सागर पिंजुन रत्न बिलोरी असतील आणले
अन जीवनाचे सार ओतुनी भरले चांदणे
घडवूनी क्षणभर देव असावा अचंबित ज्यांपूढे
तुझे डोळे ...तुझे डोळे ... हे असे ...तुझे डोळे ॥धृ॥
मुग्धता कधी सुमनांची,
चारुता कधी चंद्राचि,
नयनातुन ती सांडते.
गुढता गहन कोड्याची,
कल्पना नव्या कवीतेची,
नजरेतुन ती मांडते.
या तुझ्या लोचनी, खोल गेलो किती,
तरीही त्रुप्ती मना ना मिळे.
बाळ तान्हे कुणी, मधुरसे हासुनी,
जैसे लळा लावते गोजीरे
गोजीरे.. तुझे डोळे ..तुझे डोळे ... हे असे ॥१॥
युष्या मला तुझी खबर मिळू दे
केलेल्या सर्व नोंदीची बखर मिळू दे
प्रेमरोगी कधी होत नाही बरा
औषधाच्या नावावर जहर मिळू दे
जन्म जावो उभा वाळवंटी फिरून
अंत समयी परी तुझे शहर मिळू दे
काट मारल्या स्वप्नांची खाडाखोड सारी
कागद कोरा कराया रबर मिळू दे
नको ती ठाम काळ्या धोंड्यावरली रेष
मिळणारा हर क्षण जर-तर मिळू दे
वाट पंढरीची सरता सरे ना झाली
विठुनामी अमृताचा गजर मिळू दे
मंजूर आहे मरण अगदी या क्षणीही
एक तुझी हळहळती नजर मिळू दे
किनाऱ्यावर आता नाही राहिली मजा
खोल आत ओढून नेणारी लहर मिळू दे
तुला साथ हवीय ना माझी ?
मन पाचोळा होवून पसरलंय रानोमाळ
धूळ होऊन विखुरलंय चहुदिशा
आण ते गोळा करून...
नाही जमत ना ?
मग शक्य असेल तर
तुही हो सैरभैर
मग भेटत जाऊ असेच
अचानक
कधीतरी
अनवट वाटांनी
फुगडी खेळताना दोन भिडू असतात इथले दोन इथेच आहेत शोधून घ्यावेत ही विनंती
का म्हणून दिवसेंदिवस लेखकच बनत जावे ?
का म्हणून आपणच सारं मिपावर उधळावे ?
थोडं जागं होऊन बघा , मोठ्ठी काठी नि छोटासा आरसा दिसेल
तो हातात घेऊन बसलेला एक साधा वाचक दिसेल
एक दिवस तरी साधा वाचक बनून बघावे
खुद्धु खुद्धु म्हणून हसावे
न पटेल तिथे फाट्यावर मारून बसावे
रुसेल त्याचे फुगवे निपटावे
मोरांपासून बेडकांपर्यंत सारे आकाशाकडे डोळे लावून बसलेयत
तुझ्या वर्षावात चिंब व्हायला
अभिजात कवींपासून र ट फ शब्दजुळार्‍यांपर्यंत सगळे टपलेयत तुझी रिमझिम अन् आपापल्या उबळी
शब्दात कोंबायला
बकाल महानगरातली पाताळधुंडी माणूसगिळी मॅनहोलं कचरतायत
तुझ्या ढगफुटीत तुंबायला.
यंदा तरी भरभरून येशील?
बघ, तुझ्या आशेवर तर पार भेगाळलेला शेतकरी तयार आहे पुढच्या दुष्काळापर्यंत
आत्महत्या लांबवायला.
दिलासा .....
भरती असो कि ओहोटी
सगळं काही वाहून न्यावं लागत
कुणाला दिलासा देऊ ?
त्या लाटांना, ज्या कधी थांबू शकत नाहीत
कि त्या किनाऱ्याला, जो कधी चालू शकत नाही !
इंद्रधनू असेल सप्तरंगी
क्षणभंगुरच राहावं लागतं त्याला
कुणाला दिलासा देऊ ?
त्या ढगांना, जे त्याचा निरोप घेऊन येतात
कि त्या पावसाला, जो तिला कधीच भिजवू शकला नाही !
अनोळखी वाट घनदाट वनी मला नेते
निब्बरल्या तनामना नितळ सावली देते
हिरव्या रंगाच्या छटा पानोपानी अगणित
सळसळ लहरते वार्‍यासंगे अविरत
विजनात दूरवर घुमतसे घुघुत्कार
पसरती अंधाराचे पडसाद रानभर
पाखरांनो घरट्यात पिले हळूच जोजवा
लखलख काजव्यांचा झाडाझाडावर दिवा
सगळ्या बापांसारखेच,
आपल्या बापालाही काही कळत नाही
याची खात्री पटल्यानंतर…
मला ह्याच शाळेत का घातलं?
फुटबॉल ऐवजी क्रिकेटला का नाही टाकलं?
असे आरोप केल्यानंतर…
बाप आहे ना, तो चुकतोच.
आपल्यासारखा स्मार्ट तो मुळात नसतोच
हे समजून चुकल्यानंतर…
मग तू स्वतः बाप झाल्यावर,
वैतागून पोरांना ओरडून झाल्यावर
प्रेमाने जवळ घेतल्यानंतर…
मिपाकरांनो, या कवितेला शीर्षक सुचले नाही मला. कुणाला सुचलं तर कळवा.
--------------------------------------------------------------------------------------
आधी क्षमेच्या कारणांची खाण शोधू
मग फुलांनी केलेला अपमान शोधू
दाखवा पदवी अगोदर वाल्मीकीची
अन्यथा रामायणात अज्ञान शोधू
सोसेना गलका सभोवती शांततेचा
दूर याहून एक स्थळ सुनसान शोधू
बोलण्या आधीच सुरू होती लढाया
ऐकूनी घेतील असले कान शोधू
प्रेमामध्ये जीवही टाकू ओवाळुन
भंगल्यावर नफा कि नुकसान शोधू
आदेश हा कारागृहे खुली करण्याचा
पळूच ना शकेल तो बंदिवान शोधू
शब्दांच्या कचऱ्यातही मोती एखादा
थेट मनाला भिडणारे लिखाण शोधू
जिवंत दुनिया जळते एकमेकांवर
मृतदेहांना जाळायाला स्मशान शोधू
