कविता माझी

गहन हे मर्म दु:खाचे
उमजणे कठिण किती असते
साचले युगांचे अवघे
निमिषात अश्रुरूप घेते

उफराटे गणित विषाचे
समजणे कठिण किती असते
मरण्यास पुरे इवलेसे
जगण्यास कितीही कमी पडते

शब्दांच्या निबिड अरण्यी
बहरणे कठिण किती असते
अमरत्व उमलण्या आधी
का मरण विकटसे हसते

धावत्या पायास माझ्या
लाभु दे आता विसावा
भाबड्या माझ्या मनाला
श्रावणाचा साज यावा

अंतरी आहेत ज्याही
वेदना जाव्या विरुनी
लाभुनी हळुवार माया
घावही यावे भरुनी

शोधतो आहे निवारा
त्या रुपेरी काळजाचा
वाटते यावा जरासा
गारवा आता सुखाचा

अंतरी वाहे झरा जो
माझिया ह्रदयामधुनी
अमृताचा गंध त्याला
ओंजळीने घे भरुनी

उगवु दे सूर्यास पुन्हा
जाळुनी अंधार सारा
संपण्या आता उन्हाळा
बरसु दे श्रावणधारा

कपडे
कितीही मळले,
जुने झाले,
रंग उडून गेला
वीण उसवून गेली
घड्या विस्कटून गेल्या
तरी
कधीतरी लावलेले
मायेचे भरजरी अत्तर
मंदपणे दरवळत राहते!
.
.
.
माणसं अशी
अत्तर असती तर..!

शिवकन्या

दुःख दर्शविण्या मझला
दुजा मार्ग नाही
रंग हजारो माझे
पाहण्या नेत्र न कोई

शोभून दिसते सुंदरी
अन् सुगंध देते मोगरी
फरक इतकाच सखे
भार तुच्छ हा उरावरी

टकटक आवाज करती
चाले गुलाबी परी
मधुर सुगंध तिचा
वाटे नभाची सरी

हे दृश्य पाहण्या मझला
दुजा मार्ग नाही
रंग हजारो माझे
पाहण्या नेत्र न कोई

भेट तुझी माझी पावसाची
आठवण आहे बावऱ्या मनाची..

तु सजली आहेस लावून गजरा
सह मोहक सुगंध देई मोगरा
भुलून गेलो आहे सजनी
प्रीत रंग पसरला गगणी
ऐकुनी हे बोल तुझे
वाटे मज वाजे बासुरी..

बघुनिया रूप तुझे
घाव झाला हृदयावरी
चंद्र ही निरखून पाही
भेट तुझी माझी पावसाची..

– दिपक.

मी शोधात आहे अशा कवितेच्या,
तारे, वारे, रिमझिम, फुलं, वेली, विरहाचे उमाळे,
असं आळुमाळु काहीच नसेल तिच्यात
हुलकावण्या देईल ती, पण तरीही नेटाने शोधेन ती कविता
जी थेट भिडून उलगडताना देईल अनुभव –
हर एक थर सोलूनही जिवंत राहिलेल्या वास्तवाचा,
थंड दुधारी कट्यारी इतका
खराखुरा

ऑल इस वेल बाप्पा~~~~
बस थोडीशी माणुसकी, आपलेपणा, वेळ, दक्षता कमी पडतोय....

शहरांतल्या सगळ्यांसाठी :
"काँक्रिटच्या जंगलात
कमी झाली निसर्गाची छाया,
२,३ बीएचके च्या भिंतींत
आटली नात्यांची माया" ,

खेडे गांवातल्या सगळ्यांसाठी :
"घरांत हवं AC,
दारापुढें चार चाकी
स्वछता गृहाशी,
त्यांना घेणं देणं च नाही" ,

सध्याच्या युवांसाठी :
"सगळ्यांच्या नजरेत
आम्ही दोघं राजाराणी,
मात्र आमच्या खोलीत
रमतो स्वतःच्या च भ्रमणध्वनीत" ,

सूर्य तो अन काजवा मी, जाणुनी होतो जरी
धावलो धुंदीत एका, थुंकण्या त्याच्यावरी

मत्त तो गजराज, मी तर श्वान श्रीमंताघरी
लागता चाहूल उठलो, भुंकण्या त्याच्यावरी

भेट होता आमुची, प्रत्यक्ष दिसले मज परी
माझिया हातात पत्थर, चांदण्या त्याच्या करी

एक पक्षी अंधारात
बरसणाऱ्या जलधारात
घरट्यात एकटाच . . . .

झाडावरचं एक फूल
उमलून कोमेजलेलं
झाडाच्याच पायाशी ......

पाहतो शून्यात मी
आजकाल नेहमी
विश्व निर्मिती तिथूनच !

जुळवले शब्द काही
अर्थ उमगलाच नाही
तरीही अर्थपूर्ण !

"रित"
````````````````````````````
रित ह्या घराण्याची जुनी
दुःख पंचविण्याची
उगता किरणें सुर्याची
भिज पुन्हां नव्याने उभी राहण्याची,
रित ह्या घराण्याची जुनी ..

मध्यन्हांच्या उष्मा
तरीही त्यांचा गार माथा
तिन्हीसांजेच्या वेळा
सदा चेहऱ्यावर दिसें शीथलता,
रित ह्या घराण्याची जुनी ..