हो मी अर्जुन आहे..
तोच तो अचूक लक्ष्यवेध करणारा
गुणवत्तेने भरलेला
नव्या चक्रव्यूहात अडकलेला
न लढताच पराभूत झालेला
हो मी अर्जुन आहे..
या महाभारतात कृष्ण शोधतो आहे
जगण्याचे सर्व संदर्भ बदललेल्या
या महाभारतात कृष्ण कोठे शोधायचा
जरी सापडला तरी
माझ्या वाटणीला किती यायचा
ईथे अवती भवती सारेच अर्जुन
दिशा हरवलेले...
तो कृष्ण..
सखा गुरू ज्ञाता
परिस्थितीची जाणीव करून देणारा
ध्येयाची जाणीव करून देणारा
दिवसातून छप्पन वेळा
माझा चेहेरा बदलत असतो
अस्थिर अचपळ पारा माझ्या
नसानसात दौडत असतो
दोन देतो दोन घेतो
चेहेरा तेव्हा निब्बर होतो
अचाट ऐकतो अफाट बघतो
तेव्हा चेहेरा कोकरू होतो
कोsहं प्रश्न छळतो तेव्हा
मुमुक्षूचा होतो भास
टपरी चहा भुरकताना
मीच टपोरी टाईमपास
जुनी गाणी, जुने छंद,
वार्‍यासंगे विस्मृत गंध,
दर्वळतात भोवती जेव्हा
चेहेरा कवळा होतो तेव्हा
तोच लोलक, तिरीप नवी
जुना पडदा, हुरहूर नवी
अनंतरंगी अद्भुत खेळ
बघायचा तर हीच वेळ
कृष्णा करु आता काय
लागे अबलांची हाय
शील प्राण आता जाय
नका करु आता गय दुर्जनांचे
पुन्हा कौरव मातले
कृष्णे करीतसे धावा
देवा आता तरी पावा
ज्योतिलाही तेल आता आसवांचे
पुन्हा देवा घे अवतार
कर पुन्हा चमत्कार
तूच देशी न्याय भार
आण तुला आता आहे रगताचे
आत्मताडनाची कविता लिहू नये...
यात होते असे,
कि आत्मा सोडून
बाकी सगळे दुखावतात
यात काय हशील आहे, सांग!
काय कामाची असली कविता?
माणूस जोडत नाही, ती कविता नाही
ही घे चिकन बिर्याणी,
तुला सांगतो,
कविता म्हणजे बिर्याणी
मसालेदार, स्वादिष्ट!
बोन प्लेट तयार ठेवायची
सकाळी सकाळी क्रिकेट खेळायला
मैदानावर जमल्यावरच्या गप्पा
ते यूपी बिहारवाले लै भुरटे
विश्वास न ठेवण्याच्या लायकीचे
दिल्ली हरयाणावाले तर आगाव
एकजात सगळे माजोरडे साले
गुजराती मारवाडी तर काय
लुटायलाच बसलेत सारे
चांगले वाटतात बाहेरून पण हे
मल्लू मद्राशी पक्के आतल्या गाठीचे
आसामी बंगाली पण त्यातलेच
गोड बोलून गंडा बांधणारे
दुपारी जेवल्यानंतर टपरीवर जमलो
चहा बिडीकाडी करत बोलू लागलो
धुळे जळगाव खानदेशवाले अमुक
हे नागपूर विदर्भवाले तमुक
रानभेदी वाहतो वारा
सांजवेळी सुन्न उंबरा..!!
परसात आली गाई
वासरू फोडते हंबराई
कुशीत घेते त्याला
कुशीत घेते त्याला
दूध पिण्या करते इशारा
रानभेदी वाहतो वारा
सांजवेळी सुन्न उंबरा..1
झोप लागत नाही
सल काळजात बाई
दरवळली दारी जाई
दरवळली दारी जाई
मातीचा गंध बरा
रानभेदी वाहतो वारा
सांजवेळी सुन्न उंबरा...2
चांदण्या रात्रीस पडली..'भूल' आहे ती...
रातराणीचे सुगंधी फूल आहे ती!
वाढत्या पाऱ्यासवे तीही फुलत जाते...
मोगऱ्याची मल्मली चाहूल आहे ती!
आजही,प्राजक्त आला हातघाईवर!
मंद वाऱ्याने दिलेली हूल आहे ती!
आणखी श्वासांत आहे चांदणे बाकी...
केस सावरण्यातही मश्गूल आहे ती!
ती म्हणाली..शेवटी,निर्माल्य होवू दे...
मी विठूला वाहिलेले फूल आहे ती!
================================
ती निखारेही तिच्या पोटात घेते,अन्
लेकरांना रांधते..ती,चूल आहे ती!
येथल्या प्रत्येक स्त्रीचे कर्ज जाणूया...
की,जिवांना सांधणारा पूल आहे ती!
उकाड्याची रात्र :
एक दोन तुर्की चित्रपटांत आपल्या घराजवळचा माळ दिसेल म्हणून काही ऑनलाईन लिस्ट्स चाळतोय.
वारा येतोय का हे पहायला सिमेंट-पाईपच्या कोनाड्यात उगवलेल्या पिंपळाकडे नजर जायची.
स्ट्रीटलाईट्सचे पिवळट प्रकाश तेव्हढे मंदसे घरा-दारांतून वाहताहेत.
खिडकीबाहेर आपली उकाड्याची अस्वस्थता जात नाही आणि बाहेरून एखादी आठवण वाहून येत नाही.
दाराबाहेर रिकाम्या कॉरिडॉरला पावलं हवीत.
कठड्यावर रेलून राख झाडणारे हात हवेत.
विचारांबरोबरच जलद सिगारेट जाळायला वारा नाहीय, आणि विचारही, म्हणून दरवाजा ओलांडू वाटत नाही.
हे ही खरंय !
मनात नेहमी तीच हुरहूर
काहूर करून टाकणारी !
तीच आठवण मन व्यापून टाकणारी ,
रोज आठवण काढायलाच हवी ....... असं नाहीये खरं तर
पण रोज आठवण येते ..... हे ही खरंय !
पाण्याने वाहतं असलं पाहिजे
त्याने सगळं पुसलं गेलं पाहिजे
डोळे, मन, अंगण, आभाळ
ते नेहमी भरून वाहीलंच पाहिजे....... असंही नाहीये खरं तर
पण रोज आसवे भिजवून जातात ..... हे ही खरंय !
देहाचे भाषांतर
.....
उठता बसता
बोलता हसता
होतच राहते भाषांतर
देहाचे, त्यावरील छिद्रांचे....
स्पर्शाने स्पर्शाचे भाषांतर
वाचावे, ब्रेल लिपीसारखे
आंधळे होऊन...
कि, स्पर्शाने अनुभवावे
शिलालेखाचे भाषांतर
काळापलीकडे गेलेले .....
कि स्पर्शाने उलगडावी
अगम्य देहलिपी
हजारदा अनुवादीत करूनही
अर्थ न लागणारी....
जरा व्याकरण चुकले तरी
निर्धास्त असावे
देहाचे भाषांतर
असते एका संपूर्ण
काळाचे अर्थांतर .....
-शिवकन्या
