बरेच ब्राम्हवृंद,
घासुन-पुसून पुरंदरेंच्या पुरस्काराला सपोर्ट करतायत...
बरेच मराठे,
चिडून-दाबून पुरंदरे या व्यकती/जातीला विरोध करतायत...
उर्वरित महाराष्ट्र
'आम्हाला काही घेणं देणं नाही'
या तिरहाईत नजरेने या दोघांच्या (टिपिकल) महाराष्ट्रीय भांडनाकडं ‘साहजिक’ पाहतोय...
"अरविंद केजरीवाल ऑनलाइन सेना" दिवसभर
"वुई वांट मोदी एज अवर पीम" ला शिव्या देण्यात गर्कय...
उभे केलेले कारखाने बंद पाडून
तिकडं उस्मानाबादेत मोठमोठे साहेब
मोठमोठे मोर्चे काढ़तायत...
जशी मानवी बहुजनसमाजात जागृती झाली तशी ती, पशु-पक्षी समाजातही होऊ लागली. आधुनिक युगांत तर, शहरांत रहाणार्‍या पशु-पक्ष्यांना मानवी गाणी, साहित्य हेही समजू लागले आणि त्यांत आवड-निवडही निर्माण झाली. त्यांनीही जनसभा घेऊन आपापल्या मागण्या मांडायला सुरवात केली आणि मानवी साहित्यसंमेलनासारखेच ठरावही पास केले. अशाच एका सभेचा हा इतिवृत्तांत.
सर्वप्रथम सभाध्यक्षांनी सर्वांचे स्वागत केले आणि आपल्या दोन तासांच्या भाषणाने पशु-पक्ष्यांना झोपेला आणले. नंतर सर्व औपचारिक विधी संपल्यावर , ठरावांसाठी मुद्दे मांडण्याचा प्रस्ताव मांडला गेला.
दूरदर्शन वाहिन्यांवर, ज्वलंत आणि गंभीर मुद्यांवर चर्चा कश्या रंगतात....
हात हलवीत हातवारे आले, हा! हा! हा!. आज रंगणार सुरांची चर्चा, माऊ, कुत्रा, कोकीळ, कावळा, कोण सुरेल तुम्हीच ठरवा. (मनातल्या मनात इथे माझाच निर्णय अंतिम असतो) हा ! हा! हा!.उडी मारुनी मनी आली बारीक आवाजात हलकेच म्हणाली, हातवारे भाऊ, आवाज आहे माझा गोड, सदा गाते म्याऊ म्याऊ म्याऊ.तेवढ्यात ओरडला दादा कुत्रा, हळवा-बुजरा गळा तुझा, खर्जातला बघा सूर माझा, भों भों भों भों भों.
मुपीवरील माझ्या निवडक प्रतिक्रिया
लेख दुसरा...
हा एक प्रयोग आहे... माहित नाही किती जणांना कनेक्ट होऊ शकेन...
प्रतिक्रियांची वाट पाहत आहे...
........भाषेरी कुंपण.........
"यह प्यार किस चिड़िया का नाम है
किस पेड़ पर रहती है आजकल
जाने क्यों लोग हमारे अल्फाजों को
प्यार समझ रहे है आजकल"
"बेवफा न आप थे ना हम, बस वक्त का तकाजा था"
"शब्द सरळच असतात..आपण त्यात अर्थ शोधतो"
"दर्द हमेशा शायर के दिल का ही होता है"
"दिल धड़क रहा है
सांस फूल रही है
दिल बीमार है उनका
क्योंकि उसमे रूह नहीं है"
"बड़ी शिद्दत से उन्हें मनाया था
रूबरू हुए तो धड़कनो ने काम तमाम कर दिया
उसकी दर पर आज फरियाद लेकर गए
उसने दिल की धड़कनो की दुहाई दी"
मिसळपाव वरचा हा पहिलाच लेख... तुमच्या प्रतिक्रिया नक्की कळवा!!
----------------------------------------------------------
कजग्जझगजड़कन!!शजसब्दक,ण्डजकसब्.जस:जबसहस्जबक्स.
धस्खड्ज्ज्सब
शजसजशब्सज्जश्
ज्जज्जबजशीजशहीह्ह्ज्झह...
तो नुकताच वाचायला शिकला आहे.
रोज रात्री चौकातल्या सायकल पंक्चरच्या दुकानात जाऊन तो पेपर वाचत आहे.
वाचायला यायला लागलं अन तो आनंदला. वाचलं. कर्जमाफी होणार. अन तो आनंदला.
तो मजूर, त्याला स्वत्:चं शेत नाही.
त्याला वाचायला येतं म्हणून तो आनंदला. कर्जमाफीला नाही.
संपर्क कायम आहे आमचा पण अर्थात विलंबित लयीत. आता भेटायची इच्छा अजिबातच नाही. ते दु:खं तसंच, तिथेच गोठलंय. समोर उभ्या समस्येला पाठ दाखवणं मान्य नव्हतंच कधी. मग जे घडलं, ते स्वीकारलं गेलं.
(मिपा बंद असताना मिपाला चरफडत खूप शिव्या दिल्या. अर्थात प्रेमाने! मग शनिवारी रात्री हे विडंबन सुचले आणि खफवर सोमवारी मिपा परत आल्यावर टाकले. तिथल्या आमच्या हितचिंतकांनी -कोण म्हणाले रे कंपू कंपू ते! - वा वा! वा वा! बोर्डावर पण टाकून बाकीच्यांनाही छळा, असे आम्हांस भरीला पाडल्याने - दू दू कुठले - खफवरच्या पुरात वाहून गेलेली आमची रचना महत्प्रयासाने वर काढली आणि इथे डकवायचे धारिष्ट्य करत आहे... नमनाचे तेल संपले...!)
प्रेमात, युद्धात आणि विडंबनात सारे काही क्षम्य असते असे मानून खालील भेळ तिखट मानून घेणे -
('खरे' कवी यांची माफी मागून...)
कितीदा तरी रे आले होते,
खूण ओळखीची शोधत होते,
नाहीच झाली पण भेट आपली,
मी उम्बर्यातच थिजले होते.
किती जपून आणले शब्द होते,
तुझ्या ओंजळीत ते द्यायचे होते,
मौनात वेदना डोळ्यांत विझल्या,
शब्द कधीच रे निसटले होते.
किती अंतर चालून आले होते,
आता कुठे बघ विसावले होते,
दिशा साऱ्या का अंधारून आल्या,
की गावच तुझे बदलले होते.
अस्पष्ट जे मनास स्पर्शुन गेले होते,
मूर्त रूप मी त्याला देत होते,
कधीच नाही केले व्यक्त तू ज्याला,
ते अव्यक्त प्रेम माझे आयुष्य होते.
