मुक्तक

जमवून जमवून गोळा करून मांडून ठेवलेली असतात पुस्तके
माझ्या पुस्तकाच्या खास शेल्फवरची
संदर्भ ग्रंथासकट
काही कवितेची

मी चाळत रहातो मला हवे तेव्हा हवी तशी
मी फिरत असतो पुस्तकाच्या रानात
अक्षरांच्या ओळीओळीतून मनसोक्त फिरत राहतो
घुसतो शब्दांच्या निबिड रानात
मला हवा तो मोसम सुरु होतो
जेव्हा माझ्या हातात पडतात मला हवे ते शब्द
जादू करतात मनावर
भ्रमित करतात मला
मग कोसळू लागतो पाऊस
मी शब्दांच्या पावसात भिजून जातो नको ईतका

[अशी म्हातारी माणसे दिसतात . आज सकाळीच बघितली जोडी . वाचनालयात आणि हळू हळू घराकडे परतताना .नव्वदीच्या तरुणाचे ते लुकलुकनारे डोळे बघून ,आणि त्या पंच्याशी वय असलेल्या गम्भीर स्त्री कडे जिच्या हातात एक पुस्तक होते पानगळ सुरु आहे ह्या पानावरून चालत असताना हे सुचून गेले ]

तिचा नव्वद वर्षाचा नवरा
तिच्या पंच्याशी वर्षाच्या खांद्यावर जेव्हा हात ठेऊन चालत असतो
तेव्हा तो नसतोच नव्वद वर्षाचा
त्याच्या अधू डोळ्यांना नाहीच दिसत तिचे थकून गेलेलं
नि लोंबणारे, ओघळलेले शरीर ….

बोटावर मोजतां येतील इतकेच दिवस उरलेले
दहावे बोट करंगळी
ती मोडली की त्या रात्री त्याची पोर जाणार असते
तिची चालू असते लगबग
आणि वेगाने सुरु होते आवराआवरी .
सगळ्याच ब्यागा भरून ठेवते
नि उरते शेवटची छोटी ब्याग
मोजके सामान
ध्यानाची माळ
काही पुस्तके ..
ती डॉलरचा हिशेब करीत असते रुपयात
नि घेत रहाते महाग महाग वस्तू नको तितक्या
उदा. खिडकीवरचे पडदे .बाळाचे मोजे ,स्वेटर ,शर्ट ,टी शर्ट ,
एखादी जीन्सची प्यांट
नव-यासाठी त्याला आवडतात तसे कपडे

काल नक्षत्रांचे देणे बघताना शांता शेळकेंच्या ओळी ऐकत होतो..

जुन्या आजोळाची आता
पार झाली पडझड
ओटी अंगण ओसरी
एक राहिले ना धड

हरवले बाळवय
खोल जिव्हारी लागले
उठे मुकाट तिथून
मन शिणले भागले

क्षणभरही वळून
नाही पाहिले मी मागे
काय राहिले तिथेच
काय आले मजसंगे

काय राहिले तिथेच, काय आले मजसंगे? विचार करता करता हे काहीसं सुचलं. कितपत जमलंय माहित नाही:

दिल्ली, मुंबई सारखे महानगर, स्वत:चा विचार करणारे स्वार्थी जीव मग प्रेमाचा वसंत कसा बहरेल कारण हृदयांची कपाटे फ्लैटचा दरवाजा सारखे सदैव बंद असतात.

कॉंक्रीटचे जंगल आहे
कागदी मुखौटे आहे.

टेबलवर सजलेला इथे
एक उदास कैक्टस आहे.

स्वार्थी संबंधाना इथे
बाभळीचे काटे आहे.

प्रेमाचा वसंत इथे
कधीच 'बहरत' नाही.

फ्लैटचा दरवाजा इथे
सदैव बंद असतो.