कविता

कोण कुठे कोणाचा आदर करतो
पाठीवरती वार बिरादर करतो

प्याद्याला आदेश रणाचा देतो
नि तिथुनी घुमजाव बहादर करतो

गाभाऱ्याला सोडत नाही क्षणभर
देवाचे रक्षण जमगादर करतो

तुला न बाधो शिशिर येथला म्हणुनी
मी अवघ्या देहाची चादर करतो

आळ नको घेऊ, झाडाझडती घे
(मी माझे तारांगण सादर करतो)

देव दयाळू आहे कळल्यापासुन
रोज नवे कन्फेशन फादर करतो

डॉ. सुनील अहिरराव

सुखरूप आणि सुरक्षित अशा गावातून बाहेर पडलो
निघून आपल्या परिवारातून जगामध्ये आलो
नशीब आजमावण्या कठीण परिश्रमही केले
जगणे ना मजला कधीही कळाले

हसण्याचा आवाज माझाच माझ्या पडतोय कानी
जणू काही मलाच चिडवू पाहतोय
गाणी गायलेली शाळेतील माझ्या
माझ्या जखमांवर फुंकर घालताहेत

एकेक मित्र उडत येवून  हातांनी मोठा घेर बनवताहेत
बनून डोक्यातले विचारचक्र गरगर फिरताहेत
थंडीच्या दिवसातील थंडी उन्हाळ्यातही वाजतेय
"आजारी पडलो का ?" म्हणून  हात कपाळावर जातोय

महासागराचे अथांग पाणी........

संकटे एकटी कधीच येत नाहीत
पाण्याइतक्याच खोल अशा नियतीची सदैव साथ घेऊन येतात
वरचे असीम आकाश.......मनातल्या साऱ्या आकांक्षा चुरडून टाकणारी निराशेची पोकळी
दूर राहिलेला किनारा.......कधीकाळी पाहिलेली स्वप्ने ........
आठवणीतच राहिलेले आप्तस्वकीय

तरीसुद्धा

तरीसुद्धा
प्रवास कुणी टाळत नाही
पाय थांबत नाहीत
हात थकत नाहीत
डोळे शिणत नाहीत
मन मात्र स्वप्नांचे पंख लावून दिशाहीन असीम आकाशात विहार करतच रहाते

"जलवंती"
एक अजस्र नौका
जी कधीही बुडणार नाही असा तिच्या निर्मात्याचा विश्वास होता
"Titanic, can never sink"
"Titanic"
केवळ नौका नव्हे, हे एक स्वप्न!
केवळ एका मानवाचे नव्हे
तर
नियतीला सतत आव्हान देणाऱ्या समस्त मानवजातीचे स्वप्न
हि तिची कथा
जलवंतीची
त्या कलाकाराची
त्या नौकेची
जी कधीच बुडू शकणार नव्हती
कधीच ! ! !

“जलवंती” च्या निमित्ताने

भूतकाळाला निरोप देवून ,भविष्याकडे वाटचाल कर
सारे कटू अनुभव सोडून, प्रकाशाची वाट धार
विषारी अशा भूतकाळाला, पाण्यामध्ये बुडवून टाक
दंश करण्या भविष्याला, संधी त्याला देवू नको
भूतकाळ चांगल असो वा वाईट, त्याला परत आणता येत नाही
भविष्य असते आपल्या हातात, ही संधी गमवू नको

बठा चालना गयात

ज्या वट्टावर बठी बठी आमि भयाण गप्पा मारुतं
ज्या लाइंग न खांब खाले एक दुसरांनी टेस्ट लेउत
जो वट्टा झिजाई मन्या साऱ्या सुट्या खपी जाऐल शेतं
पण तो वट्टा खाली दिखस आते कारण बठा चालना जाऐल शेतं

फोनवर कितलक बोलुत आमि ?, बीजी राहतस आणी बिलं बी येस
फेसबुक वर बी कितलक chat करुत , बोलणं कयस पण चेहरा याद येस
ऑनलाईन राहतस चोवीस तास, पण गावमा ऑफलाईन दीखेल शेत
पण तो वट्टा खाली दिखस आते कारण बठा चालना जाऐल शेतं

सॅंडविचमधल्या टोमॅटोला
काय वाटत असेल?

कांदा बीट भेटले म्हणून
स्वत:शीच हसेल
की ब्रेडमधे दबलो म्हणून
रडत कुढत बसेल?

काकडीच्या कोंडाळ्यात
लपून बसेल,
की हिरव्यागार ढब्बूच्या
मोहात फसेल?

चिकटलेले बटर
गुपचुप पुसेल,
की चटणी झोंबली
म्हणून एकटाच रुसेल?

... पण आपण कसं ओळखायचं?
सॅंडविचमधला टोमॅटो
आपल्याला कसा दिसेल??

ती अनोळखी भावना कागदावर उतरत नाहीये
हा मनातला गुंता सूटता सूटत नाहीये
प्रश्न राहिले आहेत अनुत्तरित माझे
पण तो अस्पष्ट चेहरा पुसला जात नाहिये

शांत हृदयाचे तार छेडले गेले
की भरलेल्या जख्मा उघड्या पडल्या
प्रेमाचे का हे सुर जे हृदयी वाजतात
का वेदना पुन्हा माघारी वळल्या

परिवर्तन अनिवार्य आहे परंतु
क्षणभंगुर कसे काय होते
कोरडे दुष्काळी हृदय माझे
भरूनी लगेच रीते कसे होते

का वाटा पुन्हा पाउलाखाली याव्या
जिथे मी एकटाच घुटमळत उभा
का मग असावी जाणाऱ्याला
सोडूनी पुन्हा परतन्याची मुभा

आज पुन्हा

आज पुन्हा जगाच्या पायाशी पडलो
आणि दुःखाभोवती लोटांगण घातले
कोरडे ठणठणीत पडलेले डोळे
पुन्हा नकाराच्या पावसात न्हाले

त्या उगवत्या प्रेमाचे किरण
दुःखाची झोप मोडणारच होते
पण भ्रमनिरासेच्या थंडीत कडक
मन माझे पुन्हा घोरत पडले होते
या मोठेपणाच्या गदारोळात खोट्या
माझ्यातले बालक पुन्हा रुसले
कोरडे ठणठणीत पडलेले डोळे
पुन्हा नकाराच्या पावसात न्हाले