माझा कावळा अजब
जीवखड्याशी खेळतो
इहलोकीच्या अंगणी
परलोक धुंडाळतो
माझा कावळा गणिती
तेरा आकडे मोजतो
आठ नख्यांच्या अष्टकी
पंचप्राण मिळवितो
माझा कावळा तत्वज्ञ
गुह्य विश्वाचे जाणतो
जे जे पिंडी ते ब्रह्मांडी
पिंड फोडून सांगतो
पैलतीरी कोकताना
हळवा का होसी काऊ
जीवखड्याची रे माझ्या
आज नको वाट पाहू
पहाडावरची लाल माती
एक दिवस खसली
खसत खसत जाऊनस्यानी
सयरामंदी पोचली
वावरावरची लालमाती
माट्यासंग उडली
उडत उडत जाऊनस्यानी
सयरामंदी बसली
सयर झाले लाललाल
सप्पाच्या सप्पा लाल
लाल रंग
परसाच्या फुलाईचा
जंगलाच्या विस्तूचा
लाल रंग
उगोत्या सूर्याचा
जरत्या निव्याचा
खोकलून खोकलून
छाती होते लाल
पायाले काटा गडते
माती होते लाल
लाल रंग
धमनीच्या पान्याचा
जवसाच्या घान्याचा
लाल रंग
तिखट बुकनीचा
कपार कुकवाचा
काय मिळविसी कान्हा मजला सोडूनिया एकटी
यमुना तीरी राधा रडते शोकाकुल बासरी
प्रेम तुझे ते खरे असोनि तू का जवळी नसे
ही मथुरा आज का मला स्मशानापरी भासे
कशी परीक्षा असे मुकुंदा वेड्या प्रितीची
कसले बंधन कसले अंतर कसल्या रीतीची
नको जाऊ रे सोडून कान्हा अश्रू तुला सांगती
नको तुझा तो विरह अन नको श्वास तुझ्यावाचूनि
अमर असे हे प्रेम आपुले अधीर परी आशा
अरे तुला का आज ना कळे या प्रेमाची भाषा
शपथ तुला परी देवू न शकते तव कर्तव्यापरी
वाट पाहील हा प्राण तुझी बघ याच यमुना तीरी
॥श्री॥
गँ गण ण ण ण,गँ गण ण ण ण
गँ गण ण ण ण, गँ गणपतये
देवांमाजी, अग्रदेव तू,
त्रिवार वंदन स्विकार अमुचे॥धृ॥
हे शिव-शक्तिच्या संगमा
हे बुद्धि-युक्तिच्या अग्रजा
त्या श्रुती-स्मृतिंचा पाठक अन तू
वेदांची रे मंत्रणा !
विद्या-कला
ठायी तुझ्या
तू सर्वेश्वर तुज वंदना ॥१॥
तू श्रेष्ठ लिपीक तुजला गती
हे देवांच्या सेनापती
रविचंद्रधिनायक विश्वही तुजला
सुर्याने ओवाळती
सिद्धेश्वरा,
विघ्नेश्वरा,
हे करूणाकर , तुज मोरया ॥२॥
आम्ही बायका म्हणजे बोलीभाषा, बोलघेवड्या !
चुलीपासून फोनपर्यंत बडबडबड, गप्पागोष्टी....
लिपीबिपीचे बंधन नाही
व्याकरणबिकरण... हे काय असते?
आम्ही बोलतो अनंत बोलीतून ....
कुजबुज जितकी थरथरणारी
तितके भांडण कडकडणारे
कठोरतेचा शीण आम्हाला
मवाळतेचा शाप तसाही
पण बोली आमची जपून ठेवतो....
अर्थाचा पण अनर्थ करू....
खिल्ली तुमची सहज उडवू
निरर्थाला अर्थ देऊ...
पण तुटका संसार नेटका करू....
मी चालून आलो अशाच वाटा
ज्या माझ्या नकळत
मुक्कामी पोचवून निरोप घेण्याआधी
पुढील प्रवासाच्या धुंदीतच
हरखून गेल्या
मी मोजून आलो अशाच लाटा
ज्या माझ्या नकळत
किनाऱ्यावरी फेनिल होऊन फुटण्याआधी
सागर तळीची अपार शांती
पिऊन आल्या
मी शोधून आलो अशाच ओळी
ज्या माझ्या नकळत
विस्मरणाच्या वादळात पडझडण्याआधी
शब्दभूल पाडीत कुणाच्या
ओठी रुळल्या
वृद्धाश्रम
आज एका आजीला
मी वृद्धाश्रमात पाहिलं
तीच्या डोळ्यातील दुःख
मी जवळून अनुभवलं
ती निराश होती
हतबल होती
दाराकडे नजर रोखून
वाट बघत होती
काय चुकलं तिचं की
वृद्धाश्रमात तिला राहावं लागतंय
सार काही मुलाला देऊन
तिला मात्र अस जगावं लागतंय
डोळ्यातले अश्रु ही
तिचे काही वेळाने थांबून गेले
पुण्य केलं की पाप
हे तिला ही कळेनासे झाले
म्हणुनच म्हणते की ……..
नका रे मुलांनो
वागु असे
आई वडिलांपेक्षा श्रेष्ठ
ह्या जगात कोणी नसे
जी माणसे कुठल्याच
डिजीटल प्रोफाईल मध्ये
नसतात,
त्यांचे जगणे कसे असेल,
हा प्रश्न मला
छळू लागला,
आणि मला माझ्या डिजीटल
विचारांची भिती वाटू लागली...
जी माणसे ऑफलाईन असतात
त्यांचे लाईफ कसे असेल
या प्रश्नाने मला परेशान केले
आणि मला माझ्या
डिजीटल चिंतेची काळजी वाटू लागली...
कशाला हसावे कशाला जगावे
कशासाठी अन्याय हा पार्थवा
असत्यास कवटाळुनी मी जगावे
कुणाला वदू माझी ही वंचना
निशेच्या कुशीतून जन्मास यावे
मला बागडाया तमाचे रण
कधी भेट नाही स्वतःच्या पित्याची
संबोधती सूर्य नारायण
नसावे मला का कधी स्वत्व माझे
पित्याने दिले दान तेजः कण
युगे लोटली आज आहे उभा मी
निशेला करोनि स्व ला अर्पण
सभोवताली अति क्षुद्र तारे
स्व प्रकाशे आनंदात तेजाळती
कधी सर्व एकत्र येऊनि मजला
कटू बोल बोलुनी वेडावती
भग्न शिल्पातून भटकत कोणते हे भूत रात्री
विव्हळले, "आरंभ विसरा, शेवटाची येथ खात्री
भोगुनी उपभोग उरते शून्य केवळ मर्त्य गात्री
क्षणिक येथे तेज, अंती घोर तम प्रत्येक नेत्री"
चांदण्याच्या कवडशाने भग्न मूर्ती उजळली
ध्वस्तता मिरवीत अंगी अंतरीचे बोलली,...
"निर्मितीचा दिव्य प्याला प्राशुनी मज घडविले,
आज जरी मी भंगले अन विजनी ऐसी विखुरले
सर्जनाच्या अमृताने अजूनही मी भारले….
....भारलेल्या त्या क्षणांचे तेज उरते शाश्वत
तेच साऱ्या सर्जनाचे, निर्मितीचे इंगित "
