कविता

धावत्या पायास माझ्या
लाभु दे आता विसावा
भाबड्या माझ्या मनाला
श्रावणाचा साज यावा

अंतरी आहेत ज्याही
वेदना जाव्या विरुनी
लाभुनी हळुवार माया
घावही यावे भरुनी

शोधतो आहे निवारा
त्या रुपेरी काळजाचा
वाटते यावा जरासा
गारवा आता सुखाचा

अंतरी वाहे झरा जो
माझिया ह्रदयामधुनी
अमृताचा गंध त्याला
ओंजळीने घे भरुनी

उगवु दे सूर्यास पुन्हा
जाळुनी अंधार सारा
संपण्या आता उन्हाळा
बरसु दे श्रावणधारा

प्रिय,

हे गगनराजा , थांबव तव उष्ण किरण शरा
तव ऊर्जेने मज दाह होतो विनविते तुजला आज धरा

उष्ण वात वाहती भवती तप्त ऊन पडे
निष्पर्ण त्या वृक्ष लताना पाहुनी धरणी रडे

शुष्क होती नद्या जलाशय तडफडती त्यात जलचरे
एकमात्र ह्या थेंबासाठी शांत विहग चहूकडे विचरे

वासरमणी, तुझिया योगे जलचक्र फिरते ज्ञात आहे मला
परी तल्खली होई जीवाची कशी समजावू मी तुला?

तव अनलशरे तनूसी भेगा आता किती मी साहू?
हे दिनमणी न कळे मजला तुजवीण कोणा मी पाहू?

करद्वय जोडुनी नमिते तुजला थांबव हे तप्त आप
वरुणराजा बरसआता शमवि मम शरीर ताप

माणसं !

महाग झालेली पुस्तकं परवडत नाहीत हल्ली
पण स्वस्त झालेली माणसं वाचायला मिळतात !
अन सगळीकडे उपलब्ध पण असतात !

कधी कधी पटकन वाचून होतात माणसं
कधी समजतच नाहीत, कळतंच नाहीत माणसं !

छोटी माणसं , मोठी माणसं
जाड माणसं , बारीक माणसं !
खरी माणसं , खोटी माणसं ,
सगळ्या साईजची ,सगळ्या विषयांची माणसं !

काही अबोल, अव्यक्त, मनकवडी माणसं
काही बोलकी बडबडी, बोलघेवडी माणसं
आपणंच विशेषणे दिलेली माणसं
स्वतःला विशेषणे लावून घेतलेली माणसं !

(चाल : आजीच्या जवळी घड्याळ कसले..)

कवितेचा कालावधी - सन 1996

नासाच्या जवळी यान कसले आहे चमत्कारिक
पुढे पुढे ते जाते अचूक कोणास कसे ठावुक
त्याची पीरपीर चालते कधीतरी त्रास फार टाकते
परंतु मोठ्या ग्रहाजवळ जाऊनी माहिती ते आणते

गॅलिलिओ नाव ठाऊक असे मला तयाचे
गरगर फिरत स्वताभोवती माहिती सारखे पाठवते
तीन दोन एकच्या तणावात उडते ते पृथ्वीवरून
सरसर उंच जाऊन विराजते चंद्रापासून

दुःख दर्शविण्या मझला
दुजा मार्ग नाही
रंग हजारो माझे
पाहण्या नेत्र न कोई

शोभून दिसते सुंदरी
अन् सुगंध देते मोगरी
फरक इतकाच सखे
भार तुच्छ हा उरावरी

टकटक आवाज करती
चाले गुलाबी परी
मधुर सुगंध तिचा
वाटे नभाची सरी

हे दृश्य पाहण्या मझला
दुजा मार्ग नाही
रंग हजारो माझे
पाहण्या नेत्र न कोई

भेट तुझी माझी पावसाची
आठवण आहे बावऱ्या मनाची..

तु सजली आहेस लावून गजरा
सह मोहक सुगंध देई मोगरा
भुलून गेलो आहे सजनी
प्रीत रंग पसरला गगणी
ऐकुनी हे बोल तुझे
वाटे मज वाजे बासुरी..

बघुनिया रूप तुझे
घाव झाला हृदयावरी
चंद्र ही निरखून पाही
भेट तुझी माझी पावसाची..

– दिपक.

ये पुन्हा, छेदून ये त्या काल-पटलाला, इथे
ये जरा, समजावया ही शब्दविरहित भाषिते

ये जरा, स्पर्शून पुन्हा अद्भुताची ती मिती
जी दिसे स्वप्नात सरत्या जागृतीच्या शेवटी

ये इथे, ऐकू पुन्हा, घननीळ वाजवी बासरी
चल पुन्हा, बरसून येऊ तप्त मरूभूमीवरी

माझा वस्तरा हरवला आहे म्हणून
उगाच रडण्याभेकण्याचे नाटक कुणी करू नये
तसंही चंद्राला भिंगातून पाहताना
मला ओतावे लागते घागरभर पाणी
मग छाटलेली काठी घेऊन
हाकारावी लागतात गाढवं मैलोनमैल
बघून घेईन मी एकेकाला
ज्यांनी पळवले आहेत माझे रद्दीचे पेपर
पेन्सिलीला टोक करून
माझी शेवींग क्रीम पळवली आहे ज्यांनी
कॅलेंडरवर लिहिलीय मी त्यांची तारीख
आता चाललोच आहे तर
जरा फाट्यावर जाऊन येतो
बाकी वस्तरा हरवला आहे म्हणून
रडण्याभेकण्याचे नाटक कुणी करू नये

-रानातला वेडा