विचार

नमस्कार मिपाकरांनो,

कोणतीही स्त्री कुठेही जात असली, कुणाला भेटत असली, कुठंही उपस्थित असली तरी तिला एक प्रश्न हमखास विचारला जातो, किमान काही काळापूर्वीपर्यंत विचारला जायचा, तो म्हणजे "तुमचे मिस्टर काय करतात?"

हा प्रश्न विचारला जातो सहज, पण जणू त्या स्त्रीची संपूर्ण "औकात" जोखण्यासाठी विचारल्यासारखा हा प्रश्न असतो. ह्या एका प्रश्नाच्या उत्तरावरुन तिचं संपूर्ण स्टेटस विचारत्याला कळतं.

नवरा डाॅक्टर, इंजिनिअर असेल तर फारच उत्तम. प्रथम श्रेणी, प्रथम पसंती.

ही सत्य घटना आहे. विश्वास ठेवा अगर ठेवू नका असं म्हणत नाही. विश्वास ठेवाच.

त्यावेळी मी एका निमशहरात नोकरी करत होते. त्यावेळी मी आणि माझी एक मैत्रीण रोज पहाटे चांगलं चार, पाच किलोमीटर फिरुन यायचो. व्यायाम म्हणून. पहाटे पाच वाजता जायचो आणि सव्वासहा साडेसहा वाजता परत यायचो. दोघींची वयं पस्तिशीची. घरात नवरा, मुलं.

पता नही था कि दिन भर गये है। चलो बुलावा आया है,यमदूत आये , उसे चलने के लिए बोले। बंदा बोला जनाब इतनी भी क्या जल्दी है। अभी आये हो मेहमान नवाजी तो करने दो। जिंदगी मे एक बार ही आते हो। खातीर तवाजा करना हमारी फितरत है। यमदूत बोले हमे उल्लू मत बनाओ। जिस शाख पर तुम बैठे हो कुछ दिन पहले वो हमारी थी। हमे पता था तुम कहां होंगे इसलीये हमारी ड्युटी लगी है। जब रियायत हमे नही मिली तो तुम्हे क्यू?

आमचे एक निसर्ग प्रेमी मीत्र, यांनी ट्विटर वर गुलबक्षीच्या फुलांबद्दल माहिती दिली.
वाचता वाचता सहज एक विचार डोक्यात आला आणी मन पन्नास वर्षे मागे गेल.विचार आला की नाती कशी असावीत, गुलबक्षीच्या वेणीसारखी, सहजपणे एकमेकात गुंफलेली .

लहानपणी आमच्या परसदारी गुलबक्षीची रोपे होती. झुडूपवर्गीय, नाजुकशी ,हिरवीगार पाने, नाजुक , रंगबिरंगी फुलांनी बहरलेली. फुलांचे रूपांतर हलक्याफुलक्या काळ्या छोट्या बियां मधे व्हायचे. ती छोटीशी बि बंद ओठांवर ठेवून फुकंरीने जास्तीत जास्तं वर उडवायची आसा आम्हां मुलांचा खेळ.

चाफ्याच्या पाच पाकळ्यांनी एकत्रितपणे पंचप्राण पेलले आहेत.याचा गंध कोमलपणा ,बहरण्याची मुक्त छटा आपल्या पंचइंद्रीयांना अमूर्त आनंद देते.देवचाफा ,गुलाबी रंगाचा चाफा ,सोनचाफा या प्रकारच्या फुलांच्या सुगंधाच्या राशींनी परिसर घमघमला आहे.वसंतोत्सवामध्ये चाफ्याच्या फुलांची रेलचेल फांद्याफांद्यावर दिसते.दगडाला पाझर फुटणे जसे ओलावा देते,तसेच डहाळीवर चाफ्याची असंख्य फुललेली फुले ओबड धोबड फांद्यांची शोभा वाढवतात.

काहीसा पोपटी देठ मनामध्ये सुखाची नांदी सांगतो.तर अर्धोन्मिलित उमललेल्या अवस्थेतील सोनचाफा समाधिस्त भासतो.

भुकेवरुन आणखी एक गंमत आठवली. एम.ए.नंतर मला जर्नालिझम करायचं होतं. त्याकाळी प्रत्येक घरात फोन नसायचा. आमच्याही घरी नव्हता. माझं वर्षापूर्वीच लग्न झालं होतं. त्यामुळे मैत्रीणींचाही संपर्क राहिला नव्हता. मला जर्नालिझमची माहिती काढायची होती. प्रवेशाची प्रोसिजर समजावून घ्यायची होती. पण कशी घेणार?

त्यावेळी मोबाईल, गुगल वगैरे काही नव्हतं. व्होकेशनल गायडन्सचे कोर्सेस कधी सुरू व्हायचे, कधी संपायचे कळायचं नाही. मी एका निमशहरातून पुण्यासारख्या शहरात एखाद वर्षापूर्वी आले होते. अजूनही घराबाहेर पडलं की बावचळल्यासारखं व्हायचं. जर्नालिझमची इन्स्टिट्यूट कुठं आहे हे माहीत होतं.

1992 पासून मी दरवर्षी दिवाळी अंक विकत घेतो. सुरूवातीला काही वर्षे, म्हणजे साधारण 2006 पर्यंत, हवे असलेले सगळे अंक लगेच विकत घेत होतो, पण 2006-07 च्या सुमारास समजले की, डोंबिवली येथे मार्च-एप्रिल मध्ये, हेच दिवाळी अंक, कमी पैशांत मिळतात. त्यामुळे, 2-3 वाचनालयातून हे अंक गोळा करतो.

नमनाला, इतके तेल भरपूर झाले.

आता मुळ मुद्द्याकडे येतो....

ह्यावर्षी खालील अंक घेतले

मी रेडियोवर नोकरी करत असतानाची गोष्ट. मी माॅर्निंग ड्यूटी करत होते. मी पहाटे चार वाजता उठले. माझं आवरलं. सासूबाईंना बाय करुन आणि झोपलेल्या मुलाचं पांघरूण नीट करुन, पावणेपाचला मी माझी कायनेटिक सुरू केली. अर्ध्या रस्त्यात आले आणि लक्षात आलं की डबा घरीच राहिलाय. परत जाणं शक्य नव्हतं. साडेपाचला ट्रान्समिशन ओपन होणार होतं. त्याआधी मटेरियल चेक करायचं होतं.