समाज

एक विचार-
लहान शून्य म्हणून जन्मलो, आणि मोठं शून्य म्हणून संपतोय हे श्रेयही मला जगण्याच्या तृप्तीसाठी पुरे आहे!
यावरुन a bigger cypher हा याच अर्थाचा धडा आठवला.
म्हणजे आयुष्याच्या गणिताच्या अखेर उत्तर शून्य येणार असलं तरी ते तसं आहे हे कळायला गणित तर करायलाच हवं हा न्याय जगण्याला लावणारे!

मी:- राम राम मंडळी...

मंडळी:- राम राम... काय? झाली का कामं?

मी:- हो...झाली की!

मंडळीतले तात्या:- या...मग बसा! .. ए गेनू.. च्या आन रे!

मी:- नको राव. लै झालाय आज. चहा नको..

तात्या:- बरं..र्‍हायलं..मंग पान खा!

येश्या:- का गुटखा देऊ?

तात्या:- भाड्या..गुर्जिला परत गुटखा इचारला,तर तीच पुडी सारीन तुज्यात!

शामू:-तात्या आज बिनपाण्यानी करणार काय येश्या'ची? .. ह्या ह्या ह्या ह्या!!!

तात्या:- तसं नाय हो. पण पान कुटं..आनी गुटखा कुटं?

येश्या:- बरोबर (आ)हे...आपलं त्ये पान,लोकाचा तो गुटखा!

आपण "माणसं जोडण्याच्या" मोठमोठया गोष्टी करतो आणि नेहेमी त्याची महती गात असतो.
आपण मित्र जोडतो, इतर सहकारी जोडतो.

पण रक्ताच्या नात्यांनी आधीच आपल्याशी जोडलेल्या माणसांना "जोडण्याचा" प्रयत्न कधी का करत नाही?

बाहेरची माणसे जोडतांना आपण त्यांना गुणदोषांसकट स्वीकारतो पण नात्यातील माणसांना मात्र आयुष्यभर वेगवेगळ्या अपेक्षा आणि नियमांच्या खाली दाबून टाकतो आणि आपण स्वतः मात्र आपल्यात बदल करत नसतो. म्हणून ते अवघड आहे.

कुणी म्हणेल की मित्र निवडतांना चाॅ‌ईस असतो, नात्यात नसतो.

मागिल भाग- १७
फक्त मंगलाष्टकांचा लाइव्ह शो...........ऐका!
आणि आवडला तर या आत्मूभटाला द्या एक...
.
मंङ्गलाष्टक....वन्स मोअर!!!
पुढे चालू...
=================

जो बोलत नाही त्याचे ऐकून घेतले जात नाही.
जो बोलतो त्याचेच ऐकले जाते.
जो देत राहातो त्यालाच मागितले जाते.
जो देत नाही त्याला मागितले जात नाही.
जो घाबरतो त्यालाच जास्त घाबरवले जाते.
जो घाबरत नाही त्यालाच सगळे घाबरतात.
जो हक्क गाजवतो, त्याचे कर्तव्य विसरले जाते.
जो कर्तव्यच करत राहातो, त्याचे हक्क विसरले जातात.
जो टीकाच करतो त्याचेवर कुणी टीका करायला धजावत नाही.
जो प्रशंसाच करतो त्याचेकडून टीका ऐकण्याची सवय राहात नाही.
तुम्ही फक्त हसतच राहाल तर लोक तुमचे रडणे ऐकणार नाहीत.

दुसरा कोणी पडला तर त्याच्याकडे पाहून फिदीफिदी हसण्याची आपल्याकडे वाईट सवय आहे. पण त्यांना पाडणाऱ्या व्यक्तीने घेतलेले कष्ट दिसत नसतात असे माझे स्पष्ट मत आहे म्हणून मी “पडणे” एक कला हा लेख लिहितो आहे. सतत पडण्याची माझी दीर्घकालीन वाटचाल आहे, मी रस्तावर पडलो आहे, पाण्यात पडलो आहे, डोंगरावर पडलो, स्कूटर, बाईक, कार मधून देखील पडलो आहे, तसेच अनेक वेळा खड्यात देखील पडलो आहे, तसेच एकदा हवेतून देखील पडलो आहे. आता तुमच्या लक्षात आले असेच की “पडणे” या विषयावर बोलण्यासाठी माझ्यापेक्षा जास्त योग्य व्यक्ती या भूतलावर नाही आहे.