हरपले हे देहभान
ना उरले दिशांचे ज्ञान,
ना कसले अनुमान
हेच का प्रीतीचे प्रमाण..?
धुंद रूपाची तुझ्या
जणू भूलच ही पडली,
तुजवाचून सारी सुखे
का दिसती शुन्यासमान..?
सुंदरशा या कातरवेळी
मन सैरभैर का होई,
का होई तुझा भास
कसली ही अशी तहान..?
प्रश्न असा हा पडता
उत्तर आले त्वरीत मला,
तूच हवी या ह्रदयाला
देशील का ग साथ मला...??
नजर नव्हती मिळवायची
कुणाच्याच नजरेसोबत
तीच नजर तुझ्याच शोधात होती
यातच सारं काही आलं
माझ्या मनातला कोलाहल
न सांगता न बोलता
तुझ्या मनापर्यंत पोहचला
यातच सारं काही आलं
मी कोंडून घेतले स्वतःला
तेव्हा वाऱ्याची ती झुळूक
तुझा स्पर्श देऊन गेली
यातच सारं काही आलं
मी चुकीचा वागलो
तू मात्र कधीच विचारलं नाहीस
"का रे असा वागतोस "
यातच सारं काही आलं
तू सांग रे माझ्या प्रीत फुला
शब्दात कसे सांगू मी तुला,
प्रेम हे माझे अवखळ वेडे
कळेल का नजरेत तुला..
तू सांग रे माझ्या प्रीत फुला
नजरेत कसे सांगू मी तुला,
तुझीच स्वप्ने रंगवली मी
दिसेल का स्वप्नात तुला..
तू सांग रे माझ्या प्रीत फुला
स्वप्नात कसे हे दिसेल तुला,
तुझ्याचसाठी झुरणे माझे
कळेल का सत्यात तुला..
अगदी अचानक काहीच न कळवता आपण मित्राच्या घरी धडकावं.
त्याने दरवाजा उघडताच त्याला बाजूला सारून आत शिरावं.
चपला पर्स फेकून खिडकीजवळच्या मऊ गुबगुबीत माऊसारख्या खुर्चीवर धप्पकन बसावं.
आपलं अगडबंब वाढलेलं वजन, परीटघडीच्या ड्रेसला पडणा-या चुन्या, खांद्यावरून डोकावत असलेला किंवा नसलेला चुकार पट्टा कसला कसला विचार मनात येऊ देऊ नये तेव्हा.
"तुझीच आठवण काढली होती मी आज बघ डेविलिणबाई" म्हणत हसत त्यानं ग्लुकोज बिस्किटं आणि पाण्याचा ग्लास पुढे करावा.
खरंतर मनात खुश होत पण वरवर "चल् काहीही खोटं" म्हणत त्याला उडवून लावावं.
आज हलके वाटले तर
चांदण्या तोलून धर
बोल.. पण नयनातुनी
उघडू नको देऊ अधर
उजळुनी हे विश्व अवघे
सावरिशी का पदर
होऊ दे गलका उसासा
मोकळे कर मूक स्वर
जीव घे हासून हलके
ओठ हेच धनु नि शर
ने कुशीतून कालडोही
गुदमरूदे रात्रभर
बरस आता अंतरातुनी
हो पुरी सारी कसर
व्यापूनिया ये तमासम
गात्र गात्र नि शांत कर
चांदण्या तोलून धर
बऱ्याच रात्री जातात
तुला आठवत आठवत..
आणि बसतो त्या बेहिशिबि
अश्रूंना साठवत..
हिशोब करतो त्याच
बेहिशिबि रात्रींचा ज्या
तुला कधी तरी मिठीत
घेतल्याची जाणीव ...
करून देतात ..
तू मांडलेल्या प्रस्तावाचा
विचारदेखील केला कि
पुन्हा नव्याने एक सुरुवात करू
पण अजूनही हृदयाचे ठोके
वाढत बसतात
परत त्याच विचारात
कि
शेवट देखील पदरी येईलच
पुन्हा नव्याने..
रुद्र (उमेश)
आगळा अनुराग
रान हिरवे लाजलेले लाजल्या त्या रानवेली
निर्झराला जाग आली मेघ आले सांजवेळी
कोणता तो जलद वेडा भिजवुनी गेला धरेला
वृक्षगर्भी ओज आले तेज हिरव्या कांकणाला
अंबरावर रेखिली आरक्त नक्षी गूलबक्षी
अन नभाच्या लाजण्याला रक्तवर्णी सुर्य साक्षी
एक रस्ता कोरडासा खेळला त्या पावसाशी
पावले तेथे कळ्यांची नाचली पाण्यात खाशी
साजरी झाली धरित्री लेवुनी बेबंध वारा
वाहले रस यौवनाचे पावसाची बनुन धारा
रात्र गरती होतसे मग जाहले आरक्त डोळे
आगळा अनुराग जागे बरसती ते मेघ ओले
© विशाल कुलकर्णी
आयुष्यात कोणाची तरी साथ असणं खूप गरजेचं असत म्हणून कोणीतरी आपल्यासोबत कायम असाव त्याच वर्णन मी या कवितेत केल आहे. तुम्हाला ही कविता कशी वाटली हे तुम्ही कंमेंट ने कळवू शकता. https://www.truptiskavita.com
मेघ बरसला
विरही अश्रूंचा
खारा खारा.
मेघ बरसला
प्रथम आषाढी
प्रिय वार्तेचा.
मेघ बरसला
माळात रानात
काळा काळा.
मेघ बरसला
भिजली धरणी
हिरवी हिरवी.
मेघ बरसला
विरही अश्रूंचा
खारा खारा.
मेघ बरसला
प्रथम आषाढी
प्रिय वार्तेचा.
मेघ बरसला
माळात रानात
काळा काळा.
मेघ बरसला
भिजली धरणी
हिरवी हिरवी.
