बसण्याचा हिशोब साचा
एक ग्लास त्याचा, एक माझा!
दिसायला दोन्ही एकच
ब्रँडही सारखाच
फक्त चखण्याची रित
ज... रा निराळी
म्हणूनच.. एक ग्लास त्याचा,एक माझा!
माझा आधी संपेल, त्याचा नंतर
चालायचंच हे असं जंतरमंतर! अगदी निरंतर..
त्यातूनच घडते जादू शेवटी
टेस्टी... लज्जतदार... सुरंगी
पण तरिही..
एक ग्लास त्याचा, एक माझा!
मध्यरात्री म्हणे तू कुजबूजाट केला
पण तेव्हातर मी झोपेत होते
मध्यरात्री म्हणे सळसळ थरथारायचे होते
माहितीए का पोट माझे थयथयाट करत होते
मध्यरात्री म्हणे शांतता भंगून हवी होती
म्हणूनच तर मी घोरत होते
भर रस्त्यावर
कुत्री तुटून पडली होती.
एका बेवारस प्रेतावर
कुत्री भुंकत होती.
गुरगुरत होती
त्यांच्यातली त्यांच्यात
रस्ता निर्मनुष्य नव्हताचं
पण
ते कुत्री हाकलून लावावीत
असं कुणालाचं वाटतं नव्हतं.
एका ही माणसाला पुरून टाकण्यापेक्षा
प्रेत जाळून टाकण्यापेक्षा
अशी खाऊ दयावीत कुत्र्यांना
असं वाटत असेल सर्वांना
पण
पुन्हा कुत्र्यांचं राज्य येईल असं
वाटलं नव्हतं कुणाला.
मी तरी काय करू ?
ते कुत्री हाकलणं आता शक्य नाही
मला तरी तसं वाटतं नाही.
ते प्रेत माझ्या बापाचं असलं
आज पुन्हा एकदा विरुनी जावे वाटते
शून्यातले शून्य पण अनुभवावे वाटते
शून्य व्हावी आज काया, शून्य व्हावेत पंचप्राण
विरुनी जावेत जड देहातील पंचभुंतांचे भासमान
गळून जावेत पंचकोश,अन गळून जावा हा अहंकार
त्यातूनच होऊ दे पुन्हा नादब्रह्मचा ओंकार नाद
शून्य होऊन जाऊदेत गुंतलेले हे भावनिक इंद्रजाल
रिक्त होऊ दे पुन्हा इच्छांनी ओथंबून भरलेले माठ
शून्यातले शून्य विश्व आज पुन्हा जगून पाहू दे
शून्य असलेल्या मनाची शून्य भावना अनुभवू दे
नष्ट व्हावे द्वैत सारे ,आज अद्वैत भरुनी उरुदे
भस्म होऊनि उरलेल्या राखे प्रमाणे शाश्वत असुदे
उकलत मनाची पाकळी
सांज हळवी होते; कधीतरी.....
भिजवून पापणी ओली
रात्र हळवी होते; कधीतरी.....
चुकवून पाहारे सारे
नजरा-नजर होते; कधीतरी.....
मोडून मनाची दारे,
तिची आठवण
उच ...!
येते;
ऊ...च...!!ऊ...च...!!!
(इतक्या रात्री कोण आठवण करतय कोण जाणे ?)
कधीतरी.....
-मुकुंद
.
शब्दांमागे धावण्यात
'बघणं' राहूनच गेलं
रस्त्याकडेचं इवलं रोपटं
कुणी न बघताच मेलं
शब्दांचा पसारा हवा
मोर-पिसारा नको
शब्दात उलगडून सांगा
'नुस्तं बघणं' नको
'नुस्त्या' बघण्या-ऐकण्यात
सौंदर्यगंध दरवळतो
समजून घेण्याच्या नादात
तोच नेमका हरपतो
मागच्या वेळी पेर्णा दिली नव्हती तर नाखुकाकांनी माझा कान धरला होता,
त्यामुळे यावेळी न विसरता - ही पेर्णा
फार धावाधाव झाली, सकाळी खरोखर
जेवणा तरी सुधा, नाराज नसे मी तुझ्यावर
मी किती दडवून ठेवले या ढेरीला
कुत्सित नजरा घाव घालती.. या..! मनावर
फेरफटका मारण्याचे, आजकाल टाळतो मी
एक एक पाउल उचलणे, जाहले खूप खडतर
तू नको आणूस सुगंध, ऐक वाऱ्या
एक वडा खायचा, होईल मोह अनावर
नुकतेच जरीही, जेवण असले जाहले ना
काकडी-खिचडी, सहज खायचो मी त्या नंतर
लैच दिवसांनी मिपावर आलो आणि पहिल्याच धाग्यावर हात शिवशिवायला लागले....
काळी असे कुणाची, आक्रंदतात तेची,
मज पांढरी स्फुरावी, हा दैवयोग आहे,
सांगू कसे कुणाला, मी ब्यांकेत गेलो नाही,
ही सवय डेबीट कार्डची, हीतकारी ठरत् आहे,
काही करु पहातो, नसतात लोक तेथे,
पूसता कळे असे की, तो लायनीत आहे,
परीर्वतन जहाले, रात्रीत काय ऐसे,
की भर सायंकाळी, हा बार रिक्त आहे,
-(पैजारबुवा) आनंदीआनंद
डाव्या हाताच्या मुठी एवढ्या चिमण्या
हा हा करतात
या जीवघेण्या ओसाडीत....
कुठे दाणे टिपत असतील?
कुठे पाणी शोधत असतील?
घरटे कुठल्या आडोशाला असेल?
यांच्यात यांचे दफन कसे करत असतील?
कोण करत असेल?
चिमण्या निमित्त असतात............
आपल्याच छाटलेल्या मनाचे
हे तासनतास भिरभिरणे असते.....
.
.
.
दुसरं काय असतो
एकांत म्हणजे तरी!
---- शिवकन्या
