केवळ शब्द भारलेले
इकडून तिकडे वाहणारे
तिकडून इकडे झरणारे......
कुणाकुणाचे संचित असते
क्षणामनाला जाणिव देते
प्रत्यक्षाहून, अमूर्त संपन्न!
भास नसे हा खास तरीही
आभासाच्या जगात फिरते
गूज मनाचे मनास वदते.
इतक्या रुतल्या गाठी रेशीम
व्रणही वाटे जपून ठेवू
नशिबाला मग कौलच लावू
दिगंताला निघताना तरी,
हात खराच हाती घेऊ!
नुक्ताचं बुवांना भेटलो. त्याचा आफ्टरइफेक्ट =))
आमचा पेर्णास्त्रोत:माझी मुक्ताफळे
मुळ कवितेचा आशय खरचं खुप सुंदर आहे. पण हाताची खाज अगदीच नं आवरली गेल्याने धागाकर्त्याची माफी मागुन. :)
"यह जिलबी किस पक्वान का नाम है
किस कडाई मे तळती है आजकल
जाने क्यों लोग हमारे जिलबी को
काव्यप्रतिभा समझ रहे है आजकल"
"भुखे न आप थे ना हम, बस वक्त का तकाजा था"
"जिलब्या वाकड्याच असतात..आपण त्यात अर्थ शोधतो"
"तांब्या हमेशा शायर के हात मै ही होता है"
(मिपा बंद असताना मिपाला चरफडत खूप शिव्या दिल्या. अर्थात प्रेमाने! मग शनिवारी रात्री हे विडंबन सुचले आणि खफवर सोमवारी मिपा परत आल्यावर टाकले. तिथल्या आमच्या हितचिंतकांनी -कोण म्हणाले रे कंपू कंपू ते! - वा वा! वा वा! बोर्डावर पण टाकून बाकीच्यांनाही छळा, असे आम्हांस भरीला पाडल्याने - दू दू कुठले - खफवरच्या पुरात वाहून गेलेली आमची रचना महत्प्रयासाने वर काढली आणि इथे डकवायचे धारिष्ट्य करत आहे... नमनाचे तेल संपले...!)
प्रेमात, युद्धात आणि विडंबनात सारे काही क्षम्य असते असे मानून खालील भेळ तिखट मानून घेणे -
('खरे' कवी यांची माफी मागून...)
हातात हात घेऊन चालताना,
रुतेल पायात काटा,
घाई घाईने काढलास तरी चालेल,
पण नंतर हळुवार मारशील ना फुंकर?
नव्याची नवलाई संपत असताना,
होतील असंख्य प्रश्न उभे,
प्रत्येकाचं उत्तर नाही दिलं तरी चालेल,
पण नंतर हळुवार घेशील ना कुशीत?
अस्तित्वाच्या कल्पना कोलमडून जाताना,
जड होईल अपेक्षाच ओझ,
प्रत्येकवेळी वाटून घेतलं नाहीस तरी चालेल,
पण नंतर हळुवार मन करशील ना हलक?
'राहून गेलेलं काही...'
'वेडीच्च आहेस तू
कशाला केलंस बरं
माझ्यासारख्या सडाफटिंगाशी लग्न?
आणि तू हसून म्हणावं
तुम्ही हुशार आहात ना, म्हणून.
हे तुझं वेडेपण समजून घेणं राहूनच गेलं
किनार्‍यावरल्या रेतीत
तुझा हात हातात घेऊन
पहिल्यांदाच चाललो होतो
असे हरवलो होतो की
कळलंच नव्हतं कधी
तुझ्या पायातलं जोडवं पळवलं होतं लाटांनी
ते परत आणण्याच्या बहाण्यानं
पुन्हा फिरलो होतो दोघं
तसं परत एकदातरी फिरायचं राहूनच गेलं
वाट पाहतो तुझी
मुसळधार पाऊस आज
बाहेर कोसळत आहे,
आठवणीत तुझ्या मन
आसवे ढाळीत आहे ।
ढग दाटून आले
पाऊस ऊभा स्वागताला,
वाट पाहतो तुझी
बाहू आतुर मिलनाला ।
संपली प्रतीक्षा चातकाची
तो ही तृप्त झाला,
दे दर्शन तुझे आता
मी काय गुन्हा केला?
यल्लप्पा सटवाजी कोकणे
२५ जून २०१५
वाटतं असं... की
तुझ्या हातात मोगरा भरभरून ठेवावा..
आणि सुगंधाशी सुगंधाला स्पर्धा करू द्यावी..
नक्की मला वेडं करणारा त्यातला कोणता आहे? ते शोधण्यासाठी!
वाटतं असं... की
पावसाने शांत झालेल्या मऊशार हिरवळीत तुझ्यासवे एकरूप व्हावं..
खऱ्या मीलनाचा मृद्गंध
कळण्यासाठी!
वाटतं असं... की
तुझ्या हातांशी एकरूप झालेली मेहेंदी , मी नेहमी आठवावी..
हव्यास आणि सहजतेची ओढ यातला फरक..
मला समजण्यासाठी.
तसा हट्ट नाहिये माझा
अगदी तश्याच राहिल्या तरी चालतील
मरीन ड्राइव च्या आठवणी, तुझी झालेली पाठवणी
माळलेल्या मोगर्‍याचा सुगंध, पहिल्या पावसाचा मृद्गंध
सोबतीने काढलेली कुडकुड़ती रात्र,
नकळत एकमेकात विरघळलेले अनिमिष नेत्र
अगदी अबोल शब्दांची पेरणी पण तशीच राहु दे
तसा हट्टच नाहिये माझा
फक्त
बघ जमलच तर कर मौनांची भाषांतरे
#जिप्सी
#gypsykavita.blogspot.in
प्रेरणा: उभ्या पावसात जळायला लागलोय...
चाल: तुझी घागर नळाला लाव, पाणी सुटाया लागलं
सोडून गेली रं मैना
दोस्त टाळाया लागलो
तुम्ही बोलवा फायरबंब
पावसात जळाया लागलो
आज काल दिस रात
मला सुचंना कायी
पार झालो देवदास
आन्न पोटात जात न्हाई
येईना हो झोप मला
कुशीवर वळाया लागलो
तुम्ही बोलवा फायरबंब
पावसात जळाया लागलो
कागदावर रेखाटलेलं आयुष्य, ओरबडलेलं लेखन आणि कित्येक कागदांचा चुरा करून हिरमुसून सांडलेले अश्रू सारं काही तुझ्यासाठीच…
तुझ्या सवयी, गोड आठवणी जपताना साऱ्या जखमां पुन्हा भळभळत ताज्या होतात, तीव्र वेदनेत त्या कळा नकोशा झाल्या की अभद्र ते सारे शिव्या शाप मीच मला देत कुढत बसतो.
मनाची कवाडे केंव्हाच बंद केली पण त्यावरील तुझी दस्तक अजूनही तशीच. रोज तीळ तीळ तुटताना मगरमिठीत गवसल्याची जाणीव होते या भाबड्या जीवाला. नकोसा होतो हा देह, नकोसा वाटतो जीव. मी जातो ते फक्त तुझ्या निशाणीसाठी.
