येई हो अण्णा रे माझे माऊली ये ।
कीबोर्डवरी बोट ठेऊनी वाट मी पाहे ।। धृ।।
आलिया गेलिया कोणी धाडी निरोप ।
कराडमधी आहे माझा मायबाप ।। १।।
काळा शर्ट अन विजार कैसा सुंदर दिसला ।
घोड्यावर बैसोन अण्णा शुक्रवारी गेला ।। २।।
अण्णांचे चार शब्द आम्हा नित्य जाळ लावी ।
अण्णादास म्हणे आता कोण कळ लावी ।। ३।।
पेर्णा सांगायलाच हवी का ?
ती पहा पडली विडंबने ती,पैजा लागल्यासारखी
खाजही यावी कुठे ,ते न दाखवण्यासारखी!?
नवकवी असलास जरी,तू नको काही लिहू...
मिपाकरांची खिल्ली करेल मेल्याहून मेल्यासारखी!
कवितेवरती कुठलीही पिंक कोणी टाकते
रंगते मैफील इथली श्राध्दकावळ्यांसारखी !
हो!जरा साशंक हो तू,कविता विडंबताच मी
पब्लिक जल्लोष करते,दाद दिल्यासारखी!
काय तू लिहिले जरासे . . मिपाकर वेडावले
लागले मागेच तुझ्या समस्त गाजरपारखी !
—आडमापीगीत
कधीकधी आम्हालाही वाटतं राव... विडंबन जत्रेत सामील व्हावं असं.
चला. प्रेरणा
ती पहा पडली गझल साबू सटकल्यासारखी
मनाची अंघोळही लवकर उरकल्यासारखी
शॉवराचे थेंब विरले काय आणि मी लिहू
शब्द शोधी भावना पंचा हुडकल्यासारखी
शृंखला विडंबनांची गाजते बोर्डावरी
भर मीही घालतो दाणे बुचकल्यासारखी
हो, जरा साशंक होतो नळ फिरवतानाच मी
धारही ती अडखळे श्रीमुख विचकल्यासारखी
हाय तो पडला नवीन साबू संडासामधे
'टुबुक' त्याची हाक ती अजुनि अडकल्यासारखी
-टुबुकजित
गगनचुंबी चकचकीत इमारतीतल्या
आरस्पानी स्वागतिकेच्या डोक्यामागे
तेजोवलयासारख्या लकाकणार्‍या
भल्यामोठ्या टी व्ही संचावर
हसर्‍या गण्याचा फोटू पाहून
मोरू क्षणभर थबकला ...
जाड भिंगाच्या चष्म्यामागचे बोलके डोळे
चेहर्‍यावर स्पष्ट दिसणारे बुद्धीचे तेज
नखशिखांत उंची वस्त्रप्रावरणे ल्यालेल्या
जेमेतेम चाळीशीत कैलासवासी झालेल्या
गण्याच्या फोटूमागचा शोकसंदेश वाचला
अन मोरूच्या पायातले त्राणच गेले ...
(माफी नाम्यांची रांग आहे, विडंबन काळाची मांग आहे प्रेर्ना १ प्रेर्ना २)
अरे डिअरपिअर कशास बघतोस
स्वप्नात जुई... खोटे नाही सांगत
जुईले आणि मॅकबेथले...
काळाची उधई गिळी टाकई!
संध्याकाळच्या दिवा लावण्या
आधी तुझा विग काढून
टकल्यावरून हात फिरव
फ्रेश विग लावून सेल्फीकाढण्याचा
आणि कायप्पावर पोस्ट
करण्याचा जमाना आला
आणि तू(म्ही) अजूनही उधई
ने गिळलेल्या मॅकबेथपुशित
रमलेला आजच्या रमेला
गमत नाही.
नव गृहाचे कर्जही, फेडणे आता उभ्याने
नोकरीशी जुंपणेही फिरुनी ते, नव्या दमाने ।
राहीले मनात गाणे, वर बॉसचे जोडे नव्याने,
काय पडलो मी भरीला, बिल्डरांच्या सुक्या दमाने ।
कोणत्या शैय्येवरी असते मजा सांगा गड्यांनो,
छळे इएमाय वेळी-अवेळी, रोजचा नव्या बळाने ।
भूक तगडी पण रोमान्सही, का जमेना रोज आता ?
रेंटातूनी हप्ता वळविणे माथी का, पुन्हा नव्याने ।
तू मला कुरवाळणेही सोडले आहे अताशा,
टेक-होम झाला कमी का? व्हिलनी नव्या लोनाने ।
भाडेकरी मी शोधतो पण, रेंट पाडूनी मागती,
मुजोर कामवालीचाही रेट, वाढतो नव्या दराने ।
उकलत मनाची पाकळी
सांज हळवी होते; कधीतरी.....
भिजवून पापणी ओली
रात्र हळवी होते; कधीतरी.....
चुकवून पाहारे सारे
नजरा-नजर होते; कधीतरी.....
मोडून मनाची दारे,
तिची आठवण
उच ...!
येते;
ऊ...च...!!ऊ...च...!!!
(इतक्या रात्री कोण आठवण करतय कोण जाणे ?)
कधीतरी.....
-मुकुंद
अजून एक काव्यकथा घेऊन आलोय,
अजून एक हृदयव्यथा घेऊन आलोय.
वेदना जुनीच...,
पावसामुळे पुन्हा फुललेली,
कॉफीच्या वादळासह,
पुन्हा मनात सललेली.
अंगणभर पसरलेला पाऊस, कुंपणाशी गुंतलेला गारवा,
उंच भिंतीच्या आडोशाला, गारठलेला पारवा |
गारठलेला मी, अन् थिजलेल्या स्मृती,
जुन्या जखमा पालवण्याच्या, पावसाच्या या जुन्याच रिती ||
म्हणून हा पाऊस मला आवडत नाही.....
वासनामयी डोळ्यांनी
पाहिले तिच्याकडे मी.
नवयौवना कोमलांगी
नोट नवी कोरी
दोन हजाराची.
विरहाच्या अग्नीत
तडफडू लागलो
तरीही
विवश होतो मी
अलंघनीय होती
सुट्ट्या पैश्यांची ती
अमिट लक्ष्मणरेखा.
