हरवलेले गीत भेटेल का गं
प्रथम नेत्रीची प्रीत भेटेल का गं
बघ भावनांचा कल्लोळ झाला
आज तरी वेळ भेटेल का गं ।।
व्यवहारी विचारी पेलून सारी
ह्रद्याशी ह्रद्य खेटेल का गं ।।
तु ग्रृहलक्ष्मी मी अन्नदाता
तु मायाममता मी इःकर्तव्यता
मेळ दोघांचा होईल का गं ।।
गलित तन झाले मन न झाले
आज तरी चांद उगवेल का गं ।।
-सुर्यांश
.
शब्दांमागे धावण्यात
'बघणं' राहूनच गेलं
रस्त्याकडेचं इवलं रोपटं
कुणी न बघताच मेलं
शब्दांचा पसारा हवा
मोर-पिसारा नको
शब्दात उलगडून सांगा
'नुस्तं बघणं' नको
'नुस्त्या' बघण्या-ऐकण्यात
सौंदर्यगंध दरवळतो
समजून घेण्याच्या नादात
तोच नेमका हरपतो
आमचे परम मित्र व मिपावरचे जगप्रसिध्द कवीवर्य मा रा रा संदिपचंद्र रावजी चांदणे साहेब यांची क्षमा मागुन
माझे हे काव्य पुशप रसिक वाचकांच्या चरणी सविनय सादर करतो.
(मुलिंनी धरु नये अबोला)
मुलिंनी मुलांशी अबोला धरुन बिचार्‍यांना अडचणीत आणू नये
त्यांच्या मनात विराटच्या झंजावाती खेळी बद्दल विचार चालू असतो
घर गळतंय माझं
तस ते नेहमीच गळत
पण पाऊस आला कि
उडतात छतावरच्या
दोन चार काड्या
अन पाऊस येतो
आत येतो जोराचा
घर गळतंय माझं
थेंबाच शहर झालाय
पाण्याने तुंबलंय
वाट पाहतेय निचरा होण्याची
छताला भोक आहेच
पण जमिनीला करतेय
निचरेल ... आपोआप
घर गळतंय माझं
दोन्ही हातांनी
मी छत संभाळतेय
पण त्याचाही कंटाळा आलाय
आकाशाला चिटकवून
ठेवायचा प्रयन्त चाललाय
एक स्वप्न होत माझं
तुझ्यासोबत आयुष्य घालवायचं
तुझ्यासाठी कोणत्याही परिस्थितिला
निडरपणे सामोरं जायचं
माझ्या सुखात तुला हसवायचं
अन् तुझ्या मी रडायचं
तुझ्या ओठांवरच्या एका हास्यासाठी
काहिहि करायचं
एक स्वप्न होत माझं
तुझं मन जिंकायच
एक स्वप्न होत माझं
तुझ्यासोबत तुझ्या घरात राहायचं
त्या घराला आपलं घर बनवायचं
आपल्या घराला सजवायचं
घरातल्या प्रत्येक गोष्टीसोबत
आपलं नात जपायचं
घर फुलाप्रमाणे फुलवायचं
फक्त एक स्वप्न होत माझं
अशी एक फक्त कल्पना असावी.
सोनेरी त्या क्षणाला एकांताची साथ असावी...!
गुलमोहराचा बहर,
आणि तिथेच आपली भेट असावी...!
जसे एखाद्या पाखराची,
गोड ड्रीम डेट असावी...!
तू मात्र,,,
आवडत्या आकाशी रंगाच्या,
पोशाखात असावी...!
आकाशालाही हेवा वाटावा,
इतकी तू सुंदर दिसावी...!
निरोप घेतांना डोळ्यांमध्ये,
अश्रूची एक झलक असावी...!
डोळ्यामधले भाव जाणूनी,
नाजुकशी ती मिठी असावी...!
जीव ओतला तुझिया पायी,
आशा तुझीही हीच असावी...!
एकमेकांची साथ अशी ही,
तु गेलीस पण
हा मावळता सुर्य
पौर्णिमेचा चंद्र आणि चांदण्या
तेथेच स्तब्ध राहिल्या
फक्त तुझ्यासाठी
मनामध्ये प्राजक्तांच्या
फक्त तुझ्यासाठी
एकदा वादळ ही सुटले
पण ते ही शांत झाले
फक्त तुझ्यासाठी
येत्या पावसाळ्यात
आनंदाचे झरे वाहणारे
फक्त तुझ्यासाठी
शेवटी-शेवटी या
फुलांमधील गंध ही
सुगंधीत होणार
फक्त तुझ्यासाठी
आकाशातील तार्यांचा
शितल गारवाही मंदावणार
फक्त तुझ्यासाठी
तो रोजचा वारा आहे
पण तो रोजचा आहे
पण तो तुला विसरणारा आहे
तुझी खुप आठवण आली तर काय करु?
तुलाही माझी आठवण करुण देऊ
की एकटीच तुझ्या आठवणीत झरु
तुझ्याशी बोलावसं वाटलं तर काय करु?
स्वत:शीच गप्पा मारु
की अबोल राहुन मौन व्रत धरु
तुला बघावस वाटलं तर काय करु?
तुला शोधत राहू
की स्वत:ला एकांतात नेऊ
तुला स्पर्श करावासा वाटला तर काय करु?
तुझा पहिला स्पर्श आठवू
की तु आता माझा नाहिस ही मनाला जाणीव करुन देऊ
तुझी आठवण घेऊन जाऊ
की तुला विसरण्यासाठी जीव देऊ...!
अवखळ अवखळ या भावना...।
तुझ्याविना जिव माझा आहे रिकामा ।।
तू साद दे
मी ऐकतो...
बघता तुला
मी हरवितो...
ही स्पंदने.....तुझीच आता.....।।
अवखळ अवखळ या भावना...।
तुझ्याविना जिव माझा आहे रिकामा ।।
शोधत होतो तुला, चारही दिशा जरी ।
कळले ना कधी, होते जवळी तरी ।।
शब्द जेव्हा तुझे, येती कानावरी ।
प्रेमळ दवबिंदू जणू, बनती पानावरी ।।
श्रावण सरीनीं मला भिजु दे आता ।
भेटल्याचा तू आनंद कळू दे जगा ।।
परी समान स्पर्श तुझा जाहला मना ।
परीस स्पर्श ऐकून होतो मिळाला पुरावा ।।
गरज आहे मला आज
त्या तुझ्या आधाराची
अडखळणारे पाऊल माझे
सावरणार्या तुझ्या हातांची
गरज आहे मला
तुझ्या त्या मोहक मिठीची
दडपण असता या मनी
तुझ्यात स्वत:ला सामावून
टाकणार्या त्या बाहूंची
गरज आहे आज मला
त्या तुझ्या कोमल प्रितीची
भय दाटताच या मनी
आपलेपणा देणार्या
त्या तुझ्या स्पर्शाची
गरज आहे आजही मला
माझ्यावरच्या त्या तुझ्या
नि:स्वार्थी प्रेमाची
सारे जग असुरक्षित वाटतांना
तू जवळ आहेस या जाणिवेची
गरज आहे मला
खूप गरज आहे....
