कविता

प्रवास खडतर, सापडेना वाट ती.
वाटसरु नवे, हरदिवस भेटती.

रोज नवा प्रश्न उभा समोर ठाके,
थांब जरा, घे उसासा मन माझे सांगे.

जुळता बंध नात्यांचे, कधी हेच धागे गुंतता,
बाकी निसटून जाती एक सांधता साधता.

वाटे व्हावे फुलपाखरू, मनमोकळे हुंदाडवे.
स्वप्नांचे ओझे डोईपरी हलके व्हावे.

विशाल आसमंत फिरुनी यावा एकदा,
भरारीला बळ मिळावे मग पुन्हा एकदा.

भुईचा भूचर कधीतरी पाखरू व्हावा,
निर्भय, निश्चिंत, स्वच्छंदी, अनंत तो उडवा.

वाटे द्यावे झुगारून सारे बंध.
निखळून जावे साखळदंड.

जसे छाटले मी मला येत गेले,धुमारे पुन्हा
कळू लागले जीवनाचे फिरंगी,इशारे पुन्हा!

कुण्या डोंगरी एक पणती सुखाने,जळू लागली
तमाच्या तमेचे तिला येत गेले,पुकारे पुन्हा!

कळ्या वेचल्या काल माझ्या करांनी,गुन्हा जाहला
फुलू लागले श्वास-श्वासांत माझ्या,निखारे पुन्हा!

पुन्हा लेखणीला नवा बाज चढला,लिहू लागलो
तुला पाहिले अन् जुने स्वप्न झाले,कुंवारे पुन्हा!

तुझी लाट झालो तसे वाटले की विरावे अता
कुण्या वादळाने नको दाखवाया किनारे पुन्हा!

—सत्यजित

डू-आयडीज् खूप दिसतात इथे
परतुनी येती "नाना"विध रूपे

स्कोअर सेटल होतात इथे
ट्रोलिंग जणू हक्कच असे

कंपू करून पीडतात इथे
पिंक टाकणे हेच ध्येय असे

अजेंडा घेऊन येतात इथे
काडी सारून नामानिराळे कसे

विवादास्पद विषय प्रिय असे
धागा पेटवून मजा बघती कसे

अनेकानेक आयडीज् तयार असे
एक उडाला तरी चिंता नसे

मतामतांचा गलबला इथे
मज जैसे सज्जन थोडेच असे

अंगांगाची झाली लाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

मेघामाजी उनाड तडिता
तू सागर मी अवखळ सरिता
मला वाहू दे तुझ्या प्रवाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

पदरामधुनी लबाड वारा
घिरट्या घालत फिरे भरारा
गंध तनुचा दिशांत दाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

माझ्याशी तर वाद घालते
मला नाही,ते तुला सांगते
पायामधली पैंजण काही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

रोम-रोम रोमांचित होवू
स्पर्शच केवळ स्पर्शच लेवू
अधरा दे अधरांची ग्वाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!

सैल असावी मिठी जराशी,
हळूच वळुनी तुला बघाया,
अर्ध्या मिटल्या तव नयनांचे,
ओले हळवे चुंबन घ्याया..

रेशीम काळे केस उडोनी,
कुरळ्या लाटा बाहुंवरती,
मऊ मुलायम आखीव रेखीव,
घटद्वयांना व्यर्थ लपवती...

जरा विसावून सिंहकटीवर,
मधूर मादक श्वास फुलावे,
अधीर कोडे या विश्वाचे,
गहि-या डोही उकलून यावे..

पहाटवारा लगबग करतो,
घेऊन येतो थोडे केशर,
स्वर्णीम करतो शर्मिल गाला,
तलम तृप्तीचे शिंपून अत्तर..

( पहिली ओळ रेखोकडून उधार घेतली आहे..)

( सुरेश भट _/\_ )

चल उठ रे बेवड्या
झाली सांज झाली...
बाहेर दारू गुत्त्यांना
हलकेच जाग आली

उघडले कधीचे
गुत्त्यांचे द्वार बंद
अन्‌ चोरपावलांनी
आला देशीचा गंध
गल्ल्यावरी गुत्त्याच्या
आंटी येऊन बसली...
बाहेर दारू गुत्त्यांना
हलकेच जाग आली

चल लवकरी आता
पहिल्या धारेचा सहारा
मोसंबी नारंगी ठर्रा
करती तुझा पुकारा
सज्ज साथ देण्या
पापड अंडी चकली...
बाहेर दारू गुत्यांना
हलकेच जाग आली

या देशात नेमक चाललं तरी काय?
***************************
स्वातंत्र्य त्यांनी मांडीखालीच
काय गांडीखाली
लपून ठेवलं.
नि
धर्मनिरपेक्षतेच्या मखमली
झुलीत ते लोकशाही
जातीवादाच्या उबीत
उबवीत बसलेत.
मग
ते तांडेची तांडे निघालेत
उरात जाती जातीची धग
पेटती ठेऊन....
द्वेवेषाच्या आवेशान
ओठाओठातून भंयकर ज्वाला फेकीत
एखादया दैत्यासारखी ....
स्वातंत्र्याचा सूर्य गिळायला
आणि ...
मानवतेची ,समतेची छान छान फुलपाखर
कुठचं कशी दिसत नाहीत ?
भूर्र उडून गेलेत की

तू.

कधी कधी तुला वाटेल
की तुझ्या अंतरंगात असंख्य तारका आहेत
आणि तू उजळून निघाला आहेस
डोळे दिपवणा ऐवढा

कधी तुला असही वाटेल
की तू अशक्यप्राय लहान आहेस
आणि तुझ संपूर्ण शरीर सामावल आहे
दोन अणू मधल्या विश्वात
परत कधीही न दिसण्यासाठी

बरं तुला असही वाटू शकत
की तू कागदी खेळण आहेस
काळजीपूर्वक बनवलेलं पण सहज विस्कटणार
एवढं नाजूक की स्पर्श करायला ही भीती वाटेल

कधी कधी तुला असही वाटेल
की एखाद्या ग्रहाला थोपवण्याची ताकद
तुझ्या प्रत्येक पेशीत आहे
आणि सामर्थ्य आहे हे विश्र्व उल्थवण्याच

वृत्त - तोटक

अदमास पुन्हा चुकतात इथे
वनवास नवे मिळतात इथे

अवघे जगणे जगणे बनते
मिथके सगळी जुळतात इथे

रुसणे स्मरता हसणे स्फुरते
अलवार सुखे कळतात इथे

वळणे कळता सरती वलये
नवखेच सखे फसतात इथे

हलकेच पुन्हा जवळीक नवी
सुमने कवळी फुलतात इथे

विरहास नवे सहवास हवे
हळवे क्षण ते स्मरतात इथे

भुतकाळ जरा विसरू म्हणता
इतिहास नवे रचतात इथे

© विशाल वि. कुलकर्णी

माझ्या मनात आहेत असंख्य Non Attached प्लॉटस
गुंतत नाही मी सहसा कशात
प्लॉटिंग करून ठेवलंय मी
काटेरी तारेच्या कुंपणाने बंदीस्त
लहान होतो तेव्हाही होतेच हे प्लॉट
पण त्याला असायच काटेरी ठेवाच कुंपण
त्यावर काटे असले तरी फुलही फुलायची अधूनमधून
आता मात्र मनाचे प्लॉट
रुक्ष व्यवहारांच्या काटेरी तारेने वेढलेले
हल्ली कुंपणावर वाढवलेला वेल
दिसायला सुंदर दिसतो
मात्र त्याखालीअसतेच व्यवहारांचा पहारा
कुणाशीही मोकळंढाकळ बोलावं
असं नाही राहिलं अंगण
प्रशस्त गेटमधून कुणी आलं बोलायला