कार्तिकी एकादशीच्या निमित्ताने मी लिहिलेला अभंग ...
विठ्ठला रे विठुराया रे
पूजितो मी तुला
चातुर्मास समाप्त आजि
आलो दर्शनाला ||धृ ||
सावळे सुंदर रूप गोजिरे
पाहतो मी डोळा
विटेवरी उभा हात कटेवरी
तुळशीहार गळा ||१ ||
दामाजीसाठी तू महार होसी
जनाबाई चे दळण दळसी
तुकारामांच्या गाथा तू तारिसी
संत सज्जनांचे रक्षण करिसी ||२ ||
कार्तिकी एकादशी वारी येई
भक्त मंडळींना दर्शनाची घाई
पांडुरंगा तुझी अर्धांगी रखुमाई
विठुमाऊली तू जगाची आई ||३ ||
प्रथम तुज पाहता क्षणी
काळजाचा ठोका चुकला
प्रीतीच्या रंगात रंगूनी
जीव माझा भुलला
न दिसता तू
जीव होई कासावीस
दिसता क्षणी तू
फिरे अंगावरी मोरपीस
टाकावा तू प्रेमळ कटाक्ष
लाभावा तुझा सहवास
रहावीस तू मजसमीप
हीच या मनीची आस
जवळी असता तुला
एकटक पहावस वाटत
डोळ्यात माझ्या तुला
साठवून घ्यावस वाटत
मोहक तुझ्या हास्यान
होई जगाचे विस्मरण
मधाळ त्या शब्दांनी
गळूनी पडे माझे मीपण
शिवधनुष्य एका हाताने सहज उचलले
भात्यामध्ये शब्दच होते, नंतर कळले
कवितेच्या दरबारी नवशब्दांची मनसब
मिळता कोठे झुकायचे ते नाही कळले
शब्दप्रभूंना वाट विचारीत इथवर आलो
शब्द कधी रक्तातच भिनले, नाही कळले
पुन्हा पुहा मी अंधाराशी केली सलगी
उजाडताना उल्कांचे व्रण शब्दच झाले
ये साजणी आंबराईतल्या आडापाशी
आतुरल्या भेटाया दोन जीवांच्या वेशी
सांगू नकोस सखीला आपुलं गुपित
होईल गावभर बोभाटा विसरून रीत
किती दिस झालं होईना नजरेच्या गाठीभेटी
बघाया तुला केली झाडांवर राघू मैनांनी दाटी
बगळ्यांनी बांधल्या नभात शुभ्र कमानी
वाहणाऱ्या ओढ्यतले जरासे थबकले पाणी
ये चुकवून आडवाटेचे खट्याळ डोळे
घुमू लागली काळजात एकांताची मुकी वादळे
जरी अज्ञात देशाचा
किनारा गाठला होता
तरी वारा शिडामधला
जरा खंतावला होता
दूरवरचे दिवे तिथले
झळाळून पेटले होते
तरी अंधार हटवादी
जरा रेंगाळला होता
वितळत्या चंद्रबिंबाने
दशदिशा भारल्या होत्या
तरी त्या चांदरातीचा
कवडसा गोठला होता
आज पांडव पंचमीच्या निमित्ताने केलेली कविता ...
श्रीकृष्णा रे कसा मी सोडू बाण
कंठाशी आले मम प्राण || धृ.||
शंख पांचजन्य हा घुमतो आज ह्या रणी
त्याचा निनाद घुमतो कानी
मम शरीरासी कंप सुटे हा भारी
गांडीव धनुष्य न धरी करी
चाल
माझ्या समोरी आप्तेष्ट हे जमले
भीष्म पितामह दुर्योधन सगळे
माझ्या विरुद्ध काही बाही वदले
कसा वार करू युद्धविन्मुख माझे मन
पाहुनिया मम आप्तस्वजन ||१||
सावळ्या रानाच्या कुशीतून शिवार मोहरले
उभ्या शेतात निळे आभाळपक्षी उतरले
राईराईत सूर्यदूतांचा पदर उलगडला
झाडाझाडातून कोवळा गंध ठिबकला
भिरभिरणाऱ्या ऊन्हाची झुळूक भवताली नाचली
बहरलेल्या फांदीवरील पालवी हळूच कुजबुजली
तांबड्या पायवाटेने दूर गवतात पाय पसरले
वाऱ्याचे रुपेरी सूर पानात रुमझुमले
बाभळीच्या हिरवट सावल्या पिकात सांडल्या
दाण्यादाण्यात रानपाखरांच्या चोची बुडाल्या
रंग पिकल्या झुडुपाचा बांधावरती देह झुकला
चहुकडे हिरव्या नक्षत्रांचा मळा फुलला
खुणावतील तुला जटिल गणिते-
विश्वाच्या महास्फोटी प्रसववेणांची
हाकारतील तुला कोडी-
* विस्कळखाईत क्षणोकणी होणार्या
विश्वाच्या अटळ अंताची#
या अपार भूतभविष्यादरम्यान
लीलया झेपावणारा तुझ्या प्रज्ञेचा झोका
कुठे खिळवलाय, हे सव्यसाची?
तो इथेय बघ,
निळ्या पाखरपंखावर
अथक थिरकणार्या
क्षणभंगूर वर्तमानात
(*entropic end of the universe#)
वाटते आज
वाटते आज नव्याने लिहावे
शब्दांशी स्वतःला गुरफुटून घ्यावे
शब्दांना नवे पंख असावे
आकाशी घेउनी मला उडावे
वाटते आज नव्याने लिहावे
शब्दांशी स्वतःला गुरफटून घ्यावे
शब्दांना नवे श्वास द्यावे
माझ्या श्वासांशी एकरूप व्हावे
वाटते आज नव्याने लिहावे
शब्दांशी स्वतःला गुरफटून घ्यावे
शब्दांशिवाय काव्य आज स्फुरावे
यमकाने मग स्वतःशीच हसावे
वाटते आज नव्याने लिहावे
शब्दांशी स्वतःला गुरफटून घ्यावे
कवितेला आज विषय नसावे
माझ्यातल्या मला मीच शोधावे
ही कविता 'सुसंगती सदा घडो सुजाण वाक्य कानी पडो ' ह्या कवितेच्या चालीवर म्हणता येते.
दीपावली आजि असे घरोघरी दिवे लागले
कंदील पणती माळा तयांचे तेज हे फाकले ||१ ||
धनत्रयोदशी धन्वंतरी पूजा महत्त्व कळे
आयुर्वेदाचा देव हा आयुष्य आपणासी मिळे ||२ ||
नरकासुरासी संहारी श्रीक्रुष्ण जनांसी तारी
दुष्टांचा मारक हरी सुजनतारक श्रीहरी ||३ ||
प्रभातकाळी उठुनिया लावू सर्वांगासी चंदन
अभ्यंग स्नान करूसुगंधीउटणे तैल लेवून || ४ ||
लक्श्मीपूजा असे घरी धनवर्षा होऊ दे दारी
हिशेब जुन्या चोपड्या तयांचे पूजन मी करी ||५ ||
