वेड लागे या लाजऱ्या कळीला
ओघ प्रितीचा दिगंतर परिमळला
सख्या अनुरागाचे इंद्रजाल तुझ्या नयनी
निर्मल भाव फुलला उभ्या गगनी
ह्रदयाची उमलूनी पाकळी मोगरा दरवळला
आर्त गीतांचे झाले गोड सूर
चांदण्यांची पैंजणे घाली साद मधुर
मिठी घाली जीव सख्या तुझ्या काळजाला
गूढ अबोल सावली डोळ्यांत दाटली
वाट हसऱ्या फुलाची त्यांत दिसली
ओढ अनिवार छळे सख्या या घडीला
---------------------------------------------
बायकांच्या बडबडीने जेव्हा
इच अँड एव्हरीजण कंटाळला
'रोज शंभरच शब्द बोलायचे'
सरकारने नियम काढला
मला फारसा त्रास नव्हता
नेहमीच मी कमी बोलायचो
गप्पा,भांडण,उपदेश
मोजक्या शब्दांत मांडायचो
नियम लागू व्हायच्या थोडं आधी
मला भलताच नाद लागला
एका गोग्गोड बडबड्या पोरीवर
नकळंत जीव जडला
व्हॅलेंटाईन डे च्या दिवशी तिला
प्रपोज करायचं ठरवलं
शंभर शब्द काय बोलायचे
गणित मांडायला घेतलं
तुझ्या अंतरीची, मला जाण आहे;
जरी गीत माझे, तुला ताण आहे.
जरी ना निथळली, कधी कांत माझी;
तुझे पावसाळे, मला रोष आहे.
..............................................मुकुंद
उकलत मनाची पाकळी
सांज हळवी होते; कधीतरी.....
भिजवून पापणी ओली
रात्र हळवी होते; कधीतरी.....
चुकवून पाहारे सारे
नजरा-नजर होते; कधीतरी.....
मोडून मनाची दारे,
तिची आठवण
उच ...!
येते;
ऊ...च...!!ऊ...च...!!!
(इतक्या रात्री कोण आठवण करतय कोण जाणे ?)
कधीतरी.....
-मुकुंद
अजून एक काव्यकथा घेऊन आलोय,
अजून एक हृदयव्यथा घेऊन आलोय.
वेदना जुनीच...,
पावसामुळे पुन्हा फुललेली,
कॉफीच्या वादळासह,
पुन्हा मनात सललेली.
अंगणभर पसरलेला पाऊस, कुंपणाशी गुंतलेला गारवा,
उंच भिंतीच्या आडोशाला, गारठलेला पारवा |
गारठलेला मी, अन् थिजलेल्या स्मृती,
जुन्या जखमा पालवण्याच्या, पावसाच्या या जुन्याच रिती ||
म्हणून हा पाऊस मला आवडत नाही.....
स्पर्श वेडे चांदव्यात रूतलेले
खुळ्या अंबरी भाव फुललेले
गेले ढळलेल्या टिपूर रानातूनी
कवडसे गुंतवीत शुभ्र घाटातूनी
शीळ घालीत पवनाच्या दारी
सुरांनी विणली नक्षी त्यावरी
झाकले आभाळ उधाणलेल्या तिमिरातूनी
किलबिल्या रात्री मोकाट फिरूनी
डोळ्यांत बिलगणारे ते काजळनाते
हसूनिया हे ह्रदयातूनी गाते
चांदण्यात उतरूनी आला मुलूख
सुटे गुंता नसे चांदणे नसे तिमिर
नक्षत्रे सारी फिकी ते तुझे चंद्रमुख
अंगणातील जाई हरवली सुगंधात
लोटूनी भय ये तू क्षणात
पांघरली कुसूमांनी रात्र काजळी
शहारतो गारवा राहूनी वल्लरीत
कोवळे चांदणे पानापानांत उतरले
लहरतो चांदवा पाहूनी जलात
चोरपाऊलांच्या मार्गातील धुंद झाली रेती
लाजिरे गुलाब हसले मोरपिसात
नजरेचे म्रूग लागले दौडू
सजे माणिक हिरव्या त्रूणात
ये सामोरी कर दूर चलबिचल
पायघड्या ठेवूनी उभा मी परसात
अधीर डोळ्यांत डुले काजवा
भिजू दे निशा दिव्य तुझ्या सहवासात
अंगणातील जाई हरवली सुगंधात
लोटूनी भय ये तू क्षणात
पांघरली कुसूमांनी रात्र काजळी
शहारतो गारवा राहूनी वल्लरीत
कोवळे चांदणे पानापानांत उतरले
लहरतो चांदवा पाहूनी जलात
चोरपाऊलांच्या मार्गातील धुंद झाली रेती
लाजिरे गुलाब हसले मोरपिसात
नजरेचे म्रूग लागले दौडू
सजे माणिक हिरव्या त्रूणात
ये सामोरी कर दूर चलबिचल
पासघड्या ठेवूनी उभा मी परसात
अधीर डोळ्यांत डुले काजवा
भिजू दे निशा दिव्य तुझ्या सहवासात
ती एक वेडी
जुन्या आठवणींचा कोष
मनाच्या कोपऱ्यात ठेवणारी
एक दिवस तिच्याही नकळत
हा कोष जाणिवेत आला
बघता बघता त्यातनं
एक सुंदर फुलपाखरू निघालं
तिच्या तळहातावर अलगद बसलं
अगदी विश्वासानं
ती कुतूहलाने त्याच्याकडे पाहत राहिली
त्याची ओळख पटवू पाहू लागली
हळूच त्याने पंख मिचकावले
तिला वाटलं
ते काहीतरी बोलतंय मिश्कीलपणे
ओळख पटली
ती हसली
तिच्या कल्पनेपेक्षाही ते आकर्षक निघालं
त्याच्या रूपानं हरखून गेली
जुन्या आठवणीत हरवून गेली
एकटेपणी त्याच्याच विचारात डुंबून गेली
