मी हळूहळू पण निश्चितपणे
पार दिसेनाशी होईन
तेव्हा तू चौकट ओलांड,
आणि निघताना.....
आपल्या हसल्याबोलल्या
आवाजांची फूले घेऊन ये
आपल्यातल्या गहिवरांचे
कढ, न हिंदकळता आण
मी न ओलांडलेली अंतरे
तू सहजच पार करुन ये
माझे न उच्चारलेले नाव
चारचौघांत सरळच घे
सगळे उठून जातील तेव्हा
आपल्यातल्या शब्दांची
आरास मांड
त्यानंतर आपोआप दिवा लागेल
तुझ्या डोळ्यांतले पाणी विझेल
अंतरीच्या स्पंदनांची
भावना मी वदतो....
रत्नहार बिंदूंचा....
तव कोमल कंठी शोभतो!
लाजुनि तू शलाकेपरी...
क्षणार्धात लोपसी...
त्या क्षणिक रूपाच्या मोहात;
निळावंति मी गुंतलो....
सागर-नभापरि मी तृषार्त...
तू बरसती नभरेखा...
मिलन आपुले क्षितिजावर...
त्या क्षणास मी आतुरलो....
जिच्यासाठी झटून दिनरात
दिली परीक्षा प्रीतीची
आज भेटली ती, होऊन
गर्भार सातव्या महिन्याची!
मावळला ध्यास, गळाली आस
गळ्यापाशी कोंडला श्वास
म्हणतील मामा, तिची लेकुरे
भीती मला त्या नात्याची!
क्षण पदोपदी झुरण्याचे
नकळत मागे फिरण्याचे
आता आठवती ते खर्च
आणि उसनवार मित्रांची!
आता काय, शोधू दुसरी
तीही नसेल तर तिसरी
करणार काय, मुळातच
आहे, बागेत गर्दी फुलांची!
- संदीप चांदणे
आयुष्यात कोणाची तरी साथ असणं खूप गरजेचं असत म्हणून कोणीतरी आपल्यासोबत कायम असाव त्याच वर्णन मी या कवितेत केल आहे. तुम्हाला ही कविता कशी वाटली हे तुम्ही कंमेंट ने कळवू शकता. https://www.truptiskavita.com
प्रहर चालला तो दुपारचा
त्यातून घन आलेले दाटून
दमट जराशी हवा पसरली
लपाछपी खेळतसे ऊन
दूर कुठे तो बसून रावा
घालीत होता किर किर शीळ
उदास होते आयुष्य झाले
सरता सरेना आजची वेळ
अशाच वेळी बसून एकटा
हळूच असे तो निरखत तिजला
एक भेंडोळे एक लेखणी
होता हाती घेऊन बसला
काही अंतरावर ती होती
घागर बुडवीत पाण्यामध्ये
रेखीव काया लवचिक बांधा
वर्ण गोमटा कपडे साधे
तिला ना होती जाणीव त्याची
गुणगुणतसे आपल्या तंद्रीत
आडोशास तो बसला होता
काही खोडीत काही लिहीत
नजरेतून पायउतार होणं
कधी जमलंच नाही
काय शोधत होतो अखेरपर्यंत
ते कधी कळलंच नाही
तो वेग मंदावला असाच
वारा बेभान वाहतच होता
धावता धावता कधी थांबलो
ते कळलंच नाही
खाली जमिनीवरूनच घेतला
वेध मी आकाशाचा
इच्छा मनात धरिता
तारा निखळून पडला
काय मागितलं होतं
अन काय पदरात पडलं
ते समजलंच नाही
सांगोपांगी कथा बहू ऐकल्या
काही ठेवल्या मनात
तर काही ओठात
जे घडलं प्रेमात माझ्या
ते तुला सांगूनही कधी कळलंच नाही
माझं प्रेम माझ्याकडेच राहिलं
प्रेम रंग ही कविता प्रेमाच्या विविध रंगांवर केली आहे . तुम्हाला ही कविता कशी वाटली हे तुम्ही कंमेंट ने कळवू शकता.
प्रेम रंग
रंगते मी नेहमीच
तुझ्या रंगांमध्ये
हसते मी नेहमीच
तुझ्या हसण्यामध्ये
खरंच खूप सोपी नसत
दुसऱ्यान मध्ये रंगण
तुझ्या साठी केलंय मी
माझं सोपी जगणं
तुझ्या माझ्यातले रंग
अशेच नेहमी उमलु दे
तुझ माझ प्रेम
कायमच मनी बहरूदे
रंगताना मला तुझी
साथ असुदे
चुकली जरी वाट माझी
तरी हाथी हाथ असुदे....
सरसरत्या सरिनी
तुझी आठवण यावी
रिमझिम पावसात
माझ्या सवे तू भिजावी
हुरहुर काळजात
किती माझ्या ग मनाची
तगमग फार होई
कशी तुला कळवावी
हुरहुर काळजात
किती माझ्या ग मनाची
तगमग फार होई
कशी तुला कळवावी
कधी उगवतो दिस
तोहि मावळू पाहतो
तुला कुशीत ग घेण्या
जिव कासाविस होतो
झालो मायेला पारखा
तुझ्या माझ्या विरहाने
दोन शब्दाच्या प्रेमाला
आत्ता किती ग बहाने
कधी डोळे मिटताहि
स्वप्ने तुझीच का यावी
किलबीलती पहांट
तुझ्या सवेच दिसावी
सैल असावी मिठी जराशी,
हळूच वळुनी तुला बघाया,
अर्ध्या मिटल्या तव नयनांचे,
ओले हळवे चुंबन घ्याया..
रेशीम काळे केस उडोनी,
कुरळ्या लाटा बाहुंवरती,
मऊ मुलायम आखीव रेखीव,
घटद्वयांना व्यर्थ लपवती...
जरा विसावून सिंहकटीवर,
मधूर मादक श्वास फुलावे,
अधीर कोडे या विश्वाचे,
गहि-या डोही उकलून यावे..
पहाटवारा लगबग करतो,
घेऊन येतो थोडे केशर,
स्वर्णीम करतो शर्मिल गाला,
तलम तृप्तीचे शिंपून अत्तर..
( पहिली ओळ रेखोकडून उधार घेतली आहे..)
मंद धुंद ही हवा...
सहवास तुझा हवा हवा..
नितळ कांतीवरील दवातून..
ओघळू दे गंध नवा!
पहाट वारा... सरसर काटा..
नयन पुष्पे अर्धोन्मलीत ती..
कोकीळ कंठी माळ अडकली;
युगुल कबुतरे मूक होती!
मोहक कटीवर घट्ट मिठी अन्..
कुंतलात त्या मन बहकले!
नव यौवना तू.. मोहक.. सुंदर..
सूर्य किरणांनाही मोह पडे!
