कविता माझी

खोकल्याची उबळ यावी
तशी आज मला काळाची उबळ आलीए,

तरुणाई तर म्हणते ती सगळ सर करत चालली
पण त्यांचे सर तर मला खाली दिसतात आणि पाय हवेत !

खोकल्याची उबळ यावी
तशी आज मला काळाची उबळ आलीए,

जेव्हा माणूस विचार करावयास शिकला
तेव्हा पासून मला कलीयुगच दिसत

तो माकड होता तेव्हा सुखी होता कदाचित
ते सुख मला वापस हवय स्वछंद माझ्या स्वप्नातल्या सारखं
पण त्यांच्या स्वप्नातल्यासारख नसलेल.

मी ही कविता माझा नवीन झालेल्या मैत्रिणीवर केली आहे. तुमाला ही कविता कशी वाटली ही कंमेंट देउन जरूर सांगा.

नवी मैत्री

बेभान होऊन उठलं सभोवार काहूर
अंधुक झाली डोंगराची लांब किनार

बुंध्यातला पालापाचोळा विस्कटला गगनी
सर्वञ माळरान आले अंधारूनी

डोईवर मावळली अस्मानाची निळीभोर काया
मातीत विरघळल्या सुकलेल्या काळ्या छाया

माथ्यावर पांघरली गरजत मेघांनी शेज
ऐन ज्वानीनं बहरली ढगांत वीज

चिंब घनातून कोसळू लागल्या सरी
ओले थेंब पाऊल हलकेच घुटमळले दारी

नेणिवेला जाणिवेने छेदता जे उरतसे
ते पुरे समजून घेणे कधिच का सोपे नसे?

या क्षणी ते स्तंभ भासे, शूर्प ते पुढच्या क्षणी
पाहू मी गजरूप कैसे, नेत्र माझे झाकुनी

कोणी त्या म्हणतात माया; वास्तवाचा विभ्रम
कोणी त्या म्हणती अविद्या; सर्जनोद्भव संभ्रम

वास्तवाचे रूप कैसे? कोण जाणे सर्वथा?
ज्ञेय-ज्ञाता भेद फिटता शेष आदिम शांतता

ये साजणी आंबराईतल्या आडापाशी
आतुरल्या भेटाया दोन जीवांच्या वेशी

सांगू नकोस सखीला आपुलं गुपित
होईल गावभर बोभाटा विसरून रीत

किती दिस झालं होईना नजरेच्या गाठीभेटी
बघाया तुला केली झाडांवर राघू मैनांनी दाटी

बगळ्यांनी बांधल्या नभात शुभ्र कमानी
वाहणाऱ्या ओढ्यतले जरासे थबकले पाणी

ये चुकवून आडवाटेचे खट्याळ डोळे
घुमू लागली काळजात एकांताची मुकी वादळे

सावळ्या रानाच्या कुशीतून शिवार मोहरले
उभ्या शेतात निळे आभाळपक्षी उतरले

राईराईत सूर्यदूतांचा पदर उलगडला
झाडाझाडातून कोवळा गंध ठिबकला

भिरभिरणाऱ्या ऊन्हाची झुळूक भवताली नाचली
बहरलेल्या फांदीवरील पालवी हळूच कुजबुजली

तांबड्या पायवाटेने दूर गवतात पाय पसरले
वाऱ्याचे रुपेरी सूर पानात रुमझुमले

बाभळीच्या हिरवट सावल्या पिकात सांडल्या
दाण्यादाण्यात रानपाखरांच्या चोची बुडाल्या

रंग पिकल्या झुडुपाचा बांधावरती देह झुकला
चहुकडे हिरव्या नक्षत्रांचा मळा फुलला

नवी मैत्री

नवी मैत्री आहे
पण आहे खूप सुंदर
कुठे ही असलो तरी
कुणीच कोणाला देऊ नका अंतर....

आपलं ते गोड़ गुपित
एकमेकींना सहज पणे बोलून गेलो
तुझे तेच माझे म्हणत
एकमेकींमध्ये रमत गेलो...

नवीन आहे आपली मैत्री
तरी जपतोय आपण फुलासारखी
कायमच एकमेकींना साथ देऊ
एकमेकींच्या आनंदासाठी.

तृप्ती समीर टिल्लू
http://www.truptiskavita.com

मधुघट कुणा मिळे भरलेला
शोधते जळकुंभ कुणी ।।धृ ।।

बळ कैसे
येईल अंगा
जळही दुर्मिळ भासतसे
अमृताची जरी हाव नसे
ऐकेना व्याकूळ आर्जवाला ।।१।।

लोळे कुणी
मखमालीवरी
वणवण, हाय! कुणा ललाटी
भलीबुरी, ही जगरहाटी!
कमवेना कुणी त्या गोडीला? ।।२।।

भला जाणता
दीन नेणता
कष्ट करी अमाप जरी
जैसे तैसे रहावे धरी
साखरपाणी तो प्यालेला ।।३।।

- संदीप चांदणे

वासफुलं

काळोख्या अंधारांत
अचंबनेच्या वळणात,

वेदनांच्या आवाजांत
जळणाऱ्या दिव्यांत,

कळ्यांच्या बाजारांत
पैश्यांच्या व्यापारांत,

शृंगाराच्या पसाऱ्यात
वासनेंच्या डोळ्यांत,

विकृतीच्या प्रहारांत
अश्रुंच्या पुर्णविरामात......

कवी - स्वप्ना

मृत्यूचे दूत आले कुठून हे प्रत्यक्ष मृत्यूलाही सांगता नाही आलं . .
अशी कुठली घाई होती मुंबईकरा जे तुला पाच मिनिटं थांबता नाही आलं ?

रोजची सकाळ तुझ्यासाठी एक नवीन युध्द . . . काल तुला चिलखतही घालता नाही आलं . . .
अशी कुठली घाई होती मुंबईकरा जे तुला पाच मिनिटं थांबता नाही आलं ?

घड्याळाचे काटे तसे रोजच बोचतात नजरेत . . . अजून एक दिवस त्यांना नजरेआड का नाही करता आलं ?
अशी कुठली घाई होती मुंबईकरा जे तुला पाच मिनिटं थांबता नाही आलं ?