सांत्वना

घराला,
आईची मुळाक्षरे
बापाच्या शिरोरेखा
आज्जीची जोडाक्षरे
आजोबांचे अनुस्वार!
घराला,
बहिणींची चन्द्रबिंदी
भावड्याचा काना
चुलत्यांचे रफार
सावत्रांचे विसर्ग !
घराला,
मुलाबाळांचे स्वल्पविराम
भाच्यांचे अर्धविराम
नवर्यांचे प्रश्न, अन
बायकांच्या मात्रा!
घराच्या पुस्तकाला आता
आठवणींचे कव्हर!
हार्डबाउंड पुस्तकाचे मग
व्हर्चुअल व्हर्जन!

जिवनाच्या व रेल्वेरूलाच्या नियमात थोडे साम्य सापड्ले

दुरुन पाह्त राहील्यास गून्ता दिसतात

परंतु एकदा का गाडी चालायला लागली की

गून्ता आपोआप सुटतात.

ता.क : माझा पहीला प्रयत्न आहे. चुकभूल माफ द्या.

आमच्या मित्राने एक बाजू मोठ्या कळकळीने मांडली.

त्याच्या भावनांशी बर्‍याच अंशी सहमत होताना नाण्याची दुसरी बाजूही समोर यावी असे वाटले.

पुरुषांची बाजू मांडण्याचा केलेला हा केविलवाणा खाटाटोप म्हणाना....

प्रत्येक नजर वाटे
गिळते मी तूज आता
लग्नाचे बंध होती
पुरुषाचे भोग आता ||धृ||

काथ्याकुटास व्हावे तय्यार लेखणीने
भक्षण घटीपळांचे करण्यास लेखणीने

स्वविरोधी बोलण्याला मातीत लोळवावे
माझे खरे म्हणावे नखदार लेखणीने

मसीहा चितारण्याची अवगत कला करावी
औक्षण जणू स्वत:चे करण्यास लेखणीने

अफवादि निर्मितेला जेथे उभार तेथे
पेरुन बीज यावे रुजण्यास लेखणीने

भाकड-वृथा कथांच्या कक्षेमध्ये फिरावे
अभिजात सृजनाला डसण्यास लेखणीने

वाणी अरण्यरुदनि शिरजोर होई तेव्हा
संपादकांनी यावे धरण्यास लेखणीने

जेव्हा सदस्य करिति वादळ विराट तेव्हा
द्यावे अभय म्हणावे पळण्यास लेखणीने

-अंगावर उठे 'शबय शबय'

कै. भाऊसाहेब पाटणकर यांची माफी मागून हि वि-चित्र कविता प्लास्टर ऑफ पॅरीसच्या हुतात्म्यांना

सांगेल काही भव्य ऐसा वि-चित्रकार मी नव्हे
तो निराकाराचा मान, इतुकी पायरी मम साकाराची नव्हे

आम्ही अरे साध्याच आपुल्या वि-चित्र जीवना संमानितो
संमानितो वि-चित्र, तसे या निराकाराने काढलेल्या साकारांनाही संमानितो

जाणतो अमूर्ता की, आम्हाला क्षणभरी अमूर्तच आहे व्हायचे
नाही तरी, नरकातील शिक्षा घेण्या मूर्त पुन्हा असते व्हायचे

मानतो देवासही ना मानतो ऐसे नव्हे,
मानतो इतुकेच कि, तो वि-चित्रकार आमुचा कोणी नव्हे

पाठ शिवा हो पाठ शिवा
वार्धक्यातही वाघ रडवला
डाव टाकूनि नवा नवा

बन कमळांचे मुदित* सापळे
लपायास मज असे मोकळे
सत्तांधाला काय का कधी
शिवाशिवीचा खेळ नवा?

टिकटिकविरहित जरी तव पाऊल
अचूक मला पण लागे चाहूल
कित्येकांची चळते बुद्धी
तुझ्या ऐकता पायरवा

उमटू न देईन साद पाऊली
सर्रकन जाईन जशी सावली
सामावून मज घेईल अलगद
हा कमळांचा उभा थवा

मालकी घेशील परी कशाची
तुझ्या पदांची तुझ्या यशाची
पाठलाग मग कुठे संभवे
महाराष्ट्र जर तुला हवा !! ;)

*मोद-मोदी-मुदित

व्रण जीर्ण बंधनांचे
भयगच्च कंपनांचे
दीर्घ आव्रुत्त घ्रुणांचे
क्षण क्षीण रासभाचे

समरी प्रदीप्त, दहनी अलिप्त, श्रवणी प्रदीर्घ रणदुंदुभी |
जठरी समस्त, नयनी प्रदीग्ध, भुवनी प्रक्षुब्ध शिवअंबिणी ||

रण अंगणी धुळीचे
मतिशून्य गोंधळीचे
विषदग्ध चित्त साचे
क्षण क्षीण रासभाचे

घनघोर युद्ध, क्रुत विद्ध शुंभ, शर वध्य दंभ, जय अंबिके |
चामर चिक्षूर, मदमत्त दुर्धर,
करि हन्त हन्त श्री अंबिके ||

लय स्तब्ध बद्ध गुरूचे
जय शुष्क रुक्ष तरूचे
हत रिक्त आर्ततेचे
क्षण क्षीण रासभाचे

:मूळ गीत: मला लागली कुणाची उचकी (चित्रपट: पिंजरा गीतकार- जगदीश खेबूडकर ) या मूळ गीताचे गीतकार आणि रसिकांची सादर माफी मागून. व प्रेरणा

आलि आलि सुगि, म्हणून चालले बिगि बिगि
गोष्ट जाहीर ना सांगण्याजोगि !
कुनी त्या चिन्हावर मारली टिचकी
लागली कुणाला कुणाची उचकी

कुणाला गं कुणाला ? ह्याला का त्याला ? लाजू नको, लाजू नको !

तरणीवाकाठी, नार न पोरटी, नजर हुद्यावर
फोडून सांधा, चतूर फंडा, जनता वार्‍यावर
फडामध्ये चाहुल, वाजंल कुणाचं पाऊलं
उरांत भरली धडकी

प्राथमिक प्रेरणा - तवंग
दुय्यम प्रेरणा - <लवंग>

माझा पतंग
सतत हरवतो
तुझ्या अभाळी
.
.
पेच लावती
ढगाढगात ढाले
ढालगजांचे
.
.
ढील देत मी
फिरकी झपझप
मांजा वाहतो
.
.
मांजा कातर
पडतो सैलसर
केएलपीडी
.
.
झाडा तारांत
पतंग ढिगभर
लटकलेले
.
.
नवा पतंग
उडेल लवकर
नव्या अभाळी

पक्षही हरला, मीही बुडालो,
तरी मोडीत काढू नका!

अन राया मला,
जेलात धाडू नका...

राया मला, जेलात धाडू नका |
अहो सख्या मला, जेलात धाडू नका ||

गुरू अण्णांना उपासा बसविले,
प्राण तयांचे पणास लाविले...
साथ न देता लाभ उठविला
कृतघ्न ठरवू नका...

अन राया मला, जेलात धाडू नका |
अहो सख्या मला, जेलात धाडू नका ||

जने विश्वासली, दिल्लीची सत्ता,
कशी राबवू, मला न पत्ता...
खोटी आश्वासने, राजीनामा नाटक
'भगोडा' हिणवू नका...

अन राया मला, जेलात धाडू नका ||
अहो सख्या मला, जेलात धाडू नका ||