विनोद

मुल्ला नसरुद्दिन करडी दाढी [स्वतः ची] कुरुवाळीत, निवांत गप्पा छाटीत बसला होता. गप्पा मारता मारता मित्राने विचारले, “ नसरुद्दिन, तू कधी लग्नाचा विचार नाही का केला?”
नसरुद्दिनची दाढी हसली. म्हणाला, “केला तर! कधीकाळी आम्ही पण तरुण होतोच कि! एकदा मी निश्चय केला - आपण स्वतः साठी एक आदर्श स्त्री शोधायची आणि तिच्याशी निकाह लावायचा. ठरवले. निघालो. वाळवंट ओलांडून दमास्कसला पोहचलो. नशीब बलवत्तर. तिथे एक स्त्री भेटली. अत्यंत देखणी. धर्मपरायण. संपूर्ण कुराण तोंडपाठ असलेली!”
“मग?”

बर्याचं दिवसांपासुन व्हॉट्स अॅप गृप वरती किमान ३००० वेळा कट्टा करायच्या गोष्टी चाललेल्या होत्या. गेले २-३ आठवडे हो-ना-हो-ना करता करता शेवटी काल मोदक, मी, कपिलमुनी आणि अनाहितांचा लाडोबा असे चार जणांचा कट्टा ठरला. त्याचा एक वृत्तांत लिहायचा एक माफक प्रयत्न. कट्ट्याचं आयोजनं करतानाचं माझ्याकडुन एक मोठी चुक झाली ती म्हणजे वल्लींना फोन करायचा राहुन गेला :( (वल्ली मनापासुन सॉरी!! ). अन्या दातार कोल्हापुरला गेल्यानी आणि गुर्जीं फुलराणीच्या शोधात मार्केट यार्डामधे असल्यानी येउ शकले नाहीत. ;)

काही दिवसांपूर्वी 'यु ट्युब'वर सफरचंदाचा हंस बनविण्याचा व्हिडियो पाहिला आणि ठरवले की आपण देखील सफरचंदाचा हंस बनवायचा. हिला (बायको) व त्याला (मुलगा) ती विडीयो क्लिप दाखवली आणि डीक्लेर केले की आज मी सफरचंदाचा हंस बनवणार. त्यावर आमची झालेली चर्चा आणि त्याचा परिणाम खाली देत आहे. पण त्या आधी त्या व्हीडीयोची लिंक देत आहे.

पेर्णास्त्रोतः सुखी वैवाहिक जीवनाचा गुरुमंत्र

श्री. सौंदर्य ह्यांची माफी मागुन.

(काही तासांपुर्वी 'सुखी वैवाहिक जीवनाचा गुरुमंत्र ' हा लेख वाचला होता. त्या धाग्याचं स्वैर विडंबन म्हणुन आणि बायकोला मार्क्स कसे मिळवावेत ह्याचं मार्गदर्शन म्हणुन हा विडंबनप्रसवप्रपंच)

तुम्ही आयुष्यात खुष राहु इच्छिता? हा घ्या एक विडंबन मंत्र.

आपापल्या नवर्‍यांना खुश कसे ठेवाल? अगदी सोप्पं आहे. नवर्‍याला खुश ठेवणं हे बटाट्याची सुकी भाजी करण्यापेक्षा सोप्पं आहे. कसं?????? सांगतो.

(काही दिवसांपूर्वी, "How to take care of your wife" ह्या शीर्षकाचा एक लेख वाचला होता. त्या लेखाचा स्वैरानुवाद करण्याचा प्रयत्न केला आहे. काही ठिकाणी स्वानुभवाचे बोल देखील पेरले आहेत.

आपण आयुष्यात खुश राहू इच्छिता ?? –

हा घ्या गुरुमंत्र

आपापल्या बायकाना सदा खुश ठेवा ? कसे ? अगदीच सोपे आहे, खालील नियम पाळा म्हणजे ‘आनंदाचे डोही आनंद तरंग ----------’ ह्याची गँरंटी.

शाळा ओलांडून कॉलेजमध्ये पाय ठेवला आणि जणू पंखच फुटले. शाळेतील शिस्त, तो कंपल्सरी करावा लागणारा गृहपाठ, तो युनिफॉर्म,कश्श्या कश्श्याचं मुळी बंधनच उरले नाही. त्यात आसपास विहरत असलेली फुलपाखरे बघून, “धरतीपर अगर कही स्वर्ग है, तो वो यहीं है, यहीं है, यहीं है” म्हणावेसे वाटू लागले होते. त्यातच एक, पु.लं.च्या ‘म्हैस’मध्ये वर्णन केल्यासारखी एक ‘सुबक ठेंगणी’ मनात भरायला लागली होती. आम्ही तिचे नामकरण ‘साठे’ केले होते, म्हणजे ‘साजेशी ठेंगणी’चा शॉर्टफॉर्म. ती आमच्याच वर्गात होती त्यामुळे तिच्या निमित्ताने का होईना वर्गात बसायला लागलो होतो. ती हुशार होतीच आणि त्याच बरोबर कॉलेजमध्ये फार अॅक्टिव्ह होती.

म्हया बिलंदर - हेल्लो एम. एस. ई. बी.?
पलीकडून - हं बॉला?
म्हया बिलंदर - अहो, *** ईथे वीज गेलीये.
पलीकडून- बरं .
म्हया बिलंदर - अहो, बरं काय? कोणाला तरी पाठवून बिघाड दुरुस्त करून घ्या.
पलीकडून - हं, येईल १५ मिनटात .
म्हया बिलंदर - कोण?
पलीकडून - कोण म्हणजे?
म्हया बिलंदर - कोण म्हणजे, वीज की तुमचा माणूस?
पलीकडून - माणूस.
म्हया बिलंदर - मग वीज?
पलीकडून - तिथून पुढं १५ मिनटात.
म्हया बिलंदर - अहो, संध्याकाळ झालीये पूर्ण काळोख पडलाय. मुलांचा आभ्यास जेवण सगळं राहिलंय आणि…
(पलीकडून खड्याक. फोन ठेवला)