अडकायचं

तू मला हसायला शिकवलंस
कधी धड रडलोही नव्हतो त्या आधी मी
तू मला उभं राहायला शिकवलंस
कधी धड पडलोही नव्हतो त्या आधी मी

आठवांचा पूर येतो कधी
या एव्हढ्याशा दोन डोळ्यात माझ्या
कधी वाटते लोटली युगे आता
कधी वाटतात त्याच आठवणी ताज्या

तुझा हात सुटला तो क्षण
कोरला आहे मनावर लेण्यातील शिलालेखासारखा
त्याचीही पडझड होईल कधीतरी
याच आशेवर जगतोय आता मी चातकासारखा

मिटून जातील मग निशाण सारे
तू तर नाहीसच आता इथे, मी ही नसेन तेव्हा
काय होईल याची आता क्षिती कशाला
काळ आपल्या फटकार्‍याने सारे मिटेन हे जेव्हा