विडंबन

चरस गांजा अता मिळाल्या देई चिलम तुला
आजपासुनी घ्यावे अधिक तू ताज्या गवताला*

करुन रोल कागदाला त्यात सोडी तू अफिमा
आग पेटवून आणि घे तू शांत उरात धुमा
लपून कश ते मारुन कर या निर्मल दाहि दिशा
रात्री ऐशा अमर करुनि घे तव दिन शयनाला

दारु जशी गुत्त्यात, नस जशी राहे बटव्यात
बीडि जशी ओठांत, गुटखा हा बघ या गालांत
पाल जशी कच्चीत, रसाळ किमाम माव्यात
हृदयी तू साठवी ही नशा डोइत कश भिनला

--(निर्व्यसनी) स्वामी संकेतानंद

*गवत*= ग्रास

संपुर्ण मिसळपावात निरव शांतता होती,मात्र डू(आईडी) हातात पाटी घेऊन तिच्या शोधात निघाला होता, कोण होती ती! ती एक संपादकीय शक्ती होती ,की दुसरी कुणी जीने संपुर्ण मिसळपावाला शतशब्दग्रस्त करुन सोडले होते.अचानक डू ला समोरुन एक शत(शब्द) पावली जातांना दिसली तो हळुच तिचा पाठलाग करु लागला अचानक ती पावली गुल झाली आणि पुढच्याच क्षणी डू च्या अंगावर कुणी तरी पाठीमागुन हात टाकला ... .. कोण असेल डू च्या पाठीमागे ?

नुक्ताचं बुवांना भेटलो. त्याचा आफ्टरइफेक्ट =))
आमचा पेर्णास्त्रोत:माझी मुक्ताफळे
मुळ कवितेचा आशय खरचं खुप सुंदर आहे. पण हाताची खाज अगदीच नं आवरली गेल्याने धागाकर्त्याची माफी मागुन. :)

"यह जिलबी किस पक्वान का नाम है
किस कडाई मे तळती है आजकल
जाने क्यों लोग हमारे जिलबी को
काव्यप्रतिभा समझ रहे है आजकल"

"भुखे न आप थे ना हम, बस वक्त का तकाजा था"

"जिलब्या वाकड्याच असतात..आपण त्यात अर्थ शोधतो"

"तांब्या हमेशा शायर के हात मै ही होता है"

(मिपा बंद असताना मिपाला चरफडत खूप शिव्या दिल्या. अर्थात प्रेमाने! मग शनिवारी रात्री हे विडंबन सुचले आणि खफवर सोमवारी मिपा परत आल्यावर टाकले. तिथल्या आमच्या हितचिंतकांनी -कोण म्हणाले रे कंपू कंपू ते! - वा वा! वा वा! बोर्डावर पण टाकून बाकीच्यांनाही छळा, असे आम्हांस भरीला पाडल्याने - दू दू कुठले - खफवरच्या पुरात वाहून गेलेली आमची रचना महत्प्रयासाने वर काढली आणि इथे डकवायचे धारिष्ट्य करत आहे... नमनाचे तेल संपले...!)

प्रेमात, युद्धात आणि विडंबनात सारे काही क्षम्य असते असे मानून खालील भेळ तिखट मानून घेणे -

('खरे' कवी यांची माफी मागून...)

दोन-तीन दिवस अगोदर मला माझ्या एका मित्राने प्रश्न विचारला. ‘पटाईतजी सच सच बताओ आपने इंटरनेट पर लिखना क्यों शुरू किया’. त्याने विचारलेल्या प्रश्न ऐकून मी विचारात पडलो. मी अंतर्जालावर लिहिणे का सुरु केले? नकळत समर्थांचे वचन आठवले. समर्थ म्हणतात, ‘मरावे परी कीर्तिरूपे उरावे’. प्रत्येक नश्वर जीवाला अमर व्हावेसे वाटते. मृत्यू लोकात शरीराने कुणीच अमर होऊ शकत नाही. पण कीर्तिरूपाने आपण अमर होऊ शकतो. माझ्या मनात ही अमर होण्याची इच्छा दडलेली असण्याची शक्यता नाकारता येत नाही. मी काही राजा हरिश्चंद्र नाही, तरी ही मला उमगलेले सत्य मी माझ्या मित्राला सांगितले.....

मित्रहो, मिपावर सुंदर कवितांचा एवढा पाउस पडतो आहे की सारे वातावरणच बदलले. त्यातच संमं ने पण छायाचित्रकलास्पर्धेचा विषयपण पाउस निवडला आणि मग हे कवी लोक जास्तच पेटले. आमची प्रकृती थोडी नाजुकच. या बदललेल्या वातावरणाचा नाही म्हटले तरी परिणाम होतोच.
काल रात्री शेवटी विडंबनारीष्ट घेउन झोपावे लागले. तेव्हा कुठे सकाळी मोकळे मोकळे वाटले.

फ्रेश झाल्यावर ठरवले की चला पावसाळ्यात थोडी रंगपंचमी खेळूया...

आम्ही पाडलेल्या चकल्या चावायच्या आधी त्या चकल्यांमधले खरे पीठ कोणाचे आहे ते बघावे आणि मग आमच्या चकलीचा आस्वाद घ्यावा...

आमची प्रेरणा
.
.
.
ज्यांचे असे त्यांचेच का तुंबतात बोळे
सनी सिंहीणीस न्याहाळून का निघतात बोळे
चालू करा पारायणे पीतपुस्तकांची
असूनही सविताभाभी का अडकतात बोळे
दिवस वर्षांचे युगांचे जन्मोजन्मीचे
कोणासवे नाते बरे जपतात बोळे
शिवली वेस यौवनाची कधी काळी
आठवून ती यांचे घट्ट होतात बोळे
तू जरा आता काळवंडून ये ललने
रुपास दिपून यांचे आत सरतात बोळे
यांना पाहुन हलकेच तु हस सखे
निकोप वाढीस यांच्या रुततात बोळे