कविता

सर्वांना पाश्चात्य नवीन वर्षाच्या शुभेच्छा.

(श्री सुभाष स नाईक यांची प्रेरणा घेऊन)

पाऊस

श्रावणात बरसल्या
अमृत धारा
उजळली कोख
धरती मातेची।

श्रावणात बरसल्या
तेजाबी धारा
वांझ झाली कोख
धरती मातेची।

वज्रलेप इतिहासावर उभा आश्वासक वर्तमान?

निळ्या-भगव्या दगडांचे भागधेय सेम
भगव्या-निळ्या डोक्यांवर बिनचूक नेम

खळ्ळ खटॅक- खळ्ळ खटॅक : किडुकमिडुक चक्काचूर
भक्क पिवळा आगडोंब : काळा धूर सर्वदूर

१४४ कलमाच्या निगराणीला खाकी बंदूकदस्त्यांचे कुंपण
पांढर्‍या बगळ्यांच्या अश्रुंचे इथेतिथे मतलबी शिंपण

आलबेल इतिहासखपली कोण आत्ता खरवडतंय?
सांभाळा, खाली आरपार सडकं वर्तमान वाहतंय

घरी चाललो मी आज
आसावला प्रवास

भर समूद्रात टाकले होडके
किती योजने वाहलो खास

होते काही प्रयोजन अन काही उद्देश
पण तरंगण्याला न लागले सायास

स्वार्थाने जाळे टाकले जीवनी
अनूभवाचे आले मासे त्यात

जेथून आलो तेथेच चाललो
आसावला प्रवास

- पाभे

पोटापाशी चोरखिसा असलेली धुवट पांढरी
अर्ध्या बाह्याची बंडी, तपकिरी स्वेटर..
निळ्या रेघांचा नाडीवाला पायजमा..
नीळ घातलेला स्वच्छ कॉलरचा पांढरा शर्ट..
आतली बाजू बाहेर केलेली काळी पॅन्ट,
भोकाभोकाचं बनियन..
टोकाची शिवण उसवून उंची वाढवलेली गणवेशाची गडद्द निळी पॅंट..
कधीकाळी सफेद पण आता धुऊनही मळकट दिसणारा
शाईचे डाग पडलेला छोटा शर्ट..
चौकड्या चोकड्यांचा, काखेत उसवलेला लाल काळा फ्रॉक..
काळा परकर, पोलका, निळ्या पिवळ्या सिंथेटिक साडीची घडी
इथे तिथे फाटलेले चार पाच पंचे,
त्यांच्या पोटात लपवलेले आतले कपडे

लावणी

पदर ढळला खांद्यावरुनी लाजेने झाले मी चूर
नका रोखून पाहू मला धडधडे माझा ऊर ||१ ||

रात्र चढली पुनवेची आजि जवळ कोणी नसे
इश्कामध्ये या तुमच्या दाजी झाले मन वेडेपिसे ||२ ||

पान खाऊन आले दाजीबा ओठाला रंगली लाली
सुगंधी गजरा शृंगार करुनि मी वाट पहाते रंगमहाली ||३ ||

स्पर्श होता तुमचा माझे अंगअंग शहारले
श्वास होती एकरूप आपले दुसरे विश्व न उरले |||४ ||

सहवासामध्ये तुमच्या राया स्वत्व माझे हरवले
शृंगारक्रीडा करता करता तन मन भान हरपले ||५ ||

एका अनावर कैफात लिहिली होती
ती कविता

नंतर वाटलं, इतके भाषालंकार कशाला ह्या कवितेत?
मग काढून टाकले सर्व - अनुप्रास, यमकं, उपमा
साधे सुधे शब्द घेऊन पुन्हा लिहिली
तेव्हा
थोडी भुंडी पण
थोडी खरीही वाटली
ती कविता

नंतर वाटलं - इतके शब्द कशाला ह्या कवितेत?
मग कापलं सपासप -
वायफळ शब्दतण
तेव्हा
जास्त ओकीबोकी पण मघापेक्षा
जास्तच खरी वाटली
ती कविता

आज श्री नृसिंह सरस्वती स्वामी महाराज जयंती आहे. त्यानिनित्ताने मी आरती लिहिली आहे.

आरती श्री अवधूताची | माझ्या दत्तात्रेयाची ||धृ.||

कलियुगी दाखविण्या चमत्कार
नृसिंह सरस्वती अवतार |
घेऊया आले पृथ्वीवर
उद्धरिले जनांसी अपार || १ ||

श्री पाद वल्लभ गाणगापूरी
मध्यान्हकाळी मागती माधुकरी |
अन्नछत्र अन्नदान भक्त करी
दर्शन देती ज्याच्या मनी इच्छा खरी ||२ ||

तीर्थक्षेत्र पीठापूर कुरवपूर
औदुंबर पर्वत गिरनार |
दत्त स्थानी वास निरंतर
गुरूंचा मुक्त संचार ||३ ||

'तू माझ्या कवितेची प्रेरणा आहेस....'
असं काही नसतं गं
कारण
तू जवळ असताना
मला कविता लिहावीशी वाटणं
हा तुझा अपमान तरी आहे
.
.
.
किंवा पराभव तरी....

नोटा

(चाल : गे मायभू तुझे मी)

नोटा अनेक असती
येती तुझ्याकडे त्या
मी नोट शोधतो माझी
परक्याच भासती साऱ्या

दूरस्थ योजना* त्या
खुणवी सदा मनाला
मी गुंतवित जाता
बुडतात घेऊनि मजला

मागावयास जाता
देती कुणी न काही
नोटांनी भरले पाकिट
मी स्वप्नी रोज ते पाही

* योजना - बँका, पतपेढ्या इ. आणतात त्या नवनवीन "स्कीम"

( धुंदी कळ्यांना धुंदी फुलांना.. ह्या भावगीताच्या चालीवर म्हणता येते.)

दोन जीवांची इथे भेट झाली
रात्र सारी आज चांदण्यात न्हाली ||धृ ||

तुला पाहता मन हे मोहरले
तुझे माझे नेत्री शब्द अश्रूरूप झाले
शब्दावीण संवाद अंतर्यामी झाला
तुझे माझे मनी आज अनुराग झाला ||१ ||

तुझे लाजणे ते अन् हसून बघणे
मोग-यांचे गजरे केसांत गं माळणे
तुझ्या स्पर्शाने तनु रोमांचित होई
तुझा आणि माझा श्वास एकरूप होई ||२ ||