==================================================================
भारतभेटीला प्रथमच येणार्‍या एका परदेशस्थ व्यक्तीला आपला देश कसा वाटला हे आपण शक्य तितक्या अलिप्तपणे अनुभवावं, म्हणून त्याच्या पत्रांच्या मराठी रुपांतराचा हा प्रयत्न. माझा शेजारी असलेल्या मॅनीच्या लाझ नामक दूरच्या भाच्याची ही संक्षिप्त भारत भ्रमण-कथा.
कोणत्याही नात्यामध्ये दोघांपैकी जो वजनाने मोठा असतो त्याचेकडून सतत डाएटिंगची आणि जास्त कामाची अपेक्षा केली जाते. केवळ वजनाने मोठा आहे म्हणून सगळ्यांचे त्याला ऎकून घ्यावे लागते व खाण्यापिण्याला आणि आरामाला मुरड घालावी लागते. पण हाच जाड्या असलेला व्यक्ती जेव्हा लुकड्याला एखादा उपदेश करतो, दोष दाखवतो, आज्ञा करतो तेव्हा मात्र लुकडा जर त्याचे ऎकत नसेल आणि जाड्याला योग्य तो मान मिळत नसेल तर मात्र त्या नात्याला एकतर्फी नाते म्हणता येईल.
द स्केअरक्रो भाग २२ (मूळ लेखक मायकेल कॉनेली)
आदल्या रात्री जेवताना आम्ही पाण्यासारखी रम प्यायली होती. त्यामुळे सकाळी उठल्यावर दोघांचंही डोकं बऱ्यापैकी दुखत होतं. पण कसेबसे आम्ही बाहेर पडलो आणि वेस्टर्न डेटाच्या रस्त्याला लागलो. थोडाफार वेळ होता, त्यामुळे आम्ही आधी हायटॉवर ग्राउंडमध्ये जाऊन गरमागरम कॉफी घेतली. त्यामुळे जरा बरं वाटलं.
द स्केअरक्रो भाग २१ (मूळ लेखक मायकेल कॉनेली)
आमचा पेर्णास्त्रोतः मातृभक्ती आणि मराठे
या देहाची लोणीभक्ती, लोणीप्रेम वादातीत आहे.
लोणी देवो चवः, लोणी देवो सवः, पराठे देवो भवः
असे म्हणतानाच पराठ्याबरोबरच्या लोण्याच्या चवीचे महत्त्व सुभाषितकाराने सांगीतलेलं आहे.
द स्केअरक्रो भाग २० (मूळ लेखक मायकेल कॉनेली)
न्यूजरूममधून बाहेर पडून मी माझ्या गाडीत बसलो, तेव्हा मला जरा बरं वाटलं. एकेकाळी हीच न्यूजरूम सोडून घरी जायलाही मी तयार नसायचो. कधी घरी गेलोच, तर दुसरा दिवस कधी उजाडतोय आणि मी कधी ऑफिसला जातोय असं व्हायचं मला. पण ते दिवस आता इतिहासजमा झाले होते. क्रेमर आणि त्याच्यासारख्या कॉर्पोरेट लांडग्यांनी तिथे उच्छाद मांडला होता. मला तिथून बाहेर पडायलाच हवं होतं.
द स्केअरक्रो भाग १९ (मूळ लेखक मायकेल कॉनेली)
सोमवारी सकाळी मी एकदम फ्रेश होतो. रॅशेलचा फोन कधीही येऊ शकला असता. मला त्याच्यासाठी तयार राहायचं होतं. त्यामुळे सकाळी सहा वाजताच मी टाइम्सच्या ऑफिसमध्ये पोहोचलो. मला फाईल्सवर काम करायचं होतं.
द स्केअरक्रो भाग १८ (मूळ लेखक मायकेल कॉनेली)
पहाट जवळपास संपत आली होती. आता कधीही उजाडलं असतं. कार्व्हरला दूरवरच्या पर्वतांच्या शिखारांमागचं आभाळ हळूहळू गुलाबी होताना दिसत होतं. तो एका मोठ्या दगडावर बसला होता, आणि समोर काम करणाऱ्या स्टोनकडे पाहात होता. तो खड्डा खोदत होता. भुसभुशीत माती संपून आता कठीण मुरूम लागला होता. त्यामुळे स्टोनला खणणं कठीण जात होतं. त्या दगडावर त्याच्या कुदळीचा आवाज येत होता.
“फ्रेडी,” कार्व्हर शांतपणे म्हणाला, “मला परत एकदा सांग.”
