मौजमजा

खरेतर "जनातलं मनातलं" ह्या ऐअवजी "जनातलं नाकातलं" ह्या सदरात हा धागा टाकण्याचा विचार होता. नाकातून निघणार्‍या चिकट धाग्यांबद्दल हा धागा आहे असे समजा.
.
शेंबूड हा सर्वत्र आहे, चराचर मॅमलांत तो भरुन राहिलेला आहे. तो नासिकेत आहे, गळी स्थळी आहे. त्याची एखाद्यावर कृपा झाली तर तो कित्येक दिवस तो तिथेच कृपेचा वर्षाव करितो. तो कुठून येतो, कसा येतो हे मानवास पूर्वी ज्ञात नव्हते. तो संपत कसा नाही ह्याचे त्यास कुतूहल होते. तो नको तेव्हाच कसा येतो ह्या प्रश्नाने भल्याभल्यांचे नक चोंदले गेले गेले होते. तो वहायला लागला की पळता भुई गुळगुळित होते. पण तोच घट्ट झाला की अधिकच वैताग होतो.

माझे चाट जीवन १

उनक

जे समोर आहे ते बिनशर्त खाणे हा बायकोच्या जाचातुन सुटायचा सर्वोत्तम मार्ग आहे. तीने जे बनवले ते बिनशर्त खाल्ले की मग तक्रारीला जागाच रहात नाही. पण मुकाट खायला तुमचे मन धजवत नाही. आणि "तुम्हाला माझे कौतुकच नाही" असे म्हणत बायको हॉटेल मधुन पार्सल आणु देत नाही.

आपले लगाम बायको कडे आहेत हे आपण उघडपणे नाकारतो (किंवा चारचौघात तसे कबुल करायला लाजतो). पण त्या मुळे सत्य लपुन रहात नाही आणि मग चारचौघात बायकोच्या इशार्‍यावर नाचत नाही हे दाखवणार कस?

आज बरोबर १४ दिवसांनी कॅफे मध्ये आलो होतो. द्विधा मनस्थिति होति. परत चाट करावे कि बाबांच्या साईट पहाव्यात. पण एक भीती होती कि विज्याला जर कळले कि परत चाट करतो आहे तर तो सगळ्यांना सांगू शकत होता कि मी गे लोकांशी चाट करतो, किंवा माझ्यात काही तरी प्रोब्लेम झाला आहे. मित्रांना एक आयताच विषय मिळाला असता.त्यामुळे बाबांची साईट पाहायचे पक्के केले आणि पुन्हा एकदा कोपर्यातला कॉम्पुटरवर ताबा घेतला. XXXX बाबा.कॉम लावून बसलो. पण मन लागत नव्हते. सारखे वाटत होते कि परत चाट करावे. परत एकदा नशीब आजमावावे. शेवटी न राहाववून १५ मिनटात बाबा बंद करून MIRC लावले. ह्या वेळेस पुणे चाट च्यनेल जोइन केला.

वर्ष २०००. .. कसा तरी मेक्यानिकॅल डिप्लोमा झालो. पुढे काय? (हा प्रश्न माझ्या घरच्यांना पडला होता मला नाही). घरच्यांना वाटले होते १० वि मध्ये ८४ % मिळाले म्हणजे पोरगा इंजिनीर वैगेरे होईल.पण मला तेव्हा हि समजत नव्हते आणि खरे सांगायचे तर आजही माहित नाही मला काय पाहिजे, मला काय आवडते, मला काय करायचे आहे. असो .... काही मित्रांनी BE ला admission घेतली, तर काही जन नोकरी करू लागले. मित्रांचे बघून मी पण BIO data बनवला. कुठून तरी application लेटर ढापले आणि जोब साठी apply करू लागलो. पण interview call येवील तर शपथ. . . मला अजून हि नाही समजले कि त्यांना कसे समजले होते कि हा काय दिवा लावणार आहे.

दोन पिढ्या किती दूर असतात ?
प्रसंग पडल्याखेरीज ते जाणवत नाही . आता हेच पहाना .
मी किशोरकुमारचे " वापस नाही जाना आज पहिली तारीख है ,खुश है जमाना आज पहिली तारीख है '' गुणगुणत होतो .
आजूबाजूचे प्रश्नात्मक चेहरे पाहून मी म्हणालो " सिलोनवर दर एक तारखेला सकाळी हे गाणे लागायचे "
"सिलोन म्हणजे काय ?" एक निरागस प्रश्न विचारण्यात आला .
उत्तर देण्यासाठी तुमची मदत मागत आहे . कारण
माझे एकट्याचे अनुभव सांगून दिलेल्या उत्तराने सिलोनला न्याय मिळणार नाही असे मला वाटते .

गरजवंताच्या नशिबाचे तरंगणे.

आयुष्यात दोन गोष्टी एकदा शिकल्या की त्या आपण कधीच विसरत नाही. त्या म्हणजे सायकल चालवणे आणि पोहणे. तरुण वयात या दोन्हीची क्रेझ असते. पहिली गोष्ट आवडीतून गरजेत कधी रूपांतरित होते हे कळतच नाही पण दुसरी गोष्ट गरज बनावी अशी काही परिस्थिती अजूनतरी पुण्यात नाही.
आता जेव्हा पूर्वी पानशेत धरण फुटले होते तेव्हा लोकांनी घरातील वाहून गेलेलं सामान (गरज म्हणून) पोहत पोहत जाऊन पकडून आणले होते प्लस वाहून गेलेल्या लोकांना शोधण्याच्या मदतकार्यात हि ते (गरज म्हणून) होते हा भाग वेगळा.