कविता

हेही बरेच आहे,
तेही बरेच होते,
आपापल्या परीने,
सारे खरेच होते

मोजून पाप माझे
जपमाळ ओवलेली,
मोक्षास गाठण्याला,
तितके पुरेचं होते,

आयुष्य तारकांचे
मोजीत रात्र होती
मोहक असे मनाला
भूलवीत बरेच होते

खाणीत नांदण्याचा
कोळश्यास शाप आहे
नसते ठिसूळ तुकडे
तर तेही हिरेच होते

सरणास भेटताना
गेली नजर मागे
चेहरे ओळखीचे
हसरे सारेच होते
-शैलेंद्र

काल संतश्रेष्ठ ज्ञानेश्वर महाराज यांचा संजीवन समाधी दिवस होता . त्याचे निमित्त साधून मी खालील कविता केली होती

ज्ञानियांचे राजे तुम्ही
संतश्रेष्ठ श्री ज्ञानेश्वर
आळंदीचा स्वर्ग करूनी
दाविला आम्हां ईश्वर ||धृ||

पिता विठ्ठलपंत कुलकर्णी
संन्यास धर्म आचरती
ज्ञानदेव सोपान मुक्ताई
आणि थोरले पुत्र निवृत्ती ||१ ||

बाळपणी माता पिता हरपले
होती चार भावंडे अनाथ
जगी तारण्या तूंचि विठ्ठला
तूंचि असे श्री गुरुनाथ ||३ ||

आज माझ्या ओंजळीत
चंद्रमण्यांचे पाझर
भले विझून जाऊदे
माथ्यावर चंद्रकोर

पायतळी आज माझ्या
अब्ज-रंगी पखरण
भले अंधुक होउदे
इंद्रधनूची कमान

आज माझ्या रोमरोमी
ब्रह्मकमळ फुलेल
कोडे गहन कधीचे
विनासायास सुटेल

कातरवेळी अस्वस्थ मनाला
दुरच्या दिव्यांची वाटे आस
स्तब्ध-निःशब्द सूर्यास्तवेळा
कितीक स्मरती हळवे भास

उगाच ओठी शब्द अडकती
दूर कोणी कोकिळ बोलतो
तुडुंब मनाचे आगर भरतां
उद्रेकाला मग वाट शोधतो

नाद खगांचे, स्वर समीराचा
कातळडोही अनाम खळबळ
विजनवास व्रतस्थ मनाचा
गर्द सावल्या सावळ सावळ

पैलतीरी उभे दुत प्रकाशी
कुणी छेडले सनईचे सूर
अहेवपण सजले सरणावर
प्रिया मनी हे कसले काहूर?

© विशाल कुलकर्णी

*बालदिन *

हासूया खेळूया नाचूया गाऊया
आनंद घेऊया मुलांसवे
कोवळ्या निरागस मुलांपासून
मिळते आम्हा सुख नवे

पंडित नेहरूंचा जन्मदिवस आज
म्हणती त्यास बालदिन
मुले असती फुले देवाची
होऊ त्यांच्यात तल्लीन

मातीच्या गोळ्यासम बालमनावर
संस्कारांची नक्षी काढू
सद्विचारांचे शिंपण करूनी
उद्याचे आदर्श नागरिक घडवू

--शब्दांकित (वैभव दातार )
१४ नोव्हेंबर २०१७

ती ठिणगी होऊन येते
अन वणवा होऊन छळते
ती लकेर लवचिक होते
अन गाण्यातून रुणझुणते

ती कधी निखारा होते
विझुनी मग होते राख
उमलविते त्यातून फूल
मग तिचीच फुंकर एक

ती उल्केसम कोसळते
उखडून दिशांचे कोन
धगधगत्या चित्रखुणांची
ती लिहिते भाषा नविन

जे तरल नि अक्षर ते ते,
जे अथांग, अदम्य ते ते,
जे दूर असूनही भिडते,
जे जटिल तरी जाणवते,
ते तिचेच देणे असते….
…..किती घ्यावे? तरीही उरते !

अंग पेटून सांज जीव चिरते
पापण्यांच्या पंखातून हळूच पाणी फिरते

सय येता हुंदका कंठात फुटतो
गहिवरलेल्या क्षितीजातून उदास रंग गळतो

प्राणाच्या ओघळीत व्याकूळ शीळ तडफडते
काळोखाच्या काठावरती दिवसाचे बन विझते

खोल खोल गात्रात पिरतीचा मोहोर जळतो
उरात आसवांचा झरा उचंबळुनी वाहतो

काही सांगायचे आहे, सांगावया जमेल का?
ज्यांनी ऐकायचे, त्यांना ऐकावया जमेल का?

अनुभव टिपताना, मन शब्दबंबाळले
शब्द त्यातला शहाणा, वेचावया जमेल का?

रेष असो ललाटीची, वा असो तळहाताची
नसणार सरळ, हे मानावया जमेल का?

चित्रमय जग सारे, काय सोडू? काय भोगू?
मयसभा कोणती ते, ओळखाया जमेल का?

हाती लागला परीस, सर्वांच्याच हाती सोने
धूर पिऊन सोन्याचा, जगावया जमेल का?

तोल साधता साधेना, हातवारे झाले कैक
हात हाती घेउनीया, सावराया जमेल का?

लख्ख प्रकाश दिवसा, पहाटेस स्वप्नाधार
अंधारून येता, धीर धरावया जमेल का?

मी ही कविता माझा नवीन झालेल्या मैत्रिणीवर केली आहे. तुमाला ही कविता कशी वाटली ही कंमेंट देउन जरूर सांगा.

नवी मैत्री

नोटबंदी

नोटाबंदी नोटाबंदी झाले की हो एक वर्ष
आला का बाहेर काळा पैसाझाला का हो तुम्हा हर्ष? .१

संध्याकाळी बातमी प्रसृत झाली
हजार पाचशे नोट बुडाली
कपाटे तिजोरी भरभर रिकामी
मोदींनी योजिली युक्ती नामी .२

काळ्यापैशाच्या भीतीमुळे तेव्हा
धनदांडगे झाले वेडे पिसे
व्यवस्थापन नीट नसे योजनेचे
सुरुवातीला जनता त्रास सोसे .३

नोटबंदी निर्णय जाहला
कोणास आवडे कोणा नावडे
भ्रष्टाचार काळापैसा नष्ट होऊ दे
नको फक्त नोटांचे नवे रुपडे .४

- शब्दांकित (वैभव दातार )
८ नोव्हेंबर २०१७