विडंबन

(विडंबनच आहे, ह. घ्या. हे.वे.सा.न.ल.)
.
.
.
.
महापुरुष आणि तीर्थस्थाने
बाप आणि आई
डोळ्या समोर आली नसतील तर नसू देत

कोरोना गो, गो कोरोना
साहेब म्हटले कोरोनाला
असा तो व्हायरस पुचाट
गेला घाबरून साहेबांना ||ध्रू||

आले आले ते परदेशी
घेवून आले व्हायरसला
खोकून शिंकून झाले बेजार
त्यांनीच आजार पसरवला
खटाखट देवूनी मुस्कटात त्याच्या
एकदा व्हायरसचा आवळा गळा
कोरोना गो, गो कोरोना
साहेब म्हटले कोरोनाला ||१||

कसला हा विषाणू व्हायरस
कोरोना नावाचा चायनाचा
थुंकू नका, हात तोंड धुवा
मास्क बांधा तुमच्या तोंडाला
कोरोना गो, गो कोरोना
साहेब म्हटले कोरोनाला ||२||

१
कोणा आटपाट शहराच्या
आटपाट गल्लीतील
आटपाट मिरवणूकीत
फेटा घालून ढोलचा ताल
साद दिली 'लय भारी'
रक्षकाने धक्का दिला
पतल्या गल्लीतून
तो सरळ रस्त्यावर परतला ;)
पण ती संध्याकाळ
तो फेटा तो ढोलचा ताल
ती साद तो धक्का
कुणा मनाच्या
कोणा कोपर्‍यातून
जाण्याचे नाव घेत नाही.:)

२
काय कराव? गणित सोडलं बॅलन्सशिट घेण्याचा प्रयत्न केला ना मेळ ना ताळ जमलेल्या संध्याकाळच्या infinite बडबडीत नक्कीच हरवून गेलो असतो पण इस गली उस गली मन भटकत राहीले तेव्हा कविता लिहू लागलो.

कांताला सुरु झाल्या वांत्या

नाव आलं पुढे लगेच अंत्या

अंत्या बोल्ला तो मी नव्हेच

असेल तो शेजारचा बंट्या

त्यालाच बघितलं व्हतं

शेतात गप्पा मारताना

परत आलो जाऊन तेव्हा बघीतलं

झुडुपात कोणीतरी हलताना

धरून आणला बंटी मंग

आवळली त्याची खुंटी

बंट्या बोलला मी तर बाबा

शेतात खपत होतो

खिल्लारी जोडी झुडुपामागं

त्यांनाच जोडत होतो

आईची आन, मी नाही केली घाण

शपथेवरती सांगतो

पकडा जाऊन राजुला

तोच कांतावर झुरतो

कांता करतेय वांत्या

तिला बघतं नव्हतं कोणी

क्रान्तितैच्या कविता म्हणजे मेजवानी असते. कितीदा तरी वाचून झाल्या असतील. तरीही पुन्हा वाचतांना फ्रेशच वाटत असतं!
तिची कविता नुसती वर काढूनही समाधान होत नाही. त्यासाठी हा एक विडंबनाचा प्रयत्न! यासाठीची प्रेरणा म्हणजे क्रान्तितैची एक अप्रतीम गझल.. मंजूर नाही

नको बंधने, जाच मंजूर नाही
जिभेलाच उपवास मंजूर नाही !

कसा मान द्यावा तुझ्या वर्तनाला?
सात्विक खाणेच मंजूर नाही !

तुपा शिंपडावे हलक्या पळींनी,
तुपाच्या गडूलाच मंजूर नाही

ना देवेंद्र देव इथे

ना उद्धव आहे साव

आजही बळीराजा भीक मागतो

पण , त्याला काडीचा नाही भाव

संगीत खुर्ची चालू झाली

पवार वाजवतायत बिगुल

हरेक पठ्ठ्या मग्रूर इथे

पण आपलीच बत्ती गुल

किती बघावं , काय बघावं

कळत नाही काहीच

जो तो आम्हाला नाग वाटतो

आपला वाली कुणी नाहीच

का लावला डाग नखाला ?

डोक्याची झालीय भेळ

कोण बसणार खुर्चीवरती

यातच चाललाय वेळ

लाज बाळगा जरा मनाची

पुरे हि शोभायात्रा

लोकप्रतिनिधी निवडून दिलेयत

कि वेड्यांची भरलीय जत्रा

कच्चा माल

घेतले तू उधार पैसे
आता देत नसशील
करण्यास ते वसूल
मी पुन्हा येईन

जात असले मी माहेरी
करू नका तुमची थेरं
पाहण्या ते सारं
मी पुन्हा येईन

नाही लिहीता येत पेपर
कॉपी जरी करशील
काय ते तपासण्यास
मी पुन्हा येईन

मला न दाखवता
व्हाटस अप मेसेज पाहता
काय ते पाहता ते पाहण्यास
मी पुन्हा येईन

लेख वगैरे लिहीता येथे भारी
पण या कवीतेला
प्रतिक्रीया देतात की नाही ते पाहण्या
मी पुन्हा येईन

चिदंबरमच्या भेटी मनमोहन आला
तो झाला सोहळा तिहारात
जाहली दोघांची तुरुंगात भेट
मनातले थेट मना मध्ये

मनो म्हणे, " चिद्या, तुझे घोटाळे थोर
अवघाची inx खाऊन टाकला
चिदू म्हणे, एक ते राहिले
तुवा जे पाहिले, पंतप्रधान पदावरी

मनो म्हणे बाबा ते त्वा बरे केले
त्याने तडे गेले प्रामाणिकतेला
मॅडम अट्टल, त्यांची रीत न्यारी
माझी पाटी कोरी राज्य करोनिया

चिदू म्हणे गड्या केली वृथा पायपीट
प्रत्येकाची कोठडी वेगळाली
वेगळीच ताटे वेगळीच वाटी
जेवायला भेटे पुन्हा डाळ भात