वृत्तबद्ध लिहिताना
माझी एक गोची होते
यमक जुळवू जावे तर
अलगद काही निसटून जाते
माझी कविता "जुळत" नाही
टोटलच बघा लागत नाही
(अन जुळलीच बेटी चुकून तर..)
कमावलेली कृत्रिमता
हट्टीपणे हटत नाही
कवितेचे झटपट वर्ग
कुठे कोणी घेतं का?
असल्यास जरा सांगा मला
प्रतिभा विकत मिळते का?
(एक कोडं सुटत नाही ...)
भावना इतक्या तरल कशा?
शब्द इतके रुक्ष कसे ?
मग त्याची कविता वाचता वाचता
डोळ्यात पाणी येतेच कसे?
तोच चांद नभी अन्
रात आज तीच ती
सागराच्या लाटेवरची
गाज देखील तीच ती
तोच वारा... तीच नशा
तेच धूसर क्षितिजही.....
त्याच त्या नभामधुनी
चांद किरणे तीच ती....
मात्र आज नको मज हे
आठव तुझी दाटते.....
साय-ओल्या वाळूमधली
पाऊल खुण बोलावते....
तू असशी जर इथे तर....
सर्वकाही हवेसे!
तूच नाही जर इथे तर....
जीणे अर्थहीन... नकोसे!!!
त्या आतल्या द्युतीला
उमजू कसे? न कळते
-जी सर्वव्यापी ऐसे
स्थलकाल भरुनी उरते
चक्षूस ना दिसे ती
पाळी न नियम कोते
क्षणमात्र लुप्त होते
क्षणि झगमगून उठते
ही तीच का मिती, जी-
-स्पर्शात रंग भरते
-ध्वनितून नव-रसांना
-उधळीत गंध होते
तुझ्या अंतरीची, मला जाण आहे;
जरी गीत माझे, तुला ताण आहे.
जरी ना निथळली, कधी कांत माझी;
तुझे पावसाळे, मला रोष आहे.
..............................................मुकुंद
जोवर ना ती तेज दुधारी
कट्यार दु:ख्खाची मज चिरते
तोवर माझे शोकगीतही
शब्दच केवळ, काव्य नव्हे ते
जोवर ना ती रिमझिमणारी
श्रावण सर मज चिंब भिजविते
तोवर माझे पाऊसगाणे
शब्दच केवळ, काव्य नव्हे ते
जोवर ना मज दुमदुमणारी
हाक अनाहत ऐकू येते
तोवर रचिले सूक्त जरी मी
शब्दच केवळ, काव्य नव्हे ते
प्रतिभेचे लखलखते लेणे
जोवर या झोळीत न येते
तोवर स्फुरला मंत्र जरी मज
शब्दच केवळ, काव्य नव्हे ते
भल्यामोठया तंट्यातून , तू जन्म मला दिला
अगदी थोड्या क्षणात , तू पोरका याला केला
आधार देतो म्हणून , तू थोडा पुढे आला
पुढे येऊन माझा , आधारच घेऊन गेला
तेव्हाच माझ्या मनी , एक कोडं उभं होतं
देवा तुला नक्की काय करायचं होतं ?
सुख म्हणून दिलस , ते झोळीत नाही पडलं
किती सांगू तुला , नेमकं काय काय घडलं
साठवण्या ते सुख , तू झोळी मला दिली
माझंच नशीब खोटं , ती ही फाटकी निघाली
सुख म्हणून नक्की , तुला काय द्यायचं होतं ?
देवा तुला नक्की काय करायचं होतं ?
था॑ब, आलोच
आतले कढ आवरून सावरून
ठसठसणार॑ मेमरी कार्ड फॉरमॅट करून
शहाणा मुखवटा चपखल बसवून
आलोच.
येतो- झाकून तू दिलेल्या भळभळत्या जखमा
येतो- क्षणभर विसरून की मी चिर॑जीव अश्वत्थामा
उकलत मनाची पाकळी
सांज हळवी होते; कधीतरी.....
भिजवून पापणी ओली
रात्र हळवी होते; कधीतरी.....
चुकवून पाहारे सारे
नजरा-नजर होते; कधीतरी.....
मोडून मनाची दारे,
तिची आठवण
उच ...!
येते;
ऊ...च...!!ऊ...च...!!!
(इतक्या रात्री कोण आठवण करतय कोण जाणे ?)
कधीतरी.....
-मुकुंद
अजून एक काव्यकथा घेऊन आलोय,
अजून एक हृदयव्यथा घेऊन आलोय.
वेदना जुनीच...,
पावसामुळे पुन्हा फुललेली,
कॉफीच्या वादळासह,
पुन्हा मनात सललेली.
अंगणभर पसरलेला पाऊस, कुंपणाशी गुंतलेला गारवा,
उंच भिंतीच्या आडोशाला, गारठलेला पारवा |
गारठलेला मी, अन् थिजलेल्या स्मृती,
जुन्या जखमा पालवण्याच्या, पावसाच्या या जुन्याच रिती ||
म्हणून हा पाऊस मला आवडत नाही.....
ती एक वेडी
जुन्या आठवणींचा कोष
मनाच्या कोपऱ्यात ठेवणारी
एक दिवस तिच्याही नकळत
हा कोष जाणिवेत आला
बघता बघता त्यातनं
एक सुंदर फुलपाखरू निघालं
तिच्या तळहातावर अलगद बसलं
अगदी विश्वासानं
ती कुतूहलाने त्याच्याकडे पाहत राहिली
त्याची ओळख पटवू पाहू लागली
हळूच त्याने पंख मिचकावले
तिला वाटलं
ते काहीतरी बोलतंय मिश्कीलपणे
ओळख पटली
ती हसली
तिच्या कल्पनेपेक्षाही ते आकर्षक निघालं
त्याच्या रूपानं हरखून गेली
जुन्या आठवणीत हरवून गेली
एकटेपणी त्याच्याच विचारात डुंबून गेली
