सप्तश्रृंगी देवी
काल रातीला देवी माझ्या सपनात आली
गड देवीचा चढायाला सुरूवात मी गा केली || धृ ||
रडतोंडीचा घाट होता लई अवघड
पाहून छातीमधी बाई व्हयी धडधड
रस्त्यामुळं नांदूरीगड चढण आता सोपी झाली ||१||
अठरा शस्त्रे घेतले तू ग अठरा हातामधी
सौभाग्याचे अलंकार तुझ्या अंगावरती
महिषासुर मारी तू आदिमाया शक्तिशाली ||२||
विडा तांबूलाचा खावूनी मुखी रंगला
सप्तश्रृंगीच्या पायी जीव माझा दंगला
देवी माझी सोळा शिणगार ग ल्याली ||३||
सांज कोवळी येते का
गंध अाठवांचा घेऊन
उमटीत जाते मनी वेडी
हळवी स्वप्नसुरांची धून
पदर हा रातीचा ढळता
सांडे उरात चंद्र नभीचा
ओठानीच कसा चूंबावा
प्राण विरता रातराणीचा
झरे अशी गात्रागात्रातूनी
तू थरथरती पहाट ओली
माझ्या प्रोफेशनल आयुष्याची सुरूवात ज्या डोंबिवलीमध्ये राहून झाली तेथून सकाळची जलद लोकल पकडणे हे एक मोठ दिव्यच. त्या दिव्य अनुभवावरूनच खालील विडंबनाची कल्पना सुचली. मूळ कवी सौमित्र व गायक मिलींद इंगळे यांची माफी मागून सादर करतो....गारवा चे विडंबन.
मूळ कविता -
गद्य भाग-
ऊन जरा जास्त आहे दर वर्षी वाटतं
भर उन्हात पाउस घेउन...... आभाळ मनात दाटतं
एकदा वाघ शिकारीस निघाला
शोधत शोधत शिकार तो कुराणाशी गेला
डौलदार अजस्त्र तो, डोळे शिकारीकडे
गाढवांचा कळप तेथे चरण्यासी आला
हेरली एक बाकदार, सुंदर, नाजूक गाढवीण त्याने
असेल फर्लागभर अंतरावर
घेऊन पावित्रा मारणार उडी
इतक्यात नजरभेट झाली
त्या सुंदर गाढविणीच्या नजरेने केली, शिकाऱ्यावरच कडी
अन शिकारी खुद्द शिकार झाला
तारीख ठरवली गेली लग्नसोहळ्याची
घेतल्या आणाभाका शिकार न करण्याच्या
यथेच्छ जोड्याने चरण्याच्या
मंगला समयी लग्न लागले
सोहळ्यास सारे जंगल लोटले
माले का मालूम भाऊ?
'कोनं बगरवलन बे
माह्या सपनाईचा कचरा?
डुंगा करूनस्यानी ठेवलो होतो
जाराले सोपा जाते.
कोनं बगरवलन बे?'
माले का मालूम भाऊ!
'साला सपना त सपना
सपन्याचा कचरा बी
डबल मेहनत कराले लावते!'
येवड्या जल्दीमदि कोटी चाल्लास गा?
पिक्चर पावाले
कोनाय हिरोहिरोईन?
भाई अना कतरीना
मानुसमाऱ्या वाघ हिंडून रायला ना बे?
माले का मालूम भाऊ!
टायगर त कसाबी जिंदा रायल,
पर तू जिंदा रायसीन का?
मिटलेल्या नयनांची ओलावते पापणी
आसवांनी सांगितले न दिसे तू मज या क्षणी
मग आठवणींचा पाऊस पडू लागला मनी
अन् अधरांवर हास्याची अलगद सुरु झाली पेरणी
चालले होते चार पाऊले, पावलांवर तुझ्या ठेऊनी
न उरले तुझे असे काही, मज तुझ्यात सामावुनी
मग वाटले, तुझ्या निश्चयी पाऊलखुणांना
साथ देत होती माझ्या पैंजणांची गाणी
न पाहता मज चालताना, काय पाहिले मागे वळूनी
न बोलताच तेव्हा, शब्दांचे काम केले भावनांनी
काय उमगले बोलणे तुझे, ना जानो मज त्यावेळी
पण वाटले हाती न घेता हात, जोडले भाग्यरेखांनी
सक्काळपासूनच्या कौतुकाने हरखलेली माय मराठी दमून भागून जरा ओसरीवर टेकली.
डोक्यावरचं संदेशांचं, भाषणांचं, योजनांचं ओझं उतरवलं.
गळ्यातले हारतुरे काढून बाजुला ठेवले.
पिशवीतला श्रीखंडाच्या गोळ्यांचा डब्बा पुन्हा घडवंचीवर ठेवत पुटपुटली,
"एवढा मोठा सोहोळा झाला ,सगळी पोरं जमली पण नातवंडं काही भेटली नाहीत. "
कुठे भेदूनि दाट अभ्रांस थोडा
फिका चंद्र क्षणमात्र तेजाळतो
निळी पेटती रेष रेखीत गगनी
अनामिक उल्केस बोलावितो
भणाणून आवर्त झोंबे शिडांसी
सुकाणू दिशाहीन कैसे फिरे
पुन्हा का अकस्मात तारा खुणेचा
कुणाला न ठाऊक कोठे विरे
जिभा अंध:कारास फुटती हजारो
तशी गाज ह्या सागराची उठे
रोरावती मत्त लाटा अनादि
किनाऱ्यावरी गर्व त्यांचा फिटे
उद्याच्या उषेचीच आता प्रतीक्षा
उद्याच्याच सूर्यास मी जाणतो
तमाची तमा नाही आता जराही
नव्या वादळी नाव हाकारतो
जगणं कळेल तेव्हा ... ........
रोजचा दिवस नव्याने उगवायचा
पण जगायचं तसंच रोज रोज
दिवसामागून दिवस अन कैक वर्ष
कोरडेच पावसाळे अन बेचैन उन्हाळे
कशासाठी ? जगण्यासाठी ?
एक एक क्षण फक्त जगून निघालेला,
प्रत्येक श्वास ओढून घेतलेला
हा जगण्याचा अट्टहास तरी किती ?
ना कुणी सखा ना कुणी सोबती
एकट्याने चालायची ही अखंड वाट
कशासाठी ? जगण्यासाठी ?
जपून खेळायचे असतात
शब्दांचे खेळ
चुकतो ठोका हृदयाचा जेव्हा
त्यात घालताच येत नाही भावनांचा मेळ
जर नेहमीच मन हलके
शब्दांनीच केले असते
अंतरीच्या अबोल भावनांचे अर्थ
नयनांच्या भाषेने कोणी सांगितलेच नसते
म्हणे रुचतात गोड बोल,
सात्विक चेहेरे
मनाला सर्वांत आधी
पण प्रेम तर त्यावरही करतो
ज्याला पहिलेच नाही कधी
गमावलेल्या गोष्टी शोधण्यातच
आनंदाचे गुपित जर दडलेले असते
जे नव्हतेच कधी आपले
ते शोधण्यासाठी जीव झुरलेच नसते
