कविता माझी

नमस्कार मिपाकर! मी मिपाचा नवीन सदस्य. तुमच्यासाठी एक रचना घेऊन आलो आहे. तुमच्या प्रतिक्रियेची अपेक्षा आहे.
अगदी परखडपणे तुमच्या प्रतिक्रिया मांडा. मग त्या सकारात्मक असोत, नकारात्मक असोत, तटस्थ असोत वा सल्ले/उपदेश असोत. स्वयंसुधारणेसाठी मला त्याचा नक्कीच उपयोग होईल.

( कवीला व्यासपीठ मिळणं, श्रोते मिळणं, हि पर्वणीच आहे. आणि कोणा कवीला जर श्रोते स्वतःहुन म्हणत असतील कि आम्ही तुमच्या नवनवीन कविता ऐकण्यासाठी आतुर झालो आहोत, तर ते त्या कवीचं अहोभाग्यच. असं भाग्य एका नवकवीच्या वाट्याला आलं. त्याची हि कविता. कवितेचं नाव आहे "कविराज" )

एक सल नेहमीच

एक दरवळ नेहमीच
अंगावरून जातो
डोळ्यांदेखत नेहमीच
एक काठ नदीचा भरतो
एक नाव नेहमीच
किनाऱ्याशी थडकते
एक रीत मला नेहमीच, लांबून खुणावते
मी आहे तिथेच बसतो
एक दृश्य नेहमीच, धूळीत साकार होते

एक चंद्रही नेहमीच
खिशात सापडतो
धिटुकली खार झाडावर
सूर्य गिळून घेते
हे जग तेव्हा नेहमीच
वाटाण्याएवढे भासते
एका तळहातावर जणू अलगद मावते
मी आहे तिथून उठतो
एक रात्र नेहमीच, मुंगीच्या पावलांनी येते

ती ठिणगी होऊन येते
अन वणवा होऊन छळते
ती लकेर लवचिक होते
अन गाण्यातून रुणझुणते

ती कधी निखारा होते
विझुनी मग होते राख
उमलविते त्यातून फूल
मग तिचीच फुंकर एक

ती उल्केसम कोसळते
उखडून दिशांचे कोन
धगधगत्या चित्रखुणांची
ती लिहिते भाषा नविन

जे तरल नि अक्षर ते ते,
जे अथांग, अदम्य ते ते,
जे दूर असूनही भिडते,
जे जटिल तरी जाणवते,
ते तिचेच देणे असते….
…..किती घ्यावे? तरीही उरते !

अंग पेटून सांज जीव चिरते
पापण्यांच्या पंखातून हळूच पाणी फिरते

सय येता हुंदका कंठात फुटतो
गहिवरलेल्या क्षितीजातून उदास रंग गळतो

प्राणाच्या ओघळीत व्याकूळ शीळ तडफडते
काळोखाच्या काठावरती दिवसाचे बन विझते

खोल खोल गात्रात पिरतीचा मोहोर जळतो
उरात आसवांचा झरा उचंबळुनी वाहतो

खोकल्याची उबळ यावी
तशी आज मला काळाची उबळ आलीए,

तरुणाई तर म्हणते ती सगळ सर करत चालली
पण त्यांचे सर तर मला खाली दिसतात आणि पाय हवेत !

खोकल्याची उबळ यावी
तशी आज मला काळाची उबळ आलीए,

जेव्हा माणूस विचार करावयास शिकला
तेव्हा पासून मला कलीयुगच दिसत

तो माकड होता तेव्हा सुखी होता कदाचित
ते सुख मला वापस हवय स्वछंद माझ्या स्वप्नातल्या सारखं
पण त्यांच्या स्वप्नातल्यासारख नसलेल.

मी ही कविता माझा नवीन झालेल्या मैत्रिणीवर केली आहे. तुमाला ही कविता कशी वाटली ही कंमेंट देउन जरूर सांगा.

नवी मैत्री

बेभान होऊन उठलं सभोवार काहूर
अंधुक झाली डोंगराची लांब किनार

बुंध्यातला पालापाचोळा विस्कटला गगनी
सर्वञ माळरान आले अंधारूनी

डोईवर मावळली अस्मानाची निळीभोर काया
मातीत विरघळल्या सुकलेल्या काळ्या छाया

माथ्यावर पांघरली गरजत मेघांनी शेज
ऐन ज्वानीनं बहरली ढगांत वीज

चिंब घनातून कोसळू लागल्या सरी
ओले थेंब पाऊल हलकेच घुटमळले दारी

नेणिवेला जाणिवेने छेदता जे उरतसे
ते पुरे समजून घेणे कधिच का सोपे नसे?

या क्षणी ते स्तंभ भासे, शूर्प ते पुढच्या क्षणी
पाहू मी गजरूप कैसे, नेत्र माझे झाकुनी

कोणी त्या म्हणतात माया; वास्तवाचा विभ्रम
कोणी त्या म्हणती अविद्या; सर्जनोद्भव संभ्रम

वास्तवाचे रूप कैसे? कोण जाणे सर्वथा?
ज्ञेय-ज्ञाता भेद फिटता शेष आदिम शांतता

ये साजणी आंबराईतल्या आडापाशी
आतुरल्या भेटाया दोन जीवांच्या वेशी

सांगू नकोस सखीला आपुलं गुपित
होईल गावभर बोभाटा विसरून रीत

किती दिस झालं होईना नजरेच्या गाठीभेटी
बघाया तुला केली झाडांवर राघू मैनांनी दाटी

बगळ्यांनी बांधल्या नभात शुभ्र कमानी
वाहणाऱ्या ओढ्यतले जरासे थबकले पाणी

ये चुकवून आडवाटेचे खट्याळ डोळे
घुमू लागली काळजात एकांताची मुकी वादळे

सावळ्या रानाच्या कुशीतून शिवार मोहरले
उभ्या शेतात निळे आभाळपक्षी उतरले

राईराईत सूर्यदूतांचा पदर उलगडला
झाडाझाडातून कोवळा गंध ठिबकला

भिरभिरणाऱ्या ऊन्हाची झुळूक भवताली नाचली
बहरलेल्या फांदीवरील पालवी हळूच कुजबुजली

तांबड्या पायवाटेने दूर गवतात पाय पसरले
वाऱ्याचे रुपेरी सूर पानात रुमझुमले

बाभळीच्या हिरवट सावल्या पिकात सांडल्या
दाण्यादाण्यात रानपाखरांच्या चोची बुडाल्या

रंग पिकल्या झुडुपाचा बांधावरती देह झुकला
चहुकडे हिरव्या नक्षत्रांचा मळा फुलला