तुरडाळ शेतात पिकली
अन बाजारात येऊन भडकली
कोण लागणार तिच्या नादी
तशी ही स्वस्त नव्हती कधी
गिऱ्हाईक नुसतेच लांबून जाई
भाव विचारण्याची सोय नाही
फोडणीशिवायच तडतडू लागली
व्यापाऱ्यांची फाटू लागली
तरीही मख्ख व्यापाऱ्यांनी
साठेबाजी चालूच ठेवली
सरकारने डाळीला मुक्ती दिली
पण फक्त गोदामे बदलली
अधिकाऱ्यांची चंगळ झाली
सामान्यांची कोंडी वाढली
मोर्चे, आंदोलने करुनही
सरकार घट्ट बसून राही
वरण भातालाही जनता महागली
समोर दिसेल ते मुकाट खाऊ लागली
दिवसाचा ताप संपला
कि ऊन उदास होऊन
कोपऱ्यात एकटे बसते.
आपण कुणासाठी सावली
झालो नाही म्हणून
हुरहुरते, हळहळते.
अंधारात गडप होऊन
पाण्यापलीकडचे मृगजळ
शोधू लागते.
-शिवकन्या
मी एकटाच आहे
मज एकटाच राहू दे
काय मागणे असे ते
मी तुजसी देतो रे
स्तुतिसुमनांचा वर्षाव
जरी करिसी मजवरी
तरी संतोष बहुत मज
परी जवळीक न साधी रे
तू वेगळा मी वेगळा
पडू नको गळी रे
देवत्व कठिण आहे रे
तुज पेलणार नाही रे
अंतर राखणे बरे रे
तुज अंतरी थारा नको रे
तू मम सौंदर्यात
लिप्त होउन राही रे
सर्वस्व मजला वाहुनी
कवटाळिशी दारिद्र्य रे
सुखी होउनी संसारी
राहशील तर बरे रे
तू संत ना महंत
ना बुद्ध ना भदंत
नर नारायण जोडी
एकदाच झाली रे
जमले सभोवताली जे
सारे ओळखीचेच होते
साऱ्यांच्याच शस्त्र हाती
निः शस्त्र मीच होतो
हत्यारे उगारली जरी
उपकारकर्ता मीच होतो
जगण्याची भ्रांत त्यांना
जेव्हा केव्हा पडली
माझीच भाकरी मी
त्यांच्या पुढ्यात वाढली
सारेच कसे विसरले ते
जेव्हा नागडे होते
माझेच वस्त्र अर्धे
पांघराया शरमले होते
त्यातील एक लहानगा
अगदीच पोर होता
वार त्यानेच केला
जो माझा मुलगाच होता.
गावाकडच्या मावळतीचे
…….रंग बिलोरी
प्रसन्न पिवळे, गडद गुलाबी
निवांत निळसर, कबरे करडे
पाहून निवती माझे डोळे
…....निब्बर शहरी
प्रसन्न पिवळ्या संध्याकाळी
खेळ अ॑गणी रंगुनी जावा
दावण तोडुन, आचळ सोडुन
....अचपळ गोऱ्हा
.....पिऊन वारा....
उधळत जावा
गडद गुलाबी संध्याकाळी
शुक्र जरासा तेजाळावा
उडता उडता पुन्हा थव्याची
.........नक्षी मोडुन......
.........चुकार पक्षी......
उतरून यावा
अथांग धूसर भविष्य उडवी
तुषार अविरत अधुनाचे(*)
क्षणजीवी वर्तमान घडवी
स्फटिक अहर्निश अतिताचे (**)
उत्पत्ती अन स्थिती,लयाचे
रहाट अविरत चालतसे
स्थूल, सूक्ष्म, चेतन नि जडाचे
पोहोरे माळुनी फिरत असे
ताणे-बाणे स्थल-कालाचे
तोलुनी धरिती विश्वाला
जटिल,चतुर्मित रूप तयांचे
गोचर केवळ गणिताला
===============================
(*) अधुनाचे = वर्तमान कालाचे
(**) अतिताचे = भूत काळाचे
"जपून टाक पाउल ...
इथे प्रत्येक वाट आपली नसते
जपून ठेव विश्वास
इथे प्रत्येक माणुस आपला नसतो
जपून घे निर्णय
इथे प्रत्येक पर्याय आपला नसतो
जे भांडल्यावर आधी क्षमा
मागतात,
त्यांची चुक असते म्हणून नव्हे,
तर त्यांना आपल्या माणसांची पर्वा
असते म्हणून..
जे तुम्हाला मदत करायला पुढे
सरसावतात
ते तुमचे काही देणे लागतात म्हणून
नव्हे,
तर ते तुम्हाला आपलं मानतात
म्हणुन......!
सांज मुकी आक्रंदताना
ह्रदयाची उदास वाणी
पाखरांची हरवून वाट
सांजकीनारी ना साजणी
ओढून आसवांत रात्र
अंबरात केविलवाणे दिवे
या चिरेबंदी अंधारात
अवचित मिटून जावे
सर्वस्व उधळून तरीही
झेलीत शापांचे चांदणे
आयुष्याचा दाटून काळोख
धूसर पडसाद जुने
असुरी अनाहत दिशा
गहिवरला अंतरी गुंजारव
हेलावतो अतूट बंध
दिठीत तेवतो जन्म तुझ्यास्तव
बंधने झुगारणे माझ्याच हाती
मानणे ना मानणे माझ्याच हाती
कापलेले पंख किती उडणार सांगा
प्रगतीची वाटचाल कशी करणार सांगा
दूर चाललेले ध्येय कधी गाठणार सांगा
वेग मोकळा कसा मी सोडणार सांगा
छत्र पित्याचे हरवले कसे सांगणार सांगा
रांगणाऱ्या बालकाला कशी समजावणार सांगा
जीवनाला ऊत आला , भोवताली काळ माजला
हरवलेले सर्वस्व तिला कसे मिळणार सांगा
आम्ही बरे भोगी
योग नको तुमचा
चौकट ज्याची असे
अध्यात्माची
योग, अध्यात्माचा जगी
नित्य असे दणका
देह भोगणारा
तळमळतसे
अजूनही शमली
नाही वासनाही
अध्यात्माची शाल का
पांघरावी ?
अध्यात्म अवघे
बजबजले अनंती
उपयोग शून्य त्याचा
व्यवहारामधी
कुणी म्हणे शांतीसाठी
कुणी म्हणे साठीसाठी
अद्यात्माचा दवा
अतिउत्तम
तुम्हा सांगतो ऐका गोष्ट
अध्यात्माची नशा
नाही उतरत
सर्वदाही
मदिरेच्या नशेला
काळाचे बंधन
अध्यात्माची नशा नुतरे
कधीही
